Vier jaargetijden -Winter 2017-

Voorwoord 

Het zijn koude en sombere dagen. De nachten zijn lang en de dagen zijn kort. Binnen is het gezellig. Niet overal. Daar kunnen we in het hospice over meepraten. Gasten zijn aan het eind van hun leven en worden heen en weer geslingerd tussen opstandigheid en aanvaarding. Wij, als vrijwilligers, staan onze gasten bij. 

Iedereen doet zijn/haar best van de feestdagen iets te maken. Een onverwachte kerstkaart kan zo goed doen. Als u deze Vier Jaargetijden ontvangt zijn de dagen alweer aan het lengen. Dat gebeurt al vanaf 21 december. Hoe was 2017 voor u/jou? Een goed jaar? Of hadden de omstandigheden beter gekund? Ach, u moet maar zo denken: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Wij, als redactie, wensen u fijne feestdagen toe en wat betreft het nieuwe jaar? Laat dat maar op u/jou afkomen. Wij blijven ons best doen om de regels/kolommen nuttig gevuld te krijgen. Tot in 2018!

Marja

NACHTZUSTER

Niet alleen midden in de winternacht, maar ook alle andere nachten van het jaar komt er een speciaal team uit Gelderland de gasten van het hospice verzorgen. Vanaf de start zijn dit zes ZZP-ers bestaande uit Monique, Alma, Kyra, Yvonne, Karin en geïnterviewde Dennis. Zij vallen onder de organisatie Zorgzuster. Dit is een bureau wat een contract met de zorggroep ZZG heeft afgesloten. Zij bemiddelen tussen de ZZP-ers en het hospice Wijchen. Zoals Dennis vertelt zijn ze een team met ervaren mensen. Zij zorgen zelf ruim van te voren voor het rooster. Zo zijn feestdagen en de combinatie met het thuisfront goed te regelen. Zijn andere werk in Wageningen koppelt hij later aan het schema. In Wijchen draait hij meestal vijf- zes diensten per maand. In principe plannen ze geen twee nachtdiensten achter elkaar, want er moet ook een achterwacht zijn. Je kunt altijd zelf ziek worden of onvoorziene omstandigheden hebben. Iedereen is hier tevreden over. Hun werkzaamheden bestaan uit de zorg en begeleiding van de gasten en familie, dat staat onomwonden op één, daarbij ook het geven van de medicijnen en gesprekken met de arts. Zeer zeker ook familie-overleg. Het is ’s nachts toch echt anders dan overdag. Nachten kunnen heel lang duren. Verhalen komen los. Afleiding is dan nodig. De intieme sfeer in het hospice draagt daaraan bij. Maar wat doe je als je als werkende bijna in slaap valt vraagt Marja. Tja zegt Dennis, dat is voor iedereen anders, maar je moet niet gaan zitten, want dan dommel je in. Vaak is het maar even, maar ga een klusje doen. Of wandel even op en neer. Dit is makkelijker in het hospice dan bij de mensen thuis. Deze ervaring heeft hij ook gehad toen hij werkte als particulier verpleegkundige. Het gemis van collega’s heeft hij niet, omdat hij het fijn vindt zelfstandig te zijn. En in z’n eentje te werken. Je moet dat willen en kunnen. En dat heeft het hele team. In de andere werkkring heeft hij wel met personeel te maken. Dus die combinatie is prettig. Hijzelf heeft zijn ervaring opgedaan als ziekenverzorgende met dementerenden en somatische patiënten. Van daaruit mocht hij de verkorte opleiding als verpleegkundige doen. En heeft daar dertien jaar in totaal gewerkt. Daarna tweeënhalf jaar als wijkverpleegkundige en ook twee jaar in het ziekenhuis. Dat laatste liet hem inzien veel te weinig tijd voor de patiënten te hebben. Door de ervaring in het verpleeghuis koos hij met zijn hart voor de palliatieve zorg. Alle aandacht voor de gasten. Het voelt voor hem als een roeping.

Inmiddels is de nachtdienst ingegaan en is het bijna 23.30 u. Er moet een ronde gedaan worden langs de gasten en wij zijn weer een stuk wijzer geworden. We worden netjes uitgelaten en de voordeur gaat op slot. Want ook veiligheid staat voorop. Als we terugrijden in het donker hebben we het over het werk dat met hart en ziel wordt gedaan door een mooi stel mensen.

Marja en Marion
 

Ons gebouw (4)

In de vorige aflevering vertelden de twee uitvoerders hoe er gebouwd wordt. Deze keer gaan we dieper in op een belangrijk aspect van ieder modern gebouw: de technische installaties. Kon je tachtig jaar geleden nog volstaan met een waterkraan in de keuken en in het midden van iedere kamer een peertje van 60 Watt aan het plafond, daar spreken we nu van installaties die gauw 40 procent van de stichtingskosten bepalen! En ons gebouw is daar een sprekend voorbeeld van. Om daar meer van te weten praat ik met Gert-Jan van den Broek van Installatiebedrijf Toonen en Dion Traets van Wesso Elektro. Deze bedrijven hadden dan wel de leiding over de installatietechniek maar nog meer Wijchense ondernemers hadden een flink aandeel in het realiseren daar van. En vergeet de bijdrage van het personeel niet: toen het personeel werd verteld dat hun bedrijven de bouw van het hospice zouden sponsoren werden ook zij enthousiast en zouden vaak belangeloos aan het werk gaan!

Het werd een technisch uitdagend project: het moest toekomstbestendig worden, energiezuinig en er waren vele systemen die storingsvrij moesten werken. Nieuwsgierig geworden wil ik van Gert-Jan en Dion wel eens weten wat allemaal deel uitmaakte van de installatie. Om vooraan te beginnen: Firma Toonen moest als eerste “aan de bak” om de riolering en hemelwaterafvoer in de grond te krijgen, zodat we droge voeten zouden houden. Elektriciteit is de kern van de installatie. Kilometers bedrading en héél veel apparatuur die elektriciteit verbruikt. En die elektriciteit wekken we grotendeels zelf op! 100% Zonnig, ook uit Wijchen, heeft daartoe 122 zonnepanelen, voorzien van 66 Solaredge optimizers, in oost/west positie op ons platte dak gelegd. Onzichtbaar vanaf de grond doen ze hun werk en zorgen voor een jaarlijkse productie van 25000 Kilowattuur waarmee je 7 woonhuizen van stroom zou kunnen voorzien.

Maar wat doe je dan met zó veel stroom?

Om te beginnen de verlichting. Lekker zuinig met LED lampen en met een afstandsbediening vanuit het bed te schakelen. Ja zegt Dion, men denkt dan dat er minder bedrading nodig is. Maar dat is niet zo: die zit dan ergens anders. Dus, die lampen verbruiken niet veel stroom en dan hou je toch nog een heleboel over? Klopt en die hebben we hard nodig voor de verwarming en airconditioning want die werken ook op elektriciteit. Maar verwarmen doe je toch met gas? Nou hier niet! Het hospice heeft helemaal géén gasaansluiting. Het hospice is zijn tijd ver vooruit en gebruikt een warmtepomp. Dat is een schitterend systeem dat de warmte uit de omgevingslucht
haalt. Achter het gebouw staat een zoemende warmtewisselaar en compressor die de lage temperatuur van de omgevingslucht naar een hoger niveau pompt. Voor iedere Kilowattuur elektriciteit die de compressor verbruikt haalt deze 5 uit de lucht! Gert-Jan rekent het enthousiast voor: voor de verwarming zou anders jaarlijks 4550 kubieke meter gas verbruikt worden en dat zou €2900 kosten. Tel uit je winst. Dat is nu gratis! (Voor de liefhebbers die meer willen weten: het is een 3-pijps VRV systeem van Daikin. Even googelen voor de details).

Vloerverwarming is de basis. Die honderden meters leidingen zijn op een zaterdag door een team van vijf man gratis gelegd. Daarnaast kreeg iedere kamer een zogenaamde fancoil in het plafond. Nog zo’n slim apparaat waarmee je per kamer de temperatuur, ventilatie en airco kunt regelen. En als de bewoner van kamer 2 gaat koelen en die van kamer 4 extra wil verwarmen dan zorgt een slimme warmtewisselaar van de firma Lelie er voor dat de energie wordt uitgewisseld! En wat te denken van het brandmeldsysteem? En de telefoon die geïntegreerd is met het alarmsysteem en zelfs de deurbel? Daar tekende van ’t Hoff Elektrotechniek weer voor.

“Was dit nou een bijzondere klus” wil ik weten. Gert-Jan weet het wel: “Ik heb wel eens wat vrijwillig gedaan samen met anderen, maar hier liep het samenwerken écht! En die uitvoerders waren goud waard”. En nog een opmerking om over na te denken… “Wat ook een rol speelde: het was toen crisis in de bouw. Zou het nu gebeuren dan zou er wel meer geld zijn maar minder handjes”. De dagen na dit gesprek bleef die laatste opmerking nog lang door mijn hoofd spelen. De bedrijfstak zat toen inderdaad in zwaar weer. En in die omstandigheden is het een natuurlijke reactie om alle zogenaamde luxe activiteiten op een laag pitje te zetten. Maar desondanks hebben vele Wijchense bedrijven er hun schouders onder gezet. Als technicus keek ik al vaak met bewondering naar ons gebouw maar na ieder gesprek met de bouwers krijg ik meer bewondering voor hun inzet en prestaties.

Harrie

Even voorstellen

Mag ik me aan u allen voorstellen, Tjitske Huender vanaf oktober secretaris in het Bestuur. Ik ben 47 jaar en geboren in Nederland, maar getogen op de Nederlandse Antillen. Van mijn 3e tot mijn 18e jaar heb ik afwisselend op Curaçao en Aruba gewoond. In 1988 ben ik teruggekomen in Nederland en in Nijmegen communicatiewetenschap gaan studeren. Inmiddels woon ik al bijna 20 jaar met veel plezier in Wijchen, samen met mijn man Gertjan en onze 4 kinderen: Sanne (18 jaar) Leonie (17 jaar) en Joris en Rogier (tweeling van 15 jaar). 

Na mijn studie ben ik in de zorg gaan werken en in mijn carrière heb ik verschillende functies gehad zoals communicatiemedewerker, beleidsmedewerker, kwaliteitsmedewerker, onderhandelaar met financiers en bestuurssecretaris. Op dit moment werk ik in de ouderenzorg als teamcoach van enkele zelfsturende teams bij ZZG en als zelfstandig organisatieadviseur voor zorgorganisaties.

Met veel belangstelling volg ik al jaren de ontwikkelingen rondom het Hospice Wijchen. De doelstelling van het Hospice ligt mij na aan het hart. In mijn werk heb ik aan dit deel van de zorg altijd met speciale belangstelling gewerkt. In rust en op een passende manier afscheid kunnen nemen van het leven is iets wat ik iedereen toewens. Alle zorginstellingen, bedrijven en vooral de vele betrokken vrijwilligers die dat mogelijk maken draag ik een warm hart toe.

En wat ben ik, als inmiddels Wijchenaar, trots dat het gelukt is om zo’n prachtige voorziening in “ons” dorp te realiseren. Complimenten voor allen die dat mogelijk gemaakt hebben en nog elke dag mogelijk maken. Ik vind het een eer om daar een bijdrage aan te mogen leveren.

Witte dâ

Dit voorjaar zijn we bezig geweest om het adressenbestand van Vier Jaargetijden te verbeteren. Zo waren er nogal wat mensen waarvan we geen e-mailadres hebben maar die wel betrokken zijn bij het wel en wee van ons hospice. Zij hebben van ons een brief gehad en dat leverde bijna 100 extra adressen op. Vier Jaargetijden wordt nu aan 512 adressen verstuurd.

En ook de vrijwilligersgroep groeide. Na de opleiding in november zijn er 14 enthousiaste nieuwe leden bijgekomen waardoor er nu 84 vrijwilligers klaar staan. Welkom bij de groep!

In de lente-uitgave vertelde Marja over de rol van huisdieren in het hospice. Aan dat lijstje kan weer een opmerkelijk dier worden toegevoegd. In september bracht een van onze gasten een kip mee! Een mooi dier dat in een hokje in de tuin stond. Truus, zo heette ze, voelde zich volledig op haar gemak. Behalve ’s nachts en daarom ging ze voor haar eigen veiligheid en gezonde nachtrust naar de auto. En dat mevrouw ook nog “op stok” kon is een prestatie van onze klusgroep. Voorheen sliep ze op de kranten… Ook nog een vers eitje iedere dag? 

Het hospice is gezegend met een sfeergroep. Nu is de sfeer (en de werksfeer) er meestal erg goed maar deze mensen doen er bij gelegenheid nog een schepje bovenop. Zo hingen er enkele juichende herfststukken in de gang. Herfst is niet mijn favoriete jaargetijde maar zo lukte het wel. En na de herfst komt de Kerst en dus werd de dag na het vertrek van Sinterklaas alles weer aangepast… Zie foto!

Cor Timmermans is een collega vrijwilliger en een fervent wandelaar. Meestal vindt hij een goede balans tussen deze twee maar afgelopen zomer sloeg die door naar het wandelen. Hij trok er drie maanden voor uit om naar Santiago de Compostella te lopen! Onze eerste beelden bij zo’n tocht zijn de eindeloze afstanden en de inspanning maar als je het Cor vraagt dan vertelt hij over de ontmoetingen onderweg en vooral de aankomst op het plein van Santiago waar hij werd opgewacht door twee Spaanse vrienden.

De afgelopen maanden waren vaak alle vier de kamers bezet. In totaal hadden we in het derde kwartaal 12 gasten. Begin december was er een unieke situatie: vier kamers bezet door vier heren. Waarom zo uniek? Wel, in het algemeen zijn de vrouwelijke gasten in de meerderheid. 

Deze herfst kwamen vier stoere mannen van de Stichting Maasheggen Balgoy naar Hospice Wijchen om daar de wilgen op het grasveld vóór het gebouw te knotten. “Eigenlijk was het”, aldus deze vakkundige vrijwilligers van de Stichting, “nog geen knotten, maar het creëren van de knot door lage takken compleet en de bovenste takken op 10 cm af te zagen”. Over een aantal jaren staat hier een rij prachtige grillige knotwilgen. Uiteraard hebben wij goed toegekeken en met de mond open opgelet hoe dat knippen en zagen eraan toegaat. Immers, voortaan moeten wij het zelf doen en dan moet het even vakkundig gebeuren.

De klusgroep komt iedere woensdag bijeen. Ze beginnen altijd met een uitgebreid werkoverleg maar toch, tegen een uur of elf zijn ze, met een aan de leeftijd aangepast tempo, flink aan het werk. Echter, er zijn sommige terugkerende klussen die ergernis opwekken. Zoals het gras dat opschiet onder het hekwerk. De heren (dáár zitten dus geen dames bij…) vonden een oplossing. Er werden enorme stoeptegels op de kop getikt (60 x60) en een kuub geel zand aangevoerd. Velen van ons (dames vooral) hebben met bezorgde blik gekeken naar die kromme en zwoegende ruggen die pasgeslepen tegels onder het hekwerk schoven. Maar de klus is geklaard! Nog spierpijn gehad, heren?

De palliatieve zorg komt landelijk steeds meer in beeld. Het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport wil dat iedere burger vanaf 2020 verzekerd moet zijn van goede palliatieve zorg. Ook in het nieuwe regeerakkoord is dat voornemen meegenomen. En wat goede zorg inhoudt is vastgelegd in het Kwaliteitskader Palliatieve Zorg dat 3 oktober j.l. werd gepresenteerd. Nieuwsgierig geworden? Kijk eens op www.pallialine.nl.

Harrie

Kerstviering d.d. 15 december 2017

De Kerstviering is in de eerste plaats bedoeld om elkaar weer te zien en te spreken. Dat is ook dit jaar weer goed gelukt. In de (oude vertrouwde) Meander kwamen we ook dit jaar weer bij elkaar en wel op vrijdagavond 15 december jl. Bijna alle vrijwilligers (tuingroep, mensen aan het bed, bestuur etc. om maar een paar te noemen) en betaalde krachten druppelden na 18.00 u binnen om met elkaar te praten en wat te drinken. De avond werd (voor het laatst) georganiseerd door Marjan van Gelder-Maas en Ricy Loeffen. Hulde daarvoor. Het openingswoord werd verricht door bestuursvoorzitter Rob Jeurissen. Het jaar 2017 werd nog eens bekeken. Over de afgelopen drie jaar is nog geen enkele klacht binnengekomen. Dat is toch wel iets wat genoemd mag worden. Aansluitend deed het Hospicekoor haar/zijn best om drie Christmas carols ten gehore te brengen. Dat ze er lol in hadden was van hun gezichten af te lezen. Dit alles onder de bezielende leiding van de (nieuwe) dirigent Hans Elbers. Zonder bezoldiging, maar met vakmanschap.

Coördinatoren Jessica en Tine noemden vertrekkende en komende vrijwilligers bij naam. Er is weer een `verse` ploeg aangetreden en dat zie je gelijk aan het rooster! Dat is nu aanmerkelijk groener dan voorheen. Toen was het vooral rood gekleurd. Welkom, allemaal! De afwezigheid van Ineke werd ook nog verklaard. Zij heeft een bruiloft in het gezin. Wie wil daar nou niet bij zijn? Onderwijl werden we verrast door Sienie Kolvoort. Zoals vaak maakte zij foto’s. Die krijgen wij vast nog te zien!

De maag werd niet overgeslagen (zie foto). Tom Hormes (sponsor) wist ons te verwennen.

Nu ik toch sponsoren aan het noemen ben mag Danny Toonen van ’t Kompas/de Meander met zijn vrijwilligers van ’t Kompas niet ontbreken. Onvermoeibaar voorzagen zij het personeel van het Hospice van drinken. Vóór 22.00 u waren zij niet thuis, want zie die lui van het Hospice maar eens uit je huis te krijgen! Maar de deelnemers kwamen wel thuis met een mooie kerststol van Bakkerij
Veltmaat. Zonder alle hierboven genoemde sponsoren zou de avond nooit zo geslaagd en ongedwongen kunnen zijn geweest.

Ik ben benieuwd naar die foto’s van Sienie …

Marja

Attent

December is de tijd van geven en ontvangen. En oh wat zijn wij dankbaar, dat er aan het Hospice Wijchen is gedacht door: het Keukencentrum De Haar uit Niftrik. Zij vierde het vijftigjarig bestaan en i.p.v. cadeaus werd er € 1300,00 geschonken. Een bijzonder gebaar van de Diaconie in Wijchen van € 750,00. Ook bij het gezellige evenement Jazz & Wine werd er niet alleen gedanst en gedronken. Er werd ook een geldbedrag geschonken van € 213,60.

Een mantelzorgster van een gast heeft ons verrast met een mooi bedrag. Als dank voor de goede zorg gaf een familie een mooie gift in de vorm van een geldbedrag. En heel bijzonder en de eerste keer dat dit voorkwam: het Hospice werd vermeld als goed doel in een testament. Misschien besteden we hier in 2018 nog aandacht aan. Wij bedanken iedereen hartelijk die in 2017 heeft gedoneerd. We kunnen niet iedereen noemen, maar we zijn er ontzettend blij mee. 

Lichtpuntjes

soms zijn ze groot,
soms zijn ze klein.
je hoeft ze niet te zoeken,
je kunt ze ook zijn.