Vier jaargetijden -Zomer 2017-

Voorwoord 

It’s summertime, summertime, sum sum summertime…….. Wat warmte al niet doet voor de mens. Alles staat in de bloei, wat is dat hard gegaan na de koude start van de lente, die toch halverwege temperatuur-records heeft gebroken. De tuin van het hospice is volop in gebruik en het Toosbankje helemaal. Dieren en natuur in welke maten en soorten horen bij elkaar. Een speciaal artikel over “dieren in het hospice”.  

Nestjes bouwen gebeurd met regelmaat, dat leest u in “witte dâ”. En hebben we het over bouwen dan raakt Harrie niet uitgeschreven over de bouw van het hospice. Deze keer met de architect rond de tafel. Zomer is ook genieten van de natuur op welke wijze dan ook. Vandaar een bloemrijk interview met Nancy.  Wij wensen u veel leesplezier waar u ook bent. Het liefst in de zomerzon zoals vroeger de Makkers zongen “la la la la het is de zomerzon……”.

De redactie: Harrie Krebbers, Marion Meij, Marja Lansbergen en Silvester Eltink

BLOEMEN HOUDEN VAN MENSEN
MENSEN HOUDEN VAN BLOEMEN        

Vele mensen zijn gulle gevers beseffen wij in het hospice. Zowel in geld als in materiaal als in daadkracht en doen. Zie bij de giften. Daarom deze keer in gesprek met Nancy van bloembinderij “De Valendries”. Sinds anderhalf jaar staat er om de week een mooi boeket in de huiskamer van het hospice.

Omdat dit de zomeruitgave is en de zesde maand van het jaar branden er zes vragen op mijn lippen:

Hoe ben je in het bloemenvak/bloembinderij terecht gekomen?
Ik koos op mijn zestiende voor de lagere tuinbouwschool, omdat ik dolgraag iets met dieren wilde gaan doen. Helaas door eczeem ben ik toen het bloemistenvak ingegaan en heb hier geen seconde spijt van gehad. Op tweeëntwintig-jarige leeftijd begon ik met mijn eigen zaak. Het is zo’n bijzonder vak: het ene moment ben je met iets verdrietigs bezig en het andere moment sta je corsages en een bruidsboeket te maken. We werken echt met héél veel liefde en gevoel. Mooi om te horen, want dit is een goede vergelijking met wat wij ook doen in het hospice. Werken met LIEFDE en GEVOEL.

Wat maakt jullie bloembinderij anders?
Mijn team, echt waar “wij hebben de leukste meisjes”, zegt mijn zusje. We zijn met zijn zessen. We doen er alles aan om ons in te leven in de klant die bij ons komt. En we zijn ook bezig op marketinggebied en facebook; dat moet wel in deze tijd. Zo ook cursussen zoals “mijn tent wordt top”. Je moet niet vergeten, dat het een zwaar vak is met veel gesjouw en altijd staan. Kilo’s bloemen worden drie keer per week vers geleverd. Op Moederdag zijn er honderd boeketten bezorgd. Dan helpt mijn familie mee anders gaat het echt niet. HELPEN en SAMENWERKEN weer twee woorden die in het hospice terugkomen.

Hoe heb je het hospice leren kennen?
De wegwijs wordt nooit door mij gelezen, omdat ik in een ander dorp woon. Dus van de bouw heb ik niets meegekregen. Doordat een gastvrouw met de vraag kwam om regelmatig een boeket of arrangement te maken en ik graag iets voor anderen wil betekenen heb ik direct ja gezegd. Ik vind het een soort wisselwerking. Je geeft en krijgt er zoveel moois voor terug.
Vooral GEVEN staat in de Buizerdstraat hoog in het vaandel.

Wat vind je van de sfeer in het gebouw?
Prachtig en mooi licht. De kleuren in de huiskamer zijn vrolijk en het straalt gezelligheid uit. Wat een toeval, zegt Marion, dat er vorige keer een blauwe vaas met zonnebloem in exact de kleuren van de huiskamer stond. Het leek of jullie het wisten. Terwijl niemand van “de Valendries” binnen is geweest. KLEUR brengen/geven.

Heb je tips om optimaal te genieten van de bloemen?
Begin met een schone vaas. Geen druppeltje seven-up of bleekmiddel erin doen. Maar pak een maatbeker en lees precies op het zakje voeding wat erbij zit hoeveel erin moet. Bij het hospice doen wij dit al uit voorzorg. En snij de bloemen schuin af. Ververs het water regelmatig. Dan geniet je er echt dubbel en dwars van. Zet het boeket vooral niet in de felle zon.

Wat zijn bij uitstek zomerbloemen?
De pioenroos, zonnebloem en de gladiool. Vooral de plukboeketten zijn nu helemaal in. Het hoeft echt niet overdadig te zijn. Let er vooral op bij de gasten geen sterk geurende bloemen zoals lelies neer te zetten. En calla’s zou ik zelf niet snel geven. Ze worden vaak met een bepaalde gebeurtenis geassocieerd. Geef vooral blije bloemen.  
BLIJdschap, vrolijkheid en humor doet de mens goed.

Tot slot aan de tafel in de tuin van het hospice in het zonnetje. Waar dit gesprek plaatsvond geeft Nancy aan, dat het INVOELEN in de mens en de GLIMLACH die niets kost haar zo GELUKKIG maakt.

Marion                                          

Ons gebouw (2) 

In onze vorige uitgave vertelde Paul Kokke, hoe het mogelijk was dat het idee van een Wijchens hospice, werkelijkheid werd. In deze uitgave ga ik met Paul op bezoek bij de architect: Wim Ariëns. Want om ideeën te realiseren heb je behalve plannen, geld, inzet en een gezonde brok idealisme ook iemand nodig die dat idee kan vertalen in een concreet technisch plan. Zonder dit plan geen vergunningen en zonder plan weten bouwers niet wat ze moeten doen. En daarvoor heb je dan een architect nodig.
    
Hij ontvangt ons op zijn kantoor op de Saltshof. Een echte architect: joviaal, open, baard, jasje, geen stropdas, enz. Voordat ik ook maar een vraag kan stellen beginnen mijn gesprekspartners herinneringen op te halen aan de cruciale dag: de gala-avond in Sterrebosch. Het enthousiasme van de Wijchense bouwers dat toen los kwam zorgde er voor dat er geen twijfel meer mogelijk was: dit hospice komt er! Hoe die avond verliep heb ik in het winternummer al beschreven.
    
Op dat moment, dat de potentiële bouwers er bij werden gehaald, had de architect het hele ontwerp al klaar liggen! Hoe kom je dan tot zo’n ontwerp? Het begint met de vormgeving en die wordt bepaald door wat passend is bij de plek, de eisen gesteld door de gebruiker en de regelgeving. Het begint met enkele schetsen om de basisvorm en de indeling te bepalen. Dat het geen zadeldak maar een platdak zou krijgen was al snel duidelijk. Niet alleen vanwege de vorm maar ook omdat er dan meer zonnepanelen op passen. Het moest niet op een “platte koek” lijken vertelt Wim Ariëns en daarom kwamen er accenten, zoals de schuine lijn aan de oostzijde. Logistiek en verkeer worden gescheiden van de verblijfsruimten. De ingang niet dominant aan de voorzijde maar als een soort uitbouw, minder opvallend, aan de achterzijde. De Gemeente Wijchen vond het meteen mooi. En de buurt reageerde ook enthousiast, met als gevolg dat er geen bezwaarschrift werd ingediend. En zo bleef het tempo er in zitten.
    
Het definitieve ontwerp was bouwkundig niet complex, maar er moest wel aan vele bijzondere voorschriften worden voldaan die gelden voor de zorgfunctie van het gebouw. Denk bijvoorbeeld aan de breedte van de gangen, de brandveiligheid, vluchtroutes, toegankelijkheid en de eisen aan toiletten en badkamers. En dan nog véél meer…. Gelukkig was de Gemeente en de Brandweer van Wijchen daarbij erg behulpzaam. Het zou ook een degelijk gebouw worden dat er over vijftig jaar nog staat, zodat er niet kon worden bezuinigd op kwaliteit en de toegepaste techniek. Daarom werd bijvoorbeeld gekozen voor een hele goede isolatie en een gasbetonnen dak.
    
Wim heeft het resultaat van die voorbereiding voor zich op tafel liggen in de vorm van twee dossiers. Het dikste is zeker vijf centimeter en bevat de technische uitwerking. In het tweede dossier, ik schat vier centimeter dik, zit alles over de bouwvergunningen. Komen er nog vragen over deze onderwerpen dan kun je daarin de antwoorden vinden.

    
Beide mannen kijken tevreden terug op dit project. Wim Ariëns heeft vele projecten meegemaakt, maar dit was uniek: het tempo waarmee alles verliep, instanties die volop meewerkten. Ook ondernemers, die vaak elkaars concurrenten zijn maar hier samenwerkten en waar nodig elkaars personeel aanvulden. Hier kon het! En zo kon alles ook nog binnen de begroting gerealiseerd worden. Paul Kokke herinnert ons eraan, dat het succes in 2015 werd bewezen door de bekroning tot beste hospice van Nederland. Het bijbehorende beeld staat in de hal en de penningmeester heeft zich ontfermd over de geldsom van €2500.
   
Benieuwd hoe de bouw verliep? Lees dan het herfstnummer over drie maanden.

Harrie

Twee nieuwe bestuursleden

In de vorige uitgave al vermeld en nu stellen zij zich voor: Marieke Laurant en Martijn Derks. Zij brengen veel ervaring mee en daarnaast is het mooi om te zien dat de doelstellingen van onze organisatie ook bij jonge mensen aanslaat. Ons Hospice lééft, in Wijchen.

Martijn Derks, 34 jaar en geboren en getogen in ons mooie Wijchen. Ik ben vader van 2 dochters, Inke van 10 en Diede van 8 jaar oud. Na 13 jaar bij de Koninklijke Landmacht te hebben gewerkt als Logistiek en Geneeskundig officier ben ik 3 jaar geleden terecht gekomen bij Vincent van Gogh. Binnen deze GGZ instelling in Limburg werk ik als manager in de specialistische zorg en mag ik mij bezig houden met oa verslavingszorg, ouderenzorg en de zorg voor mensen die lijden aan ernstig psychisch lijden.
Een geruime tijd geleden sprak ik met Ton van Dillen nadat ik nieuwsgierig was geworden naar ons Hospice. Veelvuldig kwam ik het Hospice tegen in de media, van mond tot mond en binnen mijn netwerk. Ton wist mij nog enthousiaster te maken en daarna heb ik aangegeven mijn inzet te willen geven voor het Hospice. Begin dit jaar kwam er ruimte in het bestuur en werd mij de vraag gesteld of ik mijzelf beschikbaar wilde stellen. Zonder twijfel heb ik direct ja gezegd.

Na enkele maanden ben ik nog steeds enthousiast en krijg een warm gevoel van al die lieve en hardwerkende vrijwilligers. Elke keer als ik het Hospice binnenkom word ik hartelijk ontvangen en krijg heel veel warme signalen van familieleden en cliënten die binnen het Hospice verblijven. Heel graag draag ik mijn steentje bij aan deze mooie plek. Ik weet als geen anders vanuit mijn werk binnen de GGZ dat er momenten zijn in het leven waarin je het niet alleen kan en waar het zo waardevol is als er mensen om je heen staan die je kunnen helpen, in welke vorm dan ook. Samen iets bijdragen aan onze mooie Wijchense gemeenschap is voor mij van grote waarde!

Binnen het bestuur bekleed ik de functie van bestuurslid Organisatie en Vrijwilligers. Meerdere malen in de maand zullen jullie mij tegen kunnen komen op vrijdag ochtend en middag. Ook zal ik aanwezig zijn bij de gezamenlijke vrijwilligers momenten. Graag ga ik met iedereen in gesprek en wie weet komen we elkaar snel tegen. Alvast bedankt voor de fijne samenwerking.

Mijn naam is Marieke Laurant, 33 jaar en getrouwd met Sander. Ik ben geboren en getogen in Haaften en via Amersfoort en Haps in Oeffelt terecht gekomen. In mijn vrije tijd bezoek ik regelmatig een concert, ben ik druk in de tuin en loop ik regelmatig in de bossen met onze hond.
Ik ben werkzaam bij Philipsen Accountants | Adviseurs in Wijchen als manager op de controlepraktijk. Ik kan en wil mijn kennis en ervaring vanuit mijn werk in de accountancy graag inzetten als penningmeester voor de stichting.
Sinds 23 januari 2017 ben ik penningmeester bij het hospice. Voor mij was de keuze om mij als penningmeester te willen inzetten een logische. Vorig jaar is mijn oma overleden, daar bij is zij super begeleid door vrijwilligers van het thuiswaken. Voor de liefde, zorg en aandacht waarmee deze vrijwilligers mijn oma hebben begeleid kun je alleen maar heel veel respect en bewondering hebben.
Het is prettig om met de vrijwilligers, medewerkers en het bestuur samen te werken. Ieder brengt zijn of haar specifieke kennis en kunde in om het hospice van dienst te zijn. Op de momenten dat ik de afgelopen tijd in het hospice was heb ik de gedrevenheid en betrokkenheid vanuit de vrijwilligers bij onze gasten gezien en ben je trots op zo’n mooie organisatie.

Witte dâ

Op 15 april heeft Ger Fisscher zijn functie als directeur neergelegd. In de voorafgaande periode heeft hij in beeld gebracht op welke beleidsterreinen actie moet worden genomen om de continuïteit van ons hospice te waarborgen. Omdat dit een lange tijd zal vergen meent Ger dat er behoefte is aan een directeur die zich voor langere termijn aan de organisatie kan verbinden.
Het bestuur heeft de procedure voor het werven van een nieuwe directeur in gang gezet.

Lente in het hospice en speciaal daarom jong bezoek. Geen lammetjesdag op de boerderij, maar onze vrijwilligster Ineke, kwam met het jong spul veel mensen verblijden. We hebben sterretjes in de ogen gezien van blijdschap.

1 Mei werd er al vroeg een grote bos bloemen binnengedragen met op het kaartje de tekst: Welkom! Ze waren bestemd voor de coördinator Jessica, die na vier maanden haar werk weer hervatte. Zij loopt weer met de bekende blijmakende glimlach door ons gebouw.

En weer een hoogtepunt: de paasbrunch waarbij de kookgroep en de vrijwilligers van die dag uitgepakt hebben. Wat was het lekker hoorde we daags erna. Zowel de gasten als familie waren allemaal in de huiskamer om te eten, drinken en te praten.

En nu we het toch over eten hebben. Er is getrakteerd op beschuit met muisjes, want er is gekraamd in het kasteel/vogelhuis. Onze gast heeft dagen genoten van het heen en weer gevlieg van vadervogel.

Ook willen we zoveel mogelijk mensen bereiken met de nieuwsbrief  “De Vier Jaargetijden”. Vandaar veel hand en spandiensten door Silvester en Harrie. Die zich als volleerde postbodes hebben gedragen. Het resultaat is rond de vijftig extra mail-adressen. En willen mensen zich nog aanmelden, dat kan nog steeds via de hospice-site.

En zoals altijd de getallen. Vanaf 1 april zijn er vijf opnames geweest. En de thuiswakers zijn werkzaam geweest bij twee cliënten. Ook nog niet voorgekomen in de afgelopen twee jaar.

Marion en Harrie

Attent

Wat word er veel aan ons gedacht. Zowel in bedragen alswel benodigdheden in het hospice. Ik noem er enkele, maar er zijn er zovelen. Zoals een mevrouw, zij stond op de wachtlijst zowel voor het hospice als thuiswaken. Helaas was er geen plaats voor haar. Toch hebben we een prachtig bedrag van haar ontvangen en ook nog apart van haar familie.

Agnes Schaap nam afscheid als wethouder en is burgermoeder (dit woord komt binnenkort in de Dikke van Dale) geworden van Renkum. Zij heeft de “speciale” collectebussen van het Hospice bij de cadeautafel gezet. 

En die “speciale” collectebussen zijn als blikken door Berko geschonken, de stickers zijn gratis geleverd door Charo. En ons super klusteam heeft er iets prachtigs van gemaakt. Dus dit zijn vele mooie giften.

Niet iedereen kan benoemd worden. Er zijn nog veel meer donateurs, “Vrienden Van”, bedrijven, enz. enz. die wij bijzonder waarderen.

Marion

Dieren in het hospice

De gasten in het hospice nemen graag vertrouwde spullen van thuis mee: dierbare foto’s, met zorg uitgekozen souvenirs van reizen van ver weg of juist dichtbij. Dan hebben we het over materiële zaken. Maar wat als het om levende have gaat, zoals je hond of kanariepiet? Het diertje waar je lang mee hebt samengewoond en verzorgd? Juist in de laatste periode van je leven kun je zoveel steun hebben aan je trouwe maatje. Maar ja, een hond moet uitgelaten worden en de kooi van Pietje moet van tijd tot tijd verschoond worden. Wat is er allemaal mogelijk in het hospice? 

Veel! Voor de opname in het hospice komt het huisdier al ter sprake. Als de kandidaat-gast het huisdier mee wil nemen kan dat. Natuurlijk worden er vooraf afspraken gemaakt, zoals het uitlaten van de hond, het verschonen van de kooi etc. Als de gast nog in staat is om het eigen dier zijn voer te geven is het mooi als die routine gewoon doorgaat in het hospice. Het uitlaten van een hond is al een heel ander gegeven. Dan komt de inzet van de familie, vrienden of buren om de hoek kijken. De afspraak is ook dat een hond op de kamer van de gast blijft en niet over de gang en in de huiskamer rond gaat lopen. Je zou zeggen dat spreekt vanzelf. Toch is het goed dat zoiets duidelijk is voor alle partijen.

We hebben al meegemaakt dat een gast een hulphond had. Die hond is samen met de gast opgenomen in het hospice. Niet alleen bij deze hond maar ook bij een kanariepietje is opgevallen dat tijdens de allerlaatste uren van het “baasje of het vrouwtje” het bewuste dier heel stil wordt, zich niet meer beweegt, alsof het dierlijke kameraadje een sterker voorgevoel had dan wij mensen. Pietje stopte met zingen, hij hield zijn snavel dicht. Heel sereen. De dieren kwamen niet angstig over, maar “ingetogen”, voor zover een dier dat kan zijn. In ieder geval vertoonden ze met hun aandachtige aanwezigheid voorbeeldig gedrag. Ze “waren” er voor hun baasje, zoals wij dat ook proberen te doen als vrijwilligers.

Wat nu als bezoekers hun hond mee willen nemen naar een gast? Dan luidt de regel: heeft het bezoekende dier toegevoegde waarde voor de gast in ons hospice? Had de gast voordien een speciale band met het bewuste dier? Was onze gast bv. de vaste oppas voor de bezoekende viervoeter? Het wordt iets heel anders als de bezoekers geen opvang hebben kunnen vinden voor hun huisdier. Ieder weet dat wanneer je op bezoek gaat bij vrienden of kennissen je van tevoren informeert of jouw huisdier welkom is. In het hospice is het niet anders. Daar wordt er naar gestreefd om zo dicht mogelijk de thuissituatie te benaderen. Met dit verschil dat er meerdere gasten zijn en de “speelruimte” wat betreft huisdieren beperkter is. Ieder weldenkend mens begrijpt dat.

De term “toegevoegde waarde” is al gevallen. Dat is wat wij in ons tweejarig bestaan als hospice al hebben meegemaakt: gasten die zich bij ons thuis voelden door de aanwezigheid van hun trouwe huisdier. 

De al eerder genoemde hulphond was aanwezig bij de uitgeleide van zijn overleden bazin. Dat was een heel emotioneel moment. Het dier heeft de hele neergaande weg samen met zijn bazin afgelegd. Zo trouw als een hond!

Marja

Uitje van de vrijwilligers

Op 20 juni was het weer tijd voor ons jaarlijkse uitstapje.
Wij begonnen bij  “de sfeer van Willems”…

Na een zéér warm welkom, in de schaduw van een prachtig prieel, kregen de aanwezigen uitleg over de invulling van het actieve vrijwilligersuitje van 2017. Allereerst vertelde Wilma Willems van “de Sfeer van Willems” over hun groente-en fruittuin. Vervolgens poogde Marcel Weber alle  ‘jongens en meisjes’  te instrueren over de groente en kruiden die zij gingen plukken en de gerechten die zij daarmee zelf zouden gaan bereiden.

Met kratjes gevuld met lekkers uit de tuin vertrokken we naar het Kookcollege. Daar werd, onder bezielende leiding van Marcel en zijn collega’s Joost en Liesbeth een krokante bruscetta belegd met haring en rode biet, een salade vervolmaakt met kruiden, spekjes en heerlijke croutons, zalm gestoomd met een overheerlijke mangochutney, ‘homemade’ tagliatelle afgemaakt met verse pesto, malse kalfslapjes omwikkeld met rauwe ham en salie. En tot slot een tarte tatin met heerlijk rijpe ananas. Het water liep ons voortdurend in de mond!

Ondanks de warmte en het werk, tenslotte moest elke groep een gerecht voor 60 personen bereiden, werd het een bijzonder geslaagd, buik-vullend en zéér gezellig uitje!

Moe en voldaan vertrok iedereen huiswaarts met een gevulde goodiebag, geschonken door Quint Kelders van Airopack.
Met de toegezonden recepten kunnen we allemaal thuis nog eens goed kokkerellen. En met de foto’s, gemaakt door Sienie, denken we met plezier terug aan deze leuke dag.

Dan rest ons enkel nog enige dankzeggingen: aan Ricy en Marjan die dit fantastisch georganiseerd hebben. En natuurlijk aan “de sfeer van Willems” en het Kookcollege!

Tine Boes

Tot slot

Luisteren is meer dan horen.
Luisteren is tijd durven verliezen.
De ander uit laten praten.
Geen oplossingen geven,
maar stapvoets met de ander op weg gaan.
Niet jouw tempo opdringen,
maar het zijne volgen.
Niet jouw antwoord geven,
maar ’t zijne laten vinden.
In het luisteren ervaart de ander,
dat je om hem of haar geeft.
Wie durft te luisteren voelt niet meer de dwang
om de ander te verlichten,
maar begint te geloven,
dat het luisteren zelf al licht is.

Marion (gelezen in een bundel)