Vier jaargetijden -Winter 2016-

Voorwoord 

De trouwe lezer zal het meteen opgevallen zijn dat er iets aan de Nieuwsbrief veranderd is. Niet alleen de opmaak maar als u verder leest, ook de inhoud. Waarom dan? Moest het weer zonodig anders? Is er nou niets meer dat langer dan drie jaar hetzelfde kan blijven?

Nou, nee.. Ik kan u gerust stellen. We zijn blij dat, bijna twee jaar na de opening van ons hospice, alles goed loopt, iedereen op elkaar is ingespeeld en we de beste zorg aan onze gasten kunnen geven. En ook deze nieuwsbrief had voor ons nog jaren op de bekende manier door kunnen gaan.

Maar de reden is simpel: Ton van Dillen die, vanaf 30 april 2013 alle uitgaven heeft volgeschreven “vond het welletjes”. En als Ton iets wil, een man waar zelfs een plein naar is vernoemd, dan neemt iedereen in deze organisatie dat serieus. Niet dat Ton nu werkeloos wordt. De Wegwijs toonde recent een foto waarop te zien is hoe hij treinen tegenhoudt die een bedreiging zijn voor de passanten op de spoorwegovergang naast zijn huis. En daarnaast hebben wij vernomen dat hij een boek gaat schrijven over de totstandkoming van ons hospice. Nee, Ton gaat zich niet vervelen. Het gevolg is wel, dat er een complete redactie is opgetuigd om zijn nieuwsbrief over te nemen!

En het zal duidelijk zijn dat deze redactie zijn karakteristieke schrijfstijl niet beheerst. Die combinatie van lichtvoetigheid, menselijk inlevingsvermogen, oog voor details, empathie en humor is voor ons wel een leerschool maar onmogelijk te kopiëren. We moeten het op onze eigen manier gaan doen. Vooral ook omdat de redactie bestaat uit vrijwilligers die werken in het hospice. Onze invalshoek is dus anders. Ook waren we het al vlot eens dat we wat breder willen schrijven en ons niet willen beperken tot het nieuws. Zoals aandacht geven aan een werkgroep. Een interview. Het aandeel van de ZZG. Dat prachtige gebouw met al zijn aspecten. Enz. Enz. 

Het is ons doel, om vier keer per jaar te verschijnen. En dan wordt het ook wat duidelijker waarom er deze naam boven staat. Deze naam houdt bij ons de druk op de ketel om dit streven waar te maken. En we vonden de symbolische betekenissen ook interessant: de fasen in ons leven en met wat fantasie is het begrip “tijding”, synoniem voor bericht, er in te vinden. Maar het is toch DE vier jaargetijden, zult u zeggen… Nee, die is van Vivaldi. Daar kunnen wij niet aan tippen. (En zeker niet in de uitvoering van Janine Jansen).

Wie als eerste geïnterviewd gaat worden mag wel duidelijk zijn. Zie verder in dit blad.

En wie vormen dan wel de redactie? Dat zijn Marja Lansbergen, Silvester Eltink, Marion Meij en Harrie Krebbers. Allen als vrijwilliger actief in het hospice. En anders dan in het hospice is de man/vrouw verdeling hier wel zo als het hoort!

2016 loopt op zijn einde. Voor velen weer drukke tijden. Al was het maar omdat Sint het ook dit jaar weer niet alleen af kon en hij zonder jouw hulp de surprises en cadeaus niet op tijd bij elkaar had. Op het werk moet projekt 123 vóór de Kerstvakantie worden opgeleverd. De schaatsen moeten geslepen zijn voordat Wijchen Schaatst begint. Het Kerstdiner moet nu toch echt eens origineel zijn. Enz.  En na die hectische periode valt Nederland meer dan een week plat… Misschien ook wat tijd om deze uitgave eens te spellen.

In die dagen staan we vaker stil bij de essentie van het leven. Hopelijk hoort U tot de groep die, ondanks de onvermijdelijke tegenvallers, het goede kan waarderen, reden heeft tot dankbaarheid en geniet van deze periode. Dat is niet allen gegeven en dan kunnen deze dagen extra moeilijk zijn. Dan is het fijn dat er een luisterend oor is. Een hand op de schouder en…ach, vult U zelf maar in. In het hospice en voor onze nachtwakers thuis, is dat niet anders. Dat luisterende oor is de essentie van ons werk. Onze gasten tonen vaak een grote levenskunst waar we dan met bewondering bij stil staan. Zoals die keer toen iemand berustend zei: “Ik hoop dat ik de Kerst wel haal”. Kerst is dus een begrip. Het heeft een inhoud. Of men religieus is of niet. Een ijkpunt in ons leven.

Goed dat onze wereld deze rustpunten nog kent.
 
Harrie

Een wandeling met…

Daar stond ik als een zenuwachtig meisje op mijn eerste afspraakje te wachten bij het Wijchens Meer. Twee uur ik had het toch goed afgesproken? Ik was gewoon vijf minuten te vroeg. En hij zou het toch wel snappen hoekje Aalsburg?
 
Pffff mijn eerste interview bijna zestig jaar en dan nog zenuwachtig. Doe normaal. Daar komt hij aangelopen met zijn pet op en een lichte lach om zijn mond. 

Sta je allang te wachten? Laten we maar een kort stukje lopen en daarna koffie, want ik heb me verstapt in de tuin. Dus in een rustig tempo vraag ik hem meteen op de man af waarom hij het stokje wil overdragen, want hij vindt schrijven toch zo leuk. Tal van redenen, zoals na twee jaar is het goed om een jonger team de Nieuwsbrief te laten schrijven. En het zou leuk zijn als jullie het op een andere manier gaan doen. Ook al eerder vernoemd door Harrie, het schrijven van een boek. Wat zeg je één boek, wat ik begrijp worden het er twee of drie. Televisiekijken is er bijna niet meer bij en vakantie is er de laatste jaren vanwege het Hospice niet meer van gekomen. Hooguit een midweekje of een weekendje. En dan denk je dat je met pensioen bent haha.

Ton vertelt, dat hij met zijn zestigste is gestopt na een prachtig werkzaam leven waarin natuurlijk het sociale de boventoon vierde. Na zijn Sociale Academie kwam hij erachter, dat maatschappelijk werker niet echt iets voor hem was. Maar de keuze was te werken voor mensen met een lichamelijke beperking. En een aantal jaren later specifiek voor migranten met een beperking. Dat was in de tijd dat Els Borst in de regering zat. Toentertijd heeft hij zich met een mooie groep mensen ingezet voor de interculturalisatie van de gezondheidszorg en het welzijnswerk. Helaas kwam hij erachter na anderhalf jaar, dat het Ministerie totaal niet meewerkte. En aan een dood paard trekken, daar heeft Ton een hekel aan. Maar het zich inzetten voor de gehandicaptenzorg met colleges door het hele land zo ook in België en Duitsland daar heeft hij ontzettend veel voldoening van. Hij heeft met een groep mensen veel voor elkaar kunnen krijgen. En dat zie je nog steeds terug.

Op zijn negenenvijftigste kreeg hij het verzoek om bij het VPTZ te helpen, maar hij zei: “kom maar over een maand terug”. Na een maand kreeg hij weer de vraag om als voorzitter te komen helpen. Hij had er totaal niet meer aan gedacht, maar vond het ook zo stom om weer een maand na te denken en ging de uitdaging aan. Over de bouw van het Hospice en het bestuur van het VPTZ hebben we veel kunnen lezen in de Wegwijs, de Gelderlander en zelfs landelijke dagbladen. Daar heb ik het nu niet over. Over de mens Ton van Dillen daar wil ik het over hebben.

Hij slaat  regelmatig een balletje op tennisvereniging Grootven en is daar ook vrijwilliger schenkt een drankje voor de andere sportieve mens, maar hij heeft nog meer hobby’s. Vroeger was het fotografie en dan loop je vaak alleen. Nu is het samen met zijn vrouw fietsen. Zij is toch echt wel zijn grote PASSIE en zijn pretoogjes glinsteren. We stoppen even voor haar ouderlijk huis aan het Meer. Ze vullen elkaar goed aan, want jawel het virus steekt aan. Ook zij is een boek aan het schrijven en wel over de geschiedenis van haar familie uit de Ooij.  Ook als er in het verleden iets uitgezocht moest worden bijv. over het ontstaan van drukkerij de Kleijn was zijn vrouw van de partij. En dat gebeurt nog steeds. Teamwork heet dat volgens mij. Dat vindt Ton nog het allerleukste diep graven en de puzzelstukjes aanleggen zo ontstaat een prachtboek. Denk maar aan de Wijchense jongens in Indonesië nog een boek uit Tons hand. Tip voor de kerstvakantie of de rustige maand januari: ga naar het Kasteel er is nu tot en met 5 maart 2017 een expositie over dit onderwerp.

Tijd voor een bakkie koffie de voet heeft rust nodig en we vliegen van het ene naar het andere onderwerp. We groeten hier en daar, ja wat wil je wie kent hem niet, maar andersom is dat moeilijk voor hem. Want als hij bij de Emté loopt krijgt hij hele verhalen te horen en weet echt niet waarvan hij degene kent. Wel worden deze verhalen minder, dus hoopt hij dat er andere en bijzondere verhalen in de nieuwsbrief komen. We doen vreselijk ons best, maar jouw schrijfstijl kunnen we niet evenaren. Maar zoals jij zegt: iedereen kan schrijven, dat geeft ons moed en we durven de uitdaging en commentaar aan. Zowel positief als negatief.

Even nog terug naar het Hospice en VPTZ het mooie dat we met elkaar zoveel voor de gasten kunnen betekenen maakt hem trots. Dit mag zeker meer naar buiten gebracht worden en daar is het bestuur ook druk mee bezig. Natuurlijk is Ton veel bij anderen hospices op bezoek geweest. En heeft daar veel van opgestoken Zijn idee is, als de mogelijkheid bestaat, er geen stille boel van te maken. Bijvoorbeeld een bloemstukje maken of iets anders creatiefs doen met de gast. Wat is er mis met koekjes bakken, het bespelen van een muziekinstrument. Ook een bezoek van schoolkinderen of een kapster zelfs een nagelstyliste zou een optie kunnen zijn. Het Hospice meer openstellen voor bijvoorbeeld buurtbewoners.

Het tweede kopje koffie is ook al op en ik sta in de schuld bij Ton, want als een gentleman wil hij betalen. Als laatste wil ik nog van hem weten hoe hij zichzelf in één zin of woord kan beschrijven. Oei altijd moeilijk iets over jezelf te zeggen. Ik help hem een handje en vertel dat mijn zin: alles is liefde is. Ja heb ik ook zegt hij, maar meer nog: STEL JE NIET AAN, hij bedoelt hier mee je doet
het niet alleen. Schep niet zo op, als je iets voor elkaar wil krijgen moet je het samen doen. Schouders eronder.

Dankjewel Ton.

Wij gaan hier de schouders onder zetten en we weten als we met iets zitten dat we je altijd om advies mogen vragen. Hartelijk dank voor je mooie nieuwsbrieven en natuurlijk nog veeeeeel meer, maar dat is teveel om op te noemen. 

Marion M

Studiedag voor de vrijwilligers

Alle vrijwilligers hebben, voordat ze aan hun taak beginnen een cursus gevolgd. En als ze dan  begonnen zijn, valt er in de eerste maanden nog héél veel te leren. Regelmatig blijkt in de praktijk dat de bediening van de magnetron nog het moeilijkste is. 

Maar daarna houdt het niet op. Zo zijn er in het najaar opfrisavonden om de praktische handelingen aan het bed nog eens te oefenen en gaan de thuiswakers van de VPTZ bijna ieder jaar voor verdere verdieping op externe cursus. Met de komst van het hospice is de groep vervijfvoudigd en is er een extra vorm bedacht: alle vrijwilligers waren op 11 oktober uitgenodigd voor een studiedag in het Mozaïek. De dag was voorbereid door onze coördinatoren, Liesbeth Vogels, die als huisarts vaak betrokken is bij ons werk en enkele verpleegkundigen van de ZZG die gespecialiseerd zijn in de palliatieve zorg en vaak actief in ons hospice.

Het was ‘s morgens een drukte van belang bij de koffie, maar eenmaal in de grote zaal waren we, nadat Ger Fisscher de dag had geopend, allemaal muisstil. Liesbeth Vogels en Karina van de ZZG behandelden twee ziektebeelden die vaak voorkomen in de terminale fase. De kenmerken, het verloop, behandeling en wat we kunnen doen om het zo comfortabel mogelijk te houden voor de betreffende gast. Het was herkenbaar en zeer verhelderend en de meest voorkomende reactie was dan ook: “Nu snap ik waarom….”.
En toen kwam de lunch! Ik wil niet zeggen dat dit het hoogtepunt van de dag was maar het enthousiasme waarmee men zich op alle lekkernijen stortte, deed mij toch wel even twijfelen.

De deelnemers hadden die middag de keuze uit drie workshops: De eerste werd gegeven door Jo van den Tillaard en betrof de rouwverwerking van de vrijwilligers, die in dit werk zo vaak te maken krijgen met de dood. Jo is in deze regio geen onbekende als het gaat om deskundige en betrokken begeleiding en verdieping over menselijk gedrag. Verder kon men kiezen voor nog twee workshops, die geleid werden door verpleegkundigen van de ZZG. Dames die wij goed kennen, omdat we hen vaak ontmoeten aan het bed in ons hospice. Annemarie en Linda confronteerden ons met de ethische dilemma’s in de laatste levensfase. Een thema waar we allemaal wel eens mee te maken krijgen, maar de betrokkenen in het hospice wel heel vaak. En in het volgende lokaal besprak Karina, zeer verhelderend, de stervensfase en de laatste zorg. Bij alle drie de workshops werd flink ruimte gegeven om vragen te stellen en aspecten in discussies verder uit te diepen. Het waren onderwerpen waarbij we werden uitgedaagd en veel hebben geleerd. 

Tijdens de “borrel na” werd er nog veel nagepraat en de lof was algemeen. Dat bleek ook uit de evaluatie die enkele dagen later werd gehouden. De scores van de verschillende onderdelen was hoog maar een betere indruk geven de genoteerde opmerkingen. Een kleine selectie: Veel kennis opgedaan. Ik hoop nog eens op zo’n dag. Mijn hoofd zat vol. Hulde aan de organisatoren. Goede afwisseling, actief en ontspannen. Ik had graag nog een workshop willen volgen. Geweldig resultaat zonder externen. Fijn om thuiswakers te ontmoeten.

Samenvattend: ál leren we veel in de praktijk, zo’n studiedag geeft een enorme boost aan onze kennis.

De deelnemers van die dag bij het Mozaïek. Foto, eerder verschenen in en beschikbaar gesteld door, de Wegwijs

Vrijwilligers staan er gekleurd op

De afgelopen weken was Herman Coumans, fotograaf, regelmatig aanwezig in het hospice. Hij maakte opnames van alle vrijwilligers zoals: aan het bed, de tuinploeg, het bestuur, de dames van de huishoudelijke dienst enz. De gedachte achter deze “presentatie in beeld” is dat een foto meteen duidelijk maakt met wie men te maken heeft. De afbeeldingen gaan om te beginnen gebruikt worden voor het bord met het dagrooster. Dat bord wordt nu nog dagelijks met een stift ingevuld. Aangezien de foto’s op briefkaartformaat afgedrukt zullen worden zal een groter bord nodig zijn.

Herman Coumans vertelde verder dat hij ongedwongen foto’s wilde, dus geen pasfoto’s. De opnames worden afgedrukt in “landscape”formaat, het liggend formaat. Daar komt de voornaam bij te staan. Er is ook aandacht geweest voor de achtergrond: een kunstwerk of plant. Dit om afwisseling te brengen in de totale presentatie.

Herman is pas onlangs met pensioen gegaan. Fotografie is zijn hobby, met speciale aandacht voor portretfotografie. Hij wilde zich belangeloos voor dit project inzetten. Qua timing had zijn aanbod dus niet beter uit kunnen komen. Op de vraag hoe de vrijwilligers zich voor zijn camera gedroegen antwoordde hij dat er bij velen sprake was van onwennigheid. Desondanks staat eenieder er gekleurd op! Vanuit een welingelichte bron (niet Herman) kwam de mededeling dat een vrijwilligster van tevoren zelfs had gedroomd over de fotosessie!

In onze wereld van beelden in deze 21e eeuw (denk aan alle foto’s die met smartphones worden gemaakt) kan natuurlijk een portret van Herman zelf niet ontbreken. Geen selfie, maar een professioneel product. Oordeelt u zelf.

Marja

Attent

Het hospice zou nooit tot stand zijn gekomen zonder de inzet en financiële ondersteuning van honderden, misschien wel meer dan duizend betrokken Wijchenaren. Die betrokkenheid werkte toen als een grote golf waarop onze “surfplank” naar de finish gleed. Ook al varen we nu in rustiger water, de betrokkenheid in en rond Wijchen is gebleven. Ook op financieel terrein vergeet men ons niet: de “Vrienden van” is een trouwe groep en ook bij “Lief en Leed” wordt het hospice niet vergeten. We doen een kleine greep uit de giften die ons de afgelopen maanden bereikten.

Als je jarig bent krijg je cadeaus. Een mevrouw werd 75 jaar en vond het niet alleen leuk om te ontvangen maar ook om te geven. En zo werden wij met €250 bedeeld. Maar er was nog iemand op hetzelfde idee gekomen toen hij een eerdere mijlpaal bereikte: hij werd 65, 10 jaar jonger dus, en liet ons delen in de feestvreugde. €1000 was ons deel.
Kringloopcentrum De Cirkel zorgt er niet alleen voor dat onze overbodige spullen een nieuwe bestemming krijgen, maar liet ons ook delen in de winst. Op zondag 28 augustus mocht een afvaardiging van ons bestuur €750 ophalen. Mogen we de foto geloven dan is het een gezellige en ontspannen dag geweest. 

25 september waren we met een stand aanwezig op de gezondheidsdag, die op de Markt werd gehouden. Behalve praatjes hadden we er niets te verkopen en de informatie die we gaven was gratis. Maar ja, als er zo veel mensen langs komen dan kun je er toch wel een collectebus bij zetten… En ja hoor, op zijn tijd rammelde de bus en kon de penningmeester ’s avonds €9.32  bijschrijven in het kasboek. Onder het motto van “wie het kleine niet eert is het grote niet weerd” deed hij dat met een glimlach. Dat grote kwam even later toen, tijdens een bijeenkomst van de Tafelronde, Rob Jeurissen het grootste toetje kreeg. Niet van chocola en slagroom, maar gemaakt van klinkende euro’s. €10500 hadden de heren al kokend bij elkaar gelegd. Dat is pas smakelijk eten!
In het Meinummer van deze nieuwsbrief waren de doelstellingen van deze herenclub beschreven en wie er deel van uit maken. Één van de doelstellingen heeft voor ons zeker gunstig uitgepakt. 
 

En recent kreeg u het meest fleurige blad van deze regio weer in de bus. In de decemberuitgave van Maas & Waal XL kon u lezen dat dit blad vier goede doelen met een cheque van €1000 wist te verrassen. En we vermelden dit omdat een van die vier goede doelen het Hospice Wijchen was. Onze voorzitter,Rob Jeurissen, nam de cheque in ontvangst en kreeg tevens de ruimte om er de betekenis van het hospice toe te lichten maar zeker zo belangrijk, zijn visie op de toekomst. Nog maar eens goed lezen, dat artikel….  

Dit was een kleine bloemlezing uit de vele donaties. Onze dank gaat uit naar álle gulle gevers.

Harrie

Welkom nieuwe collega’s

De versterking is gearriveerd! Zeventien nieuwe collega’s. Kersvers opgeleid in november. In december staan de Praktische Handelingen gepland. Uitbreiding van de vrijwilligersgroep was dringend gewenst. Op het digitale rooster waren er de laatste tijd te vaak en te veel “rode” vakken te zien. Ondanks dat iedereen haar/zijn best deed om de vakken groen te laten kleuren. De rek dreigde er uit te gaan. Maar als de nood het hoogst is dan …

De nieuwe lichting bestaat uit louter vrouwen. Ze komen uit Wijchen, Nijmegen, Molenhoek, Overasselt, Herveld, Beuningen en Winssen. Een mooie diversiteit. Een paar van deze nieuwe collega’s hebben zelfs een extra binding buiten hun inzet van maatschappelijke betrokkenheid en wel: dat ze familie van elkaar zijn. Een moeder en een dochter. De moeder was al vrijwilligster, maar nu komt ook de dochter in het hospice de armen uit de mouwen steken. Welkom! Een andere familieband binnen onze gelederen is die van twee zussen. 

Wat betreft die eerder genoemde Praktische Handelingen… Voor die oefensituaties hadden de coördinatoren per e-mail gevraagd of er in de linnenkasten van de vrijwilligersgroep nog bruikbaar oefenmateriaal aanwezig was. Maar zie: Sandy Coolen heeft haar baas lief aangekeken en kreeg mee: 6 slopen, hoeslaken, 2 washandjes, 4 lakens en 2 handdoeken. Hulde en dank aan Sandy, maar ook aan het Radboudziekenhuis.  
                                          
Dus oefenen maar. Let wel op de juiste “werkhoogte”, dames en heren. Aan het materiaal kan het niet liggen als er iets in je rug schiet!

Hopelijk voelt de “aanwinst” zich snel thuis. Met jullie komst zal het “sein weer vaker op groen ”staan!

Marja

Hartverwarmend

Op een koude woensdagmiddag mochten Marja en Marion aanschuiven met een warm kopje thee bij Annie. En waarom dan wel? We willen proberen een willekeurig iemand uit een groep van de vrijwilligers, zoals de klus groep, de creatieve groep of de thuiswake-groep (VPTZ), iets over zichzelf te laten vertellen. 

Aan Annie de eer om de spits af te bijten, vanwege de koor-groep, maar ze is  ook nog vrijwilligster in de thuiswake-groep en hospice groep. Eigenlijk is ze best wel een allround type of moeten we haar een groepsmens noemen?

Lees alsjeblieft en oordeel zelf.

Waarom heb je je opgegeven voor het koor?
Er was een oproep voor het koor eigenlijk vlak voor de herdenkingsbijeenkomst in 2015. Annie gaf zich op, uiteraard om te zingen, maar vooral, omdat haar passie bij muziek ligt en dat geeft haar een warm hart. En het hospice en het koor brengt mensen samen en daar komt het: het is warmhartig voor iedereen. Het is een cirkel: voor Annie zelf is het heerlijk om te doen, maar ook voor mensen en familie in het hospice en voor je collega’s.

Van wat voor soort muziek houd je?
Alles roept Annie meteen. Jaaaa maar bedoel je modern, klassiek, of…. vooral accordeon. Vooral André Rieu met het orkest, Rowwen Heze met het lied: en weej goan allemaol met de neus umhoeg. En daar komt het verhaal los hoe Annie na haar pensioen nooit eerder een muziekinstrument had aangeraakt. En dat ze eigenlijk nooit, maar dan ook nooit had durven dromen ooit zelf muziek te kunnen maken. In de eerste instantie zou het zwemmen worden en later dacht ze aan schilderen, maar uit eerbetoon aan haar vader die vroeger “trekzak” speelde viel haar keuze op de accordeon. Niet een van de makkelijkste instrumenten. Oefenen, oefenen, oefenen, maar met de jaren gaat het steeds beter. Het duurt zeker vijf jaar voordat je redelijk kunt spelen. Door één van de bevlogen accordeonleraren kreeg ze de kans om muziektheorie te leren. Niet alleen bij zwemmen krijg je een A en B-diploma, maar bij accordeon spelen kun je dat ook behalen en dat is echt niet simpel.

Als ze het moeilijk heeft pakt ze haar accordeon en dan is haar hoofd binnen 10 minuten al leeg. Soms heel fijn als je een moeilijke dienst in het hospice hebt gehad. Het is ook een melancholisch instrument wat je ook erg kan aangrijpen. Haar favoriete nummer is Ave Verum Corpus van Mozart als ze hierover vertelt glanzen haar ogen. Ze speelt in het Accordeonorkest Con Amore met nog 20 accordeonisten en voor de Kerst geven ze 3 concerten en dat vijfstemmig, geweldig.

Terug naar het koor, uit hoeveel mensen bestaat het koor?
Tien dames, maar gelukkig komt er binnenkort een man bij. Iedereen kan zingen als je maar oefent vindt Annie. Tijdens de kerstbijeenkomst en er een gitarist en fluitiste met de dirigente uit Alverna die de maat aangeeft op het keyboard. Er zijn een paar zeer goede koorleden die de kar trekken. Zij lezen vanaf bladmuziek, maar de andere helft doet het op gehoor ook hartstikke goed. Mede dankzij de geweldige dirigente uit Alverna, die goed aanwijzingen geeft. Er zijn zes repetities zowel voor de kerst als voor de herdenkingsbijeenkomst.

Het hartverwarmende tijdens de herdenkingsdienst was geweldig. Ze hadden nooit verwacht in de korte tijd zo’n goed resultaat met zeer moeilijke liedjes te kunnen bewerkstelligen. Ook het samenzijn is Annie zeer dierbaar, je leert je collega’s zo op een andere manier kennen. 

Is het een idee om live muziek in het hospice te brengen?
Dat is moeilijk te zeggen vindt Annie. Accordeon zou geen optie zijn. Dat is te luid. Maar misschien dwarsfluit, harp of een ander licht instrument. En staat iedereen daar voor open? Wie weet is het iets voor  een zaterdag of zondag, maar nogmaals het gaat om de wens van de gasten.

Ben je bij nog een groep?
Ja, bij de groep van thuiswake van de VPTZ. Door Ineke ben ik daarbij gekomen. Ik was net vijfenzestig en ging naar Wijchen Present. Ineke riep daar: Annie dit is echt iets voor jou. Het woord VPTZ zei Annie niets, maar het er zijn voor welk soort mens dan ook zit in haar. Dus dit doet ze ook al jaren. En het mooie wat Annie verteld is, dat ze in elk mens iets goeds ziet. Zelfs in een
grote boef of moordenaar. Ze vindt dat het laatste stukje van het leven een waardig afscheid moet zijn voor iedereen. Het enige doel is het er zijn. 

Als laatste en mooie afsluiting van Annie: de zorg door de ZZG/verpleegkundigen en het welzijn door ons.

Annie hartelijk bedankt voor je openheid. Het was hartverwarmend.

Marja en Marion

Wetenswaardigheden

• Ineke, onze coördinator, is sinds tien oktober jl. weer terug van ziekteverlof. Het wachten is momenteel op de uitslag van het meest recente onderzoek.
• Jubilea: Claar van Hulsbeek is al twintig jaar vrijwilligster bij de Thuiswakegroep en sinds de in gebruikname tevens verbonden aan het hospice. En Ricy Loeffen is in voornoemde functies al tien jaar vrijwilligster. Met de aanvulling dat Ricy tevens waarnemend coördinator is.
• Het bestuur heeft ervoor gekozen om als logo voor zowel het hospice als voor het Thuiswaken te kiezen voor het welbekende logo (zie bovenaan bij Vier Jaargetijden). Dit om verwarring te voorkomen. Deze verandering zal al direct op de nieuwe folder te zien zijn.
• Vogelhuisje (zie foto). Dit fraaie exemplaar werd vervaardigd door Ger Pekel. Deze “nieuwbouw” bevindt zich tussen de kamers 3 en 4 van het hospice. Met zijn allen hopen we in het voorjaar van 2017 een gevederd verliefd koppel te mogen begroeten. 
   

• De Sfeergroep van het hospice heeft weer haar best gedaan. Het interieur werd met een fraaie kerstaankleding omgetoverd tot een sfeervol geheel. Let ook eens op als je aan komt rijden bij ons gebouw. Al die lichtjes, een ware lust voor het oog. Vraag: hoe kregen de dames die energieweelde voor elkaar? Antwoord: natuurlijk met behulp van de klus/tuingroep. Dat mag ook wel eens gezegd worden.
• In het vierde kwartaal van 2016 hebben wij tot op heden acht gasten mogen verwelkomen in het hospice en bij drie cliënten een thuiswake verzorgd.

Marja

Kerstviering in de Meander op 16 december jl.

Voor alle medewerkers van het Hospice en Thuiswake werd op 16 december jl. de Kerstviering gehouden op de ons vertrouwde plek in de Meander. De ontvangst bracht je gelijk al in de stemming. Fieke Bijmans op blokfluit en Gerard Meijs op gitaar vormden een duo dat voor de juiste kerstsfeer zorgde. Dat gold zeker ook voor de organisatoren Marjan van Gelder en Ricy Loeffen, die iedere gast een champagneglas met bubbels aanboden. Eenmaal binnen presenteerde het Hospicekoor zich voor het eerst bij een Kerstviering. Dit koor staat onder leiding van dirigente Jolanda Reuvers. Wat deze dames in korte tijd voor elkaar speelden is bewonderenswaardig. Voor de begeleiding zorgden Sabine Fekkes op de panfluit en vrijwilliger Gerard Meijs op de gitaar. De medley van kerstliederen die zij tezamen lieten horen klonk aangenaam in de oren.

Terwijl het buffet werd voorbereid hield bestuursvoorzitter Rob Jeurissen zijn openingsspeech. Die bevatte memorabele zaken van het afgelopen jaar, maar wat nieuw was voor iedereen was dat Rob aankondigde dat Ton van Dillen opstapt als bestuurslid. En niet alleen Ton gaat het bestuur verlaten, maar ook Karen van Eldonk.

Het aanwezige publiek was zeer divers: van hoeden en petten tot bontkraag en tijgerprint

Het buffet was niet te versmaden. Er was keus volop. Bij de bar hielpen vrijwilligers van de Meander iedereen vriendelijk en royaal aan een bijbehorend drankje.

Later op de avond groepeerde het koor zich weer en brachten kerstliederen ten gehore die uitnodigden tot meezingen. Vooral het “Joy to the world” sloeg aan. Het applaus was er naar. Gelukkig kwam er een toegift en zie, het “Joy to the World” werd herhaald. Koor en zaal werden één. 

Opeens stond er een bankje in de zaal. Coördinator Ineke de Jong riep oud-bestuurslid Toos van Peursem naar voren. Toos was verwonderd, maar nam plaats. Ineke en vrijwilligster Annie Konings bedankten Toos voor al haar inspanningen met betrekking tot het hospice in de afgelopen jaren. Toos bleek op haar eigen geschenk te zitten. Het zal een mooie plaats in het hospice krijgen, zodat gasten en vrijwilligers kunnen uitrusten op het “Toos van Peursembankje”. En Toos is natuurlijk ook altijd van harte welkom.

Toos van Peursem in de schijnwerpers

Er was nog een verrassing. Vrijwilligster Els Graat nam de microfoon ter hand en bedankte spontaan voor de sfeervolle en goedverzorgde avond. Zij eindigde met de opmerking dat zij het fijn vindt om met de andere vrijwilligers samen te werken. Wat is daar nog aan toe te voegen? Alleen het feit dat ieder bij vertrek een kerststol kreeg uitgereikt. De Kerst kan beginnen, we zijn in de stemming.

Marja

We wensen alle lezers een gelukkig Kerstfeest en een voorspoedig 2017!
 

Marja Lansbergen, Silvester Eltink, Marion Meij en Harrie Krebbers.
De Redactie