Vier jaargetijden -Winter 2018-

Voorwoord 

De dag dat ik dit voorwoord schrijf is een grijze dag. Een van de donkere dagen voor de kerst, zeggen ze dan. In deze donkere dagen gaan overal lichtjes aan. We versieren onze huizen, de straten, en onze tuinen met lampjes. Lichtpuntjes zijn dat voor iedereen in dagen die buiten donker zijn. De donkere dagen voor kerst doen mij denken aan de dagen die onze gasten en cliënten en hun naasten mee kunnen maken. Naar het einde van het leven toe zijn er donkere dagen. Maar gelukkig zijn er zeker ook lichtpuntjes in deze dagen. Er zijn warme momenten met familie en andere naasten, er kan genoten worden van een lekkere maaltijd, er zijn mooie gesprekken. De vrijwilligers van Thuiswaken en Hospice Wijchen bieden dit soort lichtpuntjes. We kijken terug op een mooi jaar waar we met bijna 100 vrijwilligers lichtpuntjes hebben mogen bieden aan een record aantal van 50 gasten in het Hospice en aan 15 cliënten thuis. 

Zo terugkijkend op het jaar 2018 is er veel waar we dankbaar voor mogen zijn.

In deze editie leest u hoe onze vrijwilligers blijven werken aan hun eigen deskundigheid, zodat ze er voor onze gasten en cliënten kunnen zijn. Mooi dat er zoveel vrijwilligers zijn die zich zo met hart en ziel inzetten, dank daarvoor.

In deze editie leest u het verhaal van een van onze gasten die vanuit het hospice weer naar een nieuwe woning is gegaan. Ook dat komt een enkele keer voor. Mooi dat er zoveel gasten, cliënten en familieleden zijn die ons het vertrouwen hebben gegeven om een lichtpuntje te kunnen zijn, dank daarvoor. 

In deze editie leest u over de Stichting Vastgoed, over hoe de Stichting Vrienden de grote donateurs heeft bedankt en over een mooie donatie die er volgend jaar weer aankomt. Mooi ook dat er steeds zo vele mensen en bedrijven zijn die met donaties en giften ons werk mogelijk maken, dank daarvoor.

We kijken dankbaar terug op het afgelopen jaar en met energie en vol nieuwe plannen naar het nieuwe jaar. Ik wens u een mooie winter, met warmte en licht binnen als het buiten koud en donker is.
 
Tjitske Huender
Directeur

winter in Leur
 

Stichting vastgoed VPTZ Wijchen

In de herfstuitgave bezocht ik de Stichting Vrienden VPTZ Wijchen en vandaag ben ik bij de Stichting Vastgoed VPTZ Wijchen: de tweede tak van onze organisatie. Ik ontmoet de drie bestuurders, Paul Kokke (voorzitter), Ronnie Reijnen (penningmeester) en Ton van Dillen (secretaris), bij laatstgenoemde aan de huiskamertafel. De heren zijn vanaf het prille begin al betrokken bij de initiatieven om in Wijchen een hospice te realiseren en daarom verbaast het mij niet dat ze het liefst alle tijd zouden willen praten over die geweldige beginperiode, die gekenmerkt werd door dadendrang en enthousiasme. “Dat was toch een mooie tijd!”. Maar tja, ik wil graag naar het heden… OK, eerst nog een tussendoortje: ik blijk me op historische grond te bevinden, want hier zaten tien jaar geleden voor het eerst zes mensen om de keukentafel die daar besloten om hun schouders te zetten onder het oprichten van een hospice. En de drie mannen die ik hier ontmoet waren daar bij…

De hamvraag van vandaag is natuurlijk wat de taak is van de Stichting Vastgoed VPTZ Wijchen? Paul Kokke verwoordt het kernachtig: “Veiligstellen van het pand. Het hospice is tot stand gekomen dankzij de Wijchense bewoners en bedrijven”. En Paul legt ook uit dat deze aparte stichting er voor zorgt dat het eigendom van het gebouw nooit verloren kan gaan. De stichting bezit en beheert het gebouw en de inventaris. Daarnaast  is ze verantwoordelijk voor het onderhoud, waarbij ze een beroep kan doen op de handige mensen van de klusgroep en op de huismeester. “En we moeten zorgen dat het pand blijft voldoen aan de wettelijke eisen”, vertelt Paul. “En die zijn niet mis want we moeten voldoen aan de eisen voor een zorginstelling”.

Al met al dus een flink pakket en dat kost toch wel een paar centen? Daar weet penningmeester Ronnie Reijnen weer veel van te vertellen. Voor het pand met inventaris lenen we geld van de Stichting Vrienden VPTZ Wijchen. Voor onderhoud en instandhouding doneren “de Vrienden” een jaarlijkse bijdrage, waarmee wij moeten zorgen dat gebouw en inventaris 100% in stand blijven. Paul vergelijkt het Hospice met een pension: “Wij verhuren eigenlijk kamers aan de gasten en ontvangen ook de relatief geringe eigen bijdrage van de gasten”. “En omdat wij geen giften ontvangen hebben we geen ANBI-status”, vult Ronnie aan. (Noot redactie: het is fiscaal aantrekkelijker om een gift te doen aan een goed doel met een ANBI-status).

En of het veel werk is om de Stichting te runnen? Onmiddellijk wijzen twee handen naar Paul. “Hij heeft het meeste te doen, want Paul regelt het werk met betrekking tot het gebouw en de inventaris”. “Maar we zitten nu ook in een stabiele situatie. Dat was in begin wel anders”.

“Passie en nuchtere bedrijfsvoering”, vertelt Ton “en daar een goede balans in vinden dat is nodig om dit op te bouwen en te laten functioneren”. Ton kijkt ook nog verder: “Er moet geborgd worden dat de bestuurders het in de toekomst goed blijven doen. En het werk dat door de oprichters is ingezet, moet in hun filosofie worden voortgezet. Ook daar zijn we mee bezig”.

We sluiten af met een fotomoment in de tuin. En dat de zware verantwoordelijkheid toch ruimte biedt voor ontspanning en gezelligheid onder elkaar, steken ze hier niet onder stoelen of banken.

Harrie 

Wat gebeurt er als je tijd in het hospice erop zit?

Op bezoek in de Meander (woon-zorgcentrum in Wijchen) bij een ex-gaste, of hoe noem je zo iemand? Lijkt het geen toeval dat deze mevrouw in de Meander is gekomen? Zij meandert haar hele leven. Gaat mee met de stroom. Ze weet van aanpassen en is van nature een nuchter en positief mens. 

Wat gebeurt er als je een half jaar in het hospice in Wijchen bent?
Gelukkig gaat daar de verwijzer (huisarts) uiteraard in overleg met de ZZG en coördinatoren over. De familie wordt hierin ook betrokken. Het is wettelijk vastgelegd, dat gasten in het hospice een terminaal-verklaring nodig hebben van hun huisarts. Daar staan drie maanden voor en dit kan eventueel nog een keer met drie maanden verlengd worden. Langer mag niet. Zo is het ook met mevrouw gegaan. En natuurlijk wordt er uiteraard naar de beste mogelijkheid gezocht.

Hoe heeft u de periode in het hospice ervaren?
Heel goed. Uiteraard was het in het begin wennen en je beseft dat dit je laatste “huis”is. De verhuizing is door mijn familie gedaan. Vaak kwamen mijn kinderen, kleinkinderen (dol op de chocolademelk uit de automaat) vrienden enz. op bezoek. En gelukkig mocht ik de vertrouwde spulletjes van thuis uitstallen. Tussen mijn Afrikaanse olifanten voelde ik me aardig thuis. Wel gaat het in het begin langs je heen en je hoort de helft maar, van wat er wordt verteld.  De prettige gasten waar ik goed contact mee had vond ik belangrijk. Regelmatig hebben we samen in de huiskamer gegeten. Het eten was heerlijk. En vlak voor Pasen kwamen er lammetjes op bezoek. Fijn was de ontzettend goede hulp van de dames van de ZZG die me nog steeds helpen in de Meander. De vrijwilligers. En natuurlijk ’s nachts de aanwezigheid van de nachtzuster/broeder. Ze mist (broeder) Dennis vertelt ze. Die kon haar zo goed in bed helpen en ’s nachts kon ze haar verhaal aan hem kwijt. Ze verklapt, dat ze later “gebruik” van hem heeft gemaakt. Het instappen in bed lukte haar na een tijdje. Maar ze vond de aandacht zo fijn. Dus wachtte ze tot zijn dienst om 22.45 uur begon. Een beter hotel vind je niet! Het wennen was heel dubbel. Je weet dat er een eind aan je leven gaat komen, maar je aanpassen is ook aan de orde.

En toen nog een keer verhuizen wat deed dat met u?
Zo vreemd, ik wist dat het moest, maar je geest moet dan zo omschakelen. Je krijgt een herkansing, maar je dacht dat je in het hospice zou sterven. De zes maanden zijn voorbij en er wordt over de mogelijkheden gesproken en duidelijk overlegd met mij en ook de dochters. En weer de familie die alles over moet brengen ook je oude huis moet  opgezegd worden. Maar dan is het weer slikken en doorgaan. Je kunt wel verdrietig zijn. Eventjes dan maar. Het is voor mij geen oplossing hierin te blijven hangen. En met positiviteit kom je er wel. Ik heb hier goede verzorging en mijn kinderen en kleinkinderen komen vaak. Ik kook voor mezelf. Dus ben tevreden ook al is het aanpassen. Weer dat meanderen ofwel vlechten zoals ook het riviertje doet.

De eindconclusie is dat verzetten geen optie is, maar  dat het meegaan met de stroom haar goed bevalt. Hoe moeilijk ook. Haar positiviteit heeft  veel in haar leven gebracht. Dit brengt ze ook over op haar  medemens. Ze eindigt haar gesprek dan ook met: “neem een dropje of een lekker snoepje van de schaal”.

Prachtige vrouw met veel liefde in haar die het leven neemt zoals het is.

Marja en Marion

Witte dâ

Verzorging en verpleging liggen bij ons in de handen van ongeveer 10 verpleegkundigen en 75 vrijwilligers. Die werken goed samen maar kan altijd beter. Dat ontdekte verpleegkundige Annemarie toen zij dat onderzocht in het kader van haar scriptie voor  HBO-V, niveau 5. Ze heeft tientallen door ons  ingevulde vragenlijsten doorgespit, geëvalueerd en heeft daaruit conclusies getrokken. Het resultaat was zo interessant dat er recent twee focusgroepen overlegd hebben welke verbeteringen wel nodig zijn. Je zet dan vijf verpleegkundigen en zeven vrijwilligers anderhalf uur rond de tafel en dan boek je resultaten. Na afloop hoorde ik coördinator Jessica tegen Annemarie zeggen: “we hebben goud in onze handen”. En  dan bedoelt ze waarschijnlijk niet haar trouwring.

Op 19 september konden de vrijwilligers kennismaken met “Intervisie”. Dit is een zelfhulpmethode  waarmee collega’s elkaar helpen om beter te worden in hun werk. Je behandelt dan in een groep van 7 á 8 personen, problemen op de werkvloer. Helga Klaarhamer gaf die avond een inleiding in deze methodiek. De eerste groep is inmiddels opgestart.
    
In het Herfstnummer kwam het werk van de Stichting Vrienden VPTZ Wijchen aan bod. Op 25 september hadden “de Vrienden” een bijeenkomst georganiseerd met de certificaathouders. In zijn  inleiding keek Rob Jeurissen terug op alles wat er gerealiseerd is.  Daarna nam Fons Bartray het woord en vertelde hoe erkentelijk wij zijn voor de financiële steun door de certificaathouders en gaf hen inzicht in de ontwikkelingen. Vrijwilligers Els en Karin en directeur Tjitske Huender vertelden over hun inzet en ervaringen en beantwoordden ook vragen uit de zaal. Prof. Kris Visser was uitgenodigd om te spreken over kwaliteit in de palliatieve zorg. Hij schetste de ontwikkelingen in Nederland en het belang van de palliatieve en terminale zorg. De kern van zijn betoog: we moeten met elkaar praten over het naderend levenseinde en artsen en zorgverleners moeten dit gesprek openen. Want we krijgen er allemaal eens mee te maken.

Op de Markt werd 30 september de tweejaarlijkse Gezondheidsmarkt gehouden. Ook VPTZ-Wijchen was met een stand aanwezig. Behalve gezondheid lokte het mooie weer de nodige bezoekers. Er waren vele vragen aan onze vrijwilligers en daarnaast was er het mooie fotoalbum met impressies van ons werk. Voor sommigen was dat genoeg om te overwegen zelf vrijwilliger te worden. En we hadden nog meer te bieden: een open dag in het Hospice! Juist rond die tijd waren er geen gasten. Voor ons een wel zeer vreemde gewaarwording, maar mooi voor de mensen die na de markt doorreden om het Hospice eens van binnen te bekijken. De leegstand duurde maar een dikke week en niet veel later waren alle vier de kamers weer bezet.

Regelmatig organiseren de verpleegkundigen van de ZZG Zorggroep voor ons een studieavond over veelvoorkomende ziektebeelden. 22 november was er een grote opkomst toen verpleegkundige Karina de vele facetten van het stervensproces besprak. Het bleek een indringend thema te zijn: twee uur later, na veel informatie opgenomen te hebben, veel vragen en gevoerde discussies, ging het bij de kapstok nog gewoon door!

Deze herfst zijn weer vier nieuwe vrijwilligers gestart. De opzet van de opleiding is nu wel veranderd. Men doorloopt eerst een stage. Een aspirant vrijwilliger mag 4 diensten meelopen, ieder tijdslot één keer. Tijdens deze diensten komen er een aantal onderwerpen aan bod en word je ingewerkt in het reilen en zeilen van het hospice. Na iedere dienst wordt er kort geëvalueerd en na de vierde dienst besluit je met een coördinator of je verder gaat en zo ja, dan volgt de theoretische en praktische training. De redactie wenst hen veel voldoening van hun werk.

De sfeergroep heeft weer de handen uit de mouwen gestoken. De dag na Sinterklaas heeft zij het interieur in een gezellige kerststemming gebracht. De klusgroep nam de buitenkant voor haar rekening. In ieder tuintje staat nu een verlicht boompje en rond de ingang hangen honderden lampjes. Zij hebben zich niet gestoord aan de Sint: op de dag dat zij ons gebouw kerstklaar maakten liep deze nog overal in Wijchen rond.

Op 14 december was in de gezellige ontmoetingsruimte van de Meander de jaarlijkse kerstbijeenkomst voor de vrijwilligers. Voorzitter en directeur konden met trots terugblikken op het afgelopen jaar en keken vooruit naar de plannen voor het volgende jaar. Coördinator Tine Boes stond stil bij de vrijwilligers die ons verlaten hebben en verwelkomde de nieuwe lichting die ons komt versterken. En toen mochten we genieten van een heerlijk buffet, gezellige gesprekken en ons eigen onvolprezen vrijwilligerskoor onder leiding van Hans Elbers

In de afgelopen drie maanden hebben we acht gasten mogen ontvangen in ons Hospice en zijn er vijf thuiswakes geweest.

Harrie

In Memoriam

Riky van Bakel is ons ontvallen na een kort heftig ziekbed. Met haar grote kunstkennis en haar hart voor de zwakkeren in ons Wijchen heeft zij samen met Minie gewaakt over een correct kunstbeleid in ons hospice. Duidelijk, helder en ook met haar hart op de tong heeft zij vooral de kunstenaars van Matisse een podium gegeven en ook heeft zij de kunst van de gemeente los weten te krijgen. 

We wensen al haar familie en vrienden veel sterkte.

Geschreven door vriendin van haar dochters

Attent

De afgelopen maanden hebben we weer vele giften mogen ontvangen. Enkele vermelden we hierbij:

• Wijnerij Wijchen
• Lunchcafé Sterrebosch
• en ook van dankbare familieleden en betrokken Wijchenaren. Wij bedanken niet alleen de donateurs, vrienden van het hospice, vele winkeliers/ondernemers van Wijchen en omstreken, maar ook alle mensen die we vergeten zijn afgelopen jaar. 

En houdt u vooral de carbagetour in de gaten. Drie stoere mannen hopen veel geld op te halen voor het hospice. Door te gaan reizen met een oud barrel (auto) en tijdens de eerste koopzondag in het voorjaar 2019 zal op de Markt in Wijchen de cheque overhandigd worden.

Wij van het hospice wensen de mannen een goede reis en succes.

Marion
    

Winterkleur
 

Kijk de tuin nou donker kijken.
Kale struiken, kale bomen.

BAS ROMPA
 

We wensen alle lezers 
een gelukkig Kerstfeest 
en een voorspoedig 2019!