Vier jaargetijden -Herfst 2017-

Voorwoord 

Marion opende de vorige zomeruitgave met een aanstekelijke lofzang op de zomer. Ik zou nu, drie maanden later, verder kunnen gaan met Gerard Cox: “’t is weer voorbij die mooie zomer, etc etc” maar we willen in deze uitgave aandacht geven aan meer hartverwarmende zaken: inzet, betrokkenheid en motivatie. Ik noem hier drie voorbeelden:

Aan het eind van de zomer zijn er ieder jaar twee evaluatiebijeenkomsten met de vrijwilligers. En waar gaan die over? Kort door de bocht: “wat is er het afgelopen jaar gebeurd en wat kunnen we daar uit leren”. Heeft U wel eens in zo’n saaie vergadering gezeten waarbij U om de tien minuten op de klok keek of het eind nog niet in zicht was? Daar was hier dus geen sprake van! Iedereen wil dat we het nog beter gaan doen. Goed is niet goed genoeg en aan middelmatigheid hebben ze allemaal een broertje dood. Conclusie: wat zijn de vrijwilligers betrokken bij ons hospice.

Op een volgende bladzijde praten Marja en Marion met Linda, één van de verpleegkundigen van de ZZG zorggroep. De verpleegkundigen zijn samen met de eigen huisarts verantwoordelijk voor de medische verzorging in ons hospice. Meerdere keren per dag komen deze engelen, ik weet er geen beter woord voor, onze gasten verzorgen en behandelen. Daarnaast bespreken ze telkens met de vrijwilligers de zorg die iedere gast nu nodig heeft. En altijd staan ze klaar. Één belletje en ze zijn er. Lees wat hen bezielt en waarom ze altijd opgewekt klaar staan voor onze gasten.

Kunt U zich voorstellen dat U gepensioneerd bent en dan vrijwillig tot wel zestig uur per week bezig bent om een hospice te bouwen? Die mensen waren er echt in 2014! Lees in het vervolgverhaal “Ons Gebouw” het relaas van twee van die mannen. Waarom deden ze dat? Ze gebruiken geen grote woorden. “Je wordt gevraagd en je zegt ja”. En dan de schouders er onder.

Dus in dit herfstnummer zetten we enkelen van de velen die zich inzetten voor ons hospice, in het laatste zomerzonnetje.
Veel leesplezier.

Harrie.

Er werd weer veel gezwierd, gedraaid en gezwaaid op de Wijchense Kermis.

ZZG IN HET HOSPICE

Wie hebben we geïnterviewd om te horen wat de connectie is van het ZZG met ons hospice? Dat was Linda (Verhoeven-Janssen, om compleet te zijn, ML) verpleegkundige van de ZZG (Zorggroep Zuid-Gelderland). Voor de meesten van ons is zij welbekend. Samen met Annemarie en Karina is zij het aanspreekpunt tussen het hospice en de verpleegkundige. In de ochtend is de verpleegkundige uitsluitend werkzaam in het hospice. Ook komt zij in de wijk, maar dat is pas ’s middags en ’s avonds. Natuurlijk zien wij, als vrijwilligsters, ook in de middag en avond verpleegkundigen, maar dan gebeuren er geen “grote” zaken, zoals wassen, steunkousen aantrekken enz.

Linda is geboren voor de palliatieve/terminale zorg die in ons hospice aan de orde komt.  Het gericht zijn op de gast, het samenwerken met de vrijwilligers, de huisarts enz., dat is wat zij zoekt  in de zorg. 
Als kind verkleedde zij zich al als “zuster”, met carnaval liep zij ook als “zuster” verkleed en nu zij echt gediplomeerd is, is dit precies wat haar aantrekt. Inhoudelijk komt bij de volwassen Linda uiteraard de echte zorg om de hoek kijken, zoals het creatief zijn (het hospice benadert de thuissituatie), het contact met de gasten/patiënten, de verpleegtechnische vaardigheden en het verstrekken van medicijnen. In het hospice is het de gewoonte om de medicijnen over te laten aan de verpleegkundige. De vrijwilligers bemoeien zich niet met de medicijnen, hooguit pakken zij ze aan van de bezorger van de apotheek. Het verstrekken van de medicijnen is een echt “verpleegkundig ding”. Wel signaleren de vrijwilligers zaken die zij niet vertrouwen. Dan is het goed dat er een sluitende communicatie is met de verpleegkundige ZZG-er. Voor alle geledingen, zoals verpleegkundige ZZG-ers onderling, huisartsen, apothekers, vrijwilligers enz. is het belangrijk dat er een goede communicatie is.

Het speciale aandachtsgebied dat Linda heeft is Longziekten. Zij geeft dan b.v. uitleg over wat longziekten precies inhouden, het inhaleren van medicijnen enz. Dat doet zij bij de mensen thuis. Dat is heel anders werken dan in het hospice. Je bent dan gast in het huis van de mensen/patiënten. Je hebt dan meteen een indruk van hoe het dagelijks leven daar eruit ziet. In het hospice hebben mensen/gasten al een beslissing genomen om niet meer thuis te blijven en de laatste tijd in een hospice door te brengen.                     
De nachtverpleging is een verhaal apart. De  ZZG huurt de organisatie Zorgzuster in. Deze organisatie, bestaande uit ZZP-ers (Zelfstandige Zonder Personeel), bedruipt zichzelf , maar draagt via de computer en in bijzondere situaties via de telefoon of soms zelfs persoonlijk, wel over aan de bij ons werkzame ZZG-verpleegkundigen. Die computer heeft zijn voor- en nadelen. Je bereikt in korte tijd veel mensen, maar je brengt als verpleegkundige ook wel veel tijd door achter dat apparaat. Veel meer tijd dan je daadwerkelijk aan de gast besteedt. In de computer staat het hele dossier van een gast. Dat is wel weer handig, maar zoals Linda het terecht zegt: de gast komt op de eerste plaats.

Marja en Marion.

Werving 

Wil jij ‘er zijn’ voor een ander?

Wij hebben weer plaats voor evenwichtige en gemotiveerde vrijwilligers (m/v).

Onze groep ‘thuiswakers’ zoekt nieuwe collega’s. Zij waken bij mensen in een thuissituatie (meestal ’s nachts) en zorgen ervoor dat de naasten even op adem kunnen komen.
 
Ook in het hospice kunnen er weer een aantal vrijwilligers aan de slag. Zij zijn overdag aanwezig, samen met een collega. Zij dragen zorg voor de gasten en hun naasten.

Beide functies kunnen, indien gewenst, gecombineerd worden.
Wil jij er zijn voor een ander en heb je tijd beschikbaar voor dit bijzondere werk, dan nodigen wij je graag uit voor een kennismakingsgesprek. Tijdens dit gesprek gaan we bekijken of we iets voor elkaar kunnen betekenen.
Een verzorgende achtergrond is niet nodig, voor een opleiding wordt gezorgd! Ook hoef je geen vrouw te zijn om dit te kunnen doen. We zijn blij dat we mannelijke collega’s hebben en dat mogen er best meer zijn…

Vragen? Interesse? 
Neem gerust, geheel vrijblijvend, contact op met de coördinator. 
Tel. 024-6414905

Ons gebouw (3)

In de vorige uitgave vertelde de architect, Wim Ariëns, hoe het ontwerp tot stand kwam. En deze keer wil ik weten hoe daaropvolgend de bouw verliep. Eigenlijk zou je al die vaklieden die op de bouwplaats bezig waren wel aan het woord willen laten. Maar het kan simpeler: het kloppende hart van iedere bouwplaats is de uitvoerder. En wij hadden er zelfs twee!  Dat waren Anton van Swam en Rien Pijnappels en hen ontmoet ik op een mooie zomerse middag op het kantoor van Paul Kokke. Paul was, zoals hij dat zelf beschrijft, de “bouwpastoor”.

Anton en Rien zijn twee fitte begin zeventigers. Vriendelijk gezicht en de rustige zelfverzekerdheid die mensen krijgen als ze taaie problemen en uitdagingen op hun bordje hebben gehad en ook prima opgelost hebben. De drie mannen hebben elkaar tijdens de bouw van het hospice driekwart jaar lang dagelijks gezien en dus worden er eerst mooie herinneringen opgehaald aan die boeiende tijd. En daarna komen we terzake met de vraag: wat is een uitvoerder? Anton weet het kort samen te vatten: “Die zorgt dat alle neuzen in één richting staan en dat de mensen gemotiveerd zijn”. De uitvoerder heeft dus de dagelijkse leiding op de bouwplaats maar hoe gaat dat in de praktijk? We nemen een doorsnee dag van deze bouw…..

’s Morgens om half zeven maakte de uitvoerder het hek en de bouwkeet open. Zorgde dat de koffie beschikbaar was en dan kwamen de eerste vrijwilligers binnen. Besprak met de nieuwe vrijwilligers wat er gedaan moet worden en even later waren er dan een man of zes aan het werk. Daarna werd de planning bijgewerkt. Die ging meestal niet verder dan een week en moest flexibel zijn omdat er met vrijwilligers werd gewerkt en bedrijven veel klussen deden in hun resttijden. Materialen werden afgeroepen, zodat die klaar zouden liggen voor de klussen van de volgende week. De appelflappen die iedere dag werden gebracht door bakkerij van Kraaij werden in ontvangst genomen Tussendoor regelmatig de bouw op omdat de uitvoerder ook verantwoordelijk is voor de kwaliteit. En zo nog vééél meer… En alles wat gebeurde werd vastgelegd in een logboek. Op die manier konden Anton en Rien elkaars werk op ieder moment overnemen. Er werd meestal gewerkt in een tweeploegendienst: rond een uur of drie zat de taak van de dagploeg er op en daarna kwamen de vrijwilligers die, ná hun volledige werkdag, nog eens de nodige uren kwamen buffelen op onze bouw. Vóórdat zij kwamen moest wel alles klaar staan zodat ze meteen konden beginnen. Dit waren mannen die vaak  s’ morgens om half zes al in een busje ergens in Nederland naar hun werk waren gereden en nu tot ver in de avond doorgingen. Petje af! Die belden dan ergens in de loop van de middag: “We komen om half vier met zes man, staat alles klaar?”. Voor hen werd een maaltijd geregeld. De dagvrijwilligers kwamen klassiek met hun broodtrommeltje op de bouw.

En al die tijd was er een uitvoerder bij. De dagen dat er goed doorgewerkt kon worden was hij er dus van half zeven in de ochtend tot soms 10 uur ’s avonds…. Zo kwam het dat er weken van zestig uur werden gedraaid maar ook wel eens slechts twintig. Dat laatste was maar “niks” want dan werd er niet opgeschoten. En soms, als iets echt klaar moest zijn omdat er maandag een nieuwe ploeg kwam, dan werd er ook nog op zondag gewerkt. Anton denkt wel 2400 uur gewerkt te hebben in de driekwart jaar dat de bouw duurde. Hoezo met pensioen, vraag ik me dan af?

 

Van links naar rechts: Rien Pijnappels, Paul Kokke, Anton van Swam.    

Was dit nu een moeilijke bouw, wil ik weten? Technisch niet, vertelt Rien maar er waren wel twee problemen die vertraging en dus kopzorgen opleverden: In juli ging het regenen en wel twee weken lang. Het gasbetonnen dak lag er net op en dat zoog vol water. Gelukkig waren er reddende engelen die gratis voor blowers zorgden en die stonden nog eens twee weken lang, dag en nacht te draaien om het vocht weer uit het gebouw te stoken. En verder was het jammer dat de specificatie van de brandwerendheid van leidingdoorvoeren verwarring opleverde met als resultaat dat dit opnieuw gedaan moest worden. De irritatie daarover is nu nog bij de beide heren van het gezicht te lezen. Maar wat echt anders was bij deze bouw was, dat er alles aan gedaan moest worden om de mensen gemotiveerd te houden. De sfeer móést goed blijven. Het waren immers allen vrijwilligers en je wilde wel dat ze terug bleven komen tot de bouw klaar was! 

Eind 2014 was de bouw en de taak van de twee uitvoerders klaar en begon de inrichting.
De beide heren kijken met voldoening terug op deze bijzondere bouw. De foto spreekt boekdelen.

Harrie

Smakelijk eten met …

Tine uit de kookgroep van het Hospice. Deze groep bestaat uit vijf dames waaronder Corina, Franka, Gerry, Wouterina en dus ook de enthousiaste geinterviewde.

Tijdens het intakegesprek met Ineke en Jessica (coördinatoren) werd haar gevraagd of ze het leuk zou vinden om te koken voor de gasten in het Hospice naast haar vrijwilligerswerk bij de gasten. Door haar enthousiasme voor haar hobby ging ze met de andere kook-vrijwilligers aan de slag. Vlak voor het Hospice Wijchen opende werden ze uitgenodigd bij Donato’s in Ravenstein. Daar kregen ze uitleg en tips van een paar koks hoe en wat te koken en dit in kleine porties in te vriezen. Ineke en Jessica zijn van te voren bij verschillende hospices geweest om na te gaan wat handig was. Bijvoorbeeld elke dag vers koken of met een groep mensen die heerlijk kunnen koken continu een volle diepvries te realiseren. Vandaar de handige kleine plastic bakjes waarin de porties soep/vlees/groenten/aardappelen en nog meer zitten. Op de stickers staan de houdbaarheidsdatum zo ook op de gesealde zakjes en uiteraard wat de inhoud is. 
Er wordt meestal door de kookgroep thuis gekookt vanwege het afkoelen, zoals soep en bouillon. Regelmatig wordt de diepvries gecontroleerd en in het schriftje van de kookvrijwilligers genoteerd als er iets bijna op is. Er zijn ook  seizoensproducten zoals rabarber of gestoofde peertjes die of in de koelkast of in de voorraadkast staan. Tine geeft nog een voorbeeld: witlof met ham en kaas kan dus niet ingevroren worden, maar dat maakt ze dan tijdens haar dienst van 15.00 tot 19.00 uur. En soms zijn er hartige quiches die zowel koud als warm gegeten kunnen worden. Handig dat fingerfood. Is er iemand gek op mosselen dan gaat ze vragen of er meerdere gasten zijn die daar blij van worden. Ze kookt dit in de grote pan op de inductiekookplaat. En zo zijn er nog vele voorbeelden die natuurlijk ook door de hele groep worden gemaakt. Met een big smile verteld ze hoe fijn het is als de gasten (wanneer ze mobiel zijn) in de huiskamer eten in plaats van alleen in hun kamer. De gezelligheid, geur en het mooi dekken van de tafel doet ieder mens goed. En zien eten doet eten. Natuurlijk weten we als je ernstig ziek bent dan heb je weinig trek, maar door ’s middags vers fruit aan te bieden of dit met de staafmixer fijn te maken en als sapje aan te bieden of een lekkere smoothie geeft toch een goed gevoel. 

Speciale gelegenheden zoals Kerstmis en Pasen daar gaat de kookgroep zeker niet aan voorbij. De allereerste kerst in 2015 werd er zowel een brunch als diner geregeld voor de gasten met familieleden. Dit was geweldig, maar te veel drukte. Daar is van geleerd en de kerst erop werd er een super brunch geregeld. Met Pasen dit jaar was er een high tea. Het mooie servies en etagères werd door de dames van de groep meegenomen en overheerlijke hapjes werden kleurrijk opgediend. De huiskamer was drukbezet en er werd héél wat gelachen. 

Via de mail heeft de kookgroep het meeste contact en voor de grote gelegenheden als de feestdagen komen ze bij elkaar met één van de coördinatoren. Er is nog zoveel te vertellen en er zijn zoveel tips waarvan Tine ons een paar nog als laatste wil meegeven. De maaltijd ziet er zoveel leuker uit als het mooi wordt opgediend. Bijvoorbeeld met een bloemetje uit de tuin of in leuke schaaltjes. Want niemand wil toch uit een plastic bakje eten? En hoe fijn is het, als het mogelijk is, met elkaar te eten in de huiskamer, zowel gast als vrijwilliger en/of familielid.

Maak er een FEESTJE van met RUST en AANDACHT.

Marion & Marja 

Witte dâ

• de klus-tuingroep bij de oprit van het hospice onder het naambord loodkruid en Ierse heide hebben geplaatst. Het oog wil ook wat!
• er twee gasten verhuist zijn naar de Meander en één van deze mensen heeft ons na korte tijd een bezoekje gebracht. We waren vereerd.
• er dit jaar 19 gasten in het hospice zijn verzorgd tot half september en dit is hetzelfde aantal als afgelopen jaar.

Attent

Twee dames houden het Hospice schoon. Nu werd een van hen ziek. Dat is jammer, maar overkomt allemaal wel eens. Wel vervelend als dat tijdens de vakantie van de tweede dame gebeurt…. En toen was er een redder in nood: AMC hield tijdens haar vakantie het hospice schoon. Gratis!!

Op 30 juni jl bestond Bijmans Assurantiën 50 jaar. Dat werd zoals gebruikelijk gevierd met oa een receptie voor de relaties. Maar bijzonder was wel dat René Bijmans de gasten had gevraagd om, in plaats van cadeaus aan het bedrijf, een donatie te geven aan het Hospice. Een prachtig initiatief waarvan het resultaat opliep tot een totaalbedrag van €5135,55! Namens het dankbare bestuur mocht Richard Binnendijk dit bedrag uit de handen van René Bijmans in ontvangst nemen.

Tijdens de Tour de France organiseerde een groep mensen een poule. De inleg gaat dan naar de winnaar, zou je denken. Nee hoor, de opbrengst van €54 ging naar het Hospice. Tot zo ver de feiten, maar ik blijf wel met een vraag zitten….. Kon niemand, echt niemand, voorspellen dat Chris Froome de Tour zou winnen? Gratis tip van mij: hij wint ook in 2018 en ook in 2019.

En dan waren er twee heren die er de voorkeur aan gaven om een feest zonder cadeaus te vieren. Dat zal de feestvreugde niet hebben gedrukt want er kwam een gift van €570 naar het hospice. Ook deed iemand een gift van €1000 als “waardering voor het hospice”. Met deze giften ontvangt de Stichting niet alleen geld maar ook voldoening.

Bij het Reprocentrum stond voor ons een collectebus op de balie. Leuk voor wat klein wisselgeld denk je dan. Ooit gedacht dat er na verloop van tijd €91 uit de bus komt rollen?

En deze lijst is niet compleet. Velen zijn attent voor ons.

Harrie

In Memoriam Hans Klaaijsen

Op vrijdag 14 juli 2017 is Hans Klaaijsen overleden. Veel van onze donateurs en certificaathouders weten dat Hans nauw betrokken is geweest bij het tot stand brengen van Hospice Wijchen. Wat hij daar feitelijk voor gedaan heeft, weten vele mensen niet. Dat komt doordat Hans daarmee niet te koop liep, dat past niet bij hem. Namens de stichtingen die betrokken zijn bij Hospice Wijchen wil ik graag stil staan bij wat Hans voor ons heeft betekend. Ik ga daarvoor even terug in de tijd. 

In 2008 ontstond het initiatief om in Wijchen een Hospice te realiseren. Al snel werd er een groep van mensen gevormd die zich betrokken voelen bij de Wijchense gemeenschap. Hans was een van de mensen die bereid was aan dit initiatief bij te dragen. Hans werd lid van de financiële commissie die tot taak had na te gaan hoe het Hospice financieel zou moeten reilen en zeilen. Gezien de ervaring van Hans, onder meer als directeur van de Rabobank Wijchen/Beuningen, een kolfje naar zijn hand. In 2012, zo’n 4 jaar later lagen de belangrijkste conclusies op tafel. Een Hospice in Wijchen realiseren leek een haalbare zaak.
Een van de uitkomsten van deze commissie was dat het gebouw uit vooraf bij elkaar gebracht geld betaald zou moeten worden om tot een haalbaar huishoudboekje te komen.

Na afronding van de diverse studies werd besloten het project om een Hospice te bouwen daadwerkelijk ter hand te nemen. Hans nam het voorzitterschap van de PR en Fondswervingscommissie op zich. In die rol kwam de bestuurlijke ervaring van Hans en zijn uitgebreide netwerk goed van pas. Onder zijn enthousiaste leiding werd de fondsenwerving vormgegeven.
Daarbij vervulde Hans niet alleen de rol van voorzitter, maar sloeg hij zelf ook de hand aan de ploeg. Zo zorgde hij samen met Ton van Dillen dat de goede doelen fondsen in Nederland succesvol werden benaderd om een bijdrage te leveren.
Hans is vervolgens voorzitter geworden van de Stichting Vrienden van VPTZ Wijchen, de stichting die geld blijft inzamelen om de exploitatie van het Hospice en het thuiswaken sluitend te houden.
De grootste indruk maakte echter de wijze waarop Hans zijn taken invulling gaf. Met een grote mate ven betrokkenheid, afspraak is afspraak, charmant en gastvrij.

Namens de betrokken stichtingen bij Hospice Wijchen wil ik onze dank en waardering hier nogmaals uitspreken, we verliezen een betrokken, kundige bestuurder en ambassadeur.

Het verlies als man, vader en grootvader is natuurlijk nog veel groter. We wensen Marijke en de familie alle sterkte bij het verwerken van dit grote verlies.

Namens de Stichtingen VPTZ Wijchen,
Rob Jeurissen

Herfst

Beukennootjes, paddenstoelen, dwarrelblaadjes rood en geel. 
Lekkere noten en kastanjes vind je in de herfst heel veel. 
Maar ook mist en hagelbuien, regenvlagen en hondenweer. 
Doe je paraplu dan open en geen druppel raakt je meer.