Auteur: admin

Voorwoord 

Het zijn koude en sombere dagen. De nachten zijn lang en de dagen zijn kort. Binnen is het gezellig. Niet overal. Daar kunnen we in het hospice over meepraten. Gasten zijn aan het eind van hun leven en worden heen en weer geslingerd tussen opstandigheid en aanvaarding. Wij, als vrijwilligers, staan onze gasten bij. 

Iedereen doet zijn/haar best van de feestdagen iets te maken. Een onverwachte kerstkaart kan zo goed doen. Als u deze Vier Jaargetijden ontvangt zijn de dagen alweer aan het lengen. Dat gebeurt al vanaf 21 december. Hoe was 2017 voor u/jou? Een goed jaar? Of hadden de omstandigheden beter gekund? Ach, u moet maar zo denken: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Wij, als redactie, wensen u fijne feestdagen toe en wat betreft het nieuwe jaar? Laat dat maar op u/jou afkomen. Wij blijven ons best doen om de regels/kolommen nuttig gevuld te krijgen. Tot in 2018!

Marja

NACHTZUSTER

Niet alleen midden in de winternacht, maar ook alle andere nachten van het jaar komt er een speciaal team uit Gelderland de gasten van het hospice verzorgen. Vanaf de start zijn dit zes ZZP-ers bestaande uit Monique, Alma, Kyra, Yvonne, Karin en geïnterviewde Dennis. Zij vallen onder de organisatie Zorgzuster. Dit is een bureau wat een contract met de zorggroep ZZG heeft afgesloten. Zij bemiddelen tussen de ZZP-ers en het hospice Wijchen. Zoals Dennis vertelt zijn ze een team met ervaren mensen. Zij zorgen zelf ruim van te voren voor het rooster. Zo zijn feestdagen en de combinatie met het thuisfront goed te regelen. Zijn andere werk in Wageningen koppelt hij later aan het schema. In Wijchen draait hij meestal vijf- zes diensten per maand. In principe plannen ze geen twee nachtdiensten achter elkaar, want er moet ook een achterwacht zijn. Je kunt altijd zelf ziek worden of onvoorziene omstandigheden hebben. Iedereen is hier tevreden over. Hun werkzaamheden bestaan uit de zorg en begeleiding van de gasten en familie, dat staat onomwonden op één, daarbij ook het geven van de medicijnen en gesprekken met de arts. Zeer zeker ook familie-overleg. Het is ’s nachts toch echt anders dan overdag. Nachten kunnen heel lang duren. Verhalen komen los. Afleiding is dan nodig. De intieme sfeer in het hospice draagt daaraan bij. Maar wat doe je als je als werkende bijna in slaap valt vraagt Marja. Tja zegt Dennis, dat is voor iedereen anders, maar je moet niet gaan zitten, want dan dommel je in. Vaak is het maar even, maar ga een klusje doen. Of wandel even op en neer. Dit is makkelijker in het hospice dan bij de mensen thuis. Deze ervaring heeft hij ook gehad toen hij werkte als particulier verpleegkundige. Het gemis van collega’s heeft hij niet, omdat hij het fijn vindt zelfstandig te zijn. En in z’n eentje te werken. Je moet dat willen en kunnen. En dat heeft het hele team. In de andere werkkring heeft hij wel met personeel te maken. Dus die combinatie is prettig. Hijzelf heeft zijn ervaring opgedaan als ziekenverzorgende met dementerenden en somatische patiënten. Van daaruit mocht hij de verkorte opleiding als verpleegkundige doen. En heeft daar dertien jaar in totaal gewerkt. Daarna tweeënhalf jaar als wijkverpleegkundige en ook twee jaar in het ziekenhuis. Dat laatste liet hem inzien veel te weinig tijd voor de patiënten te hebben. Door de ervaring in het verpleeghuis koos hij met zijn hart voor de palliatieve zorg. Alle aandacht voor de gasten. Het voelt voor hem als een roeping.

Inmiddels is de nachtdienst ingegaan en is het bijna 23.30 u. Er moet een ronde gedaan worden langs de gasten en wij zijn weer een stuk wijzer geworden. We worden netjes uitgelaten en de voordeur gaat op slot. Want ook veiligheid staat voorop. Als we terugrijden in het donker hebben we het over het werk dat met hart en ziel wordt gedaan door een mooi stel mensen.

Marja en Marion
 

Ons gebouw (4)

In de vorige aflevering vertelden de twee uitvoerders hoe er gebouwd wordt. Deze keer gaan we dieper in op een belangrijk aspect van ieder modern gebouw: de technische installaties. Kon je tachtig jaar geleden nog volstaan met een waterkraan in de keuken en in het midden van iedere kamer een peertje van 60 Watt aan het plafond, daar spreken we nu van installaties die gauw 40 procent van de stichtingskosten bepalen! En ons gebouw is daar een sprekend voorbeeld van. Om daar meer van te weten praat ik met Gert-Jan van den Broek van Installatiebedrijf Toonen en Dion Traets van Wesso Elektro. Deze bedrijven hadden dan wel de leiding over de installatietechniek maar nog meer Wijchense ondernemers hadden een flink aandeel in het realiseren daar van. En vergeet de bijdrage van het personeel niet: toen het personeel werd verteld dat hun bedrijven de bouw van het hospice zouden sponsoren werden ook zij enthousiast en zouden vaak belangeloos aan het werk gaan!

Het werd een technisch uitdagend project: het moest toekomstbestendig worden, energiezuinig en er waren vele systemen die storingsvrij moesten werken. Nieuwsgierig geworden wil ik van Gert-Jan en Dion wel eens weten wat allemaal deel uitmaakte van de installatie. Om vooraan te beginnen: Firma Toonen moest als eerste “aan de bak” om de riolering en hemelwaterafvoer in de grond te krijgen, zodat we droge voeten zouden houden. Elektriciteit is de kern van de installatie. Kilometers bedrading en héél veel apparatuur die elektriciteit verbruikt. En die elektriciteit wekken we grotendeels zelf op! 100% Zonnig, ook uit Wijchen, heeft daartoe 122 zonnepanelen, voorzien van 66 Solaredge optimizers, in oost/west positie op ons platte dak gelegd. Onzichtbaar vanaf de grond doen ze hun werk en zorgen voor een jaarlijkse productie van 25000 Kilowattuur waarmee je 7 woonhuizen van stroom zou kunnen voorzien.

Maar wat doe je dan met zó veel stroom?

Om te beginnen de verlichting. Lekker zuinig met LED lampen en met een afstandsbediening vanuit het bed te schakelen. Ja zegt Dion, men denkt dan dat er minder bedrading nodig is. Maar dat is niet zo: die zit dan ergens anders. Dus, die lampen verbruiken niet veel stroom en dan hou je toch nog een heleboel over? Klopt en die hebben we hard nodig voor de verwarming en airconditioning want die werken ook op elektriciteit. Maar verwarmen doe je toch met gas? Nou hier niet! Het hospice heeft helemaal géén gasaansluiting. Het hospice is zijn tijd ver vooruit en gebruikt een warmtepomp. Dat is een schitterend systeem dat de warmte uit de omgevingslucht
haalt. Achter het gebouw staat een zoemende warmtewisselaar en compressor die de lage temperatuur van de omgevingslucht naar een hoger niveau pompt. Voor iedere Kilowattuur elektriciteit die de compressor verbruikt haalt deze 5 uit de lucht! Gert-Jan rekent het enthousiast voor: voor de verwarming zou anders jaarlijks 4550 kubieke meter gas verbruikt worden en dat zou €2900 kosten. Tel uit je winst. Dat is nu gratis! (Voor de liefhebbers die meer willen weten: het is een 3-pijps VRV systeem van Daikin. Even googelen voor de details).

Vloerverwarming is de basis. Die honderden meters leidingen zijn op een zaterdag door een team van vijf man gratis gelegd. Daarnaast kreeg iedere kamer een zogenaamde fancoil in het plafond. Nog zo’n slim apparaat waarmee je per kamer de temperatuur, ventilatie en airco kunt regelen. En als de bewoner van kamer 2 gaat koelen en die van kamer 4 extra wil verwarmen dan zorgt een slimme warmtewisselaar van de firma Lelie er voor dat de energie wordt uitgewisseld! En wat te denken van het brandmeldsysteem? En de telefoon die geïntegreerd is met het alarmsysteem en zelfs de deurbel? Daar tekende van ’t Hoff Elektrotechniek weer voor.

“Was dit nou een bijzondere klus” wil ik weten. Gert-Jan weet het wel: “Ik heb wel eens wat vrijwillig gedaan samen met anderen, maar hier liep het samenwerken écht! En die uitvoerders waren goud waard”. En nog een opmerking om over na te denken… “Wat ook een rol speelde: het was toen crisis in de bouw. Zou het nu gebeuren dan zou er wel meer geld zijn maar minder handjes”. De dagen na dit gesprek bleef die laatste opmerking nog lang door mijn hoofd spelen. De bedrijfstak zat toen inderdaad in zwaar weer. En in die omstandigheden is het een natuurlijke reactie om alle zogenaamde luxe activiteiten op een laag pitje te zetten. Maar desondanks hebben vele Wijchense bedrijven er hun schouders onder gezet. Als technicus keek ik al vaak met bewondering naar ons gebouw maar na ieder gesprek met de bouwers krijg ik meer bewondering voor hun inzet en prestaties.

Harrie

Even voorstellen

Mag ik me aan u allen voorstellen, Tjitske Huender vanaf oktober secretaris in het Bestuur. Ik ben 47 jaar en geboren in Nederland, maar getogen op de Nederlandse Antillen. Van mijn 3e tot mijn 18e jaar heb ik afwisselend op Curaçao en Aruba gewoond. In 1988 ben ik teruggekomen in Nederland en in Nijmegen communicatiewetenschap gaan studeren. Inmiddels woon ik al bijna 20 jaar met veel plezier in Wijchen, samen met mijn man Gertjan en onze 4 kinderen: Sanne (18 jaar) Leonie (17 jaar) en Joris en Rogier (tweeling van 15 jaar). 

Na mijn studie ben ik in de zorg gaan werken en in mijn carrière heb ik verschillende functies gehad zoals communicatiemedewerker, beleidsmedewerker, kwaliteitsmedewerker, onderhandelaar met financiers en bestuurssecretaris. Op dit moment werk ik in de ouderenzorg als teamcoach van enkele zelfsturende teams bij ZZG en als zelfstandig organisatieadviseur voor zorgorganisaties.

Met veel belangstelling volg ik al jaren de ontwikkelingen rondom het Hospice Wijchen. De doelstelling van het Hospice ligt mij na aan het hart. In mijn werk heb ik aan dit deel van de zorg altijd met speciale belangstelling gewerkt. In rust en op een passende manier afscheid kunnen nemen van het leven is iets wat ik iedereen toewens. Alle zorginstellingen, bedrijven en vooral de vele betrokken vrijwilligers die dat mogelijk maken draag ik een warm hart toe.

En wat ben ik, als inmiddels Wijchenaar, trots dat het gelukt is om zo’n prachtige voorziening in “ons” dorp te realiseren. Complimenten voor allen die dat mogelijk gemaakt hebben en nog elke dag mogelijk maken. Ik vind het een eer om daar een bijdrage aan te mogen leveren.

Witte dâ

Dit voorjaar zijn we bezig geweest om het adressenbestand van Vier Jaargetijden te verbeteren. Zo waren er nogal wat mensen waarvan we geen e-mailadres hebben maar die wel betrokken zijn bij het wel en wee van ons hospice. Zij hebben van ons een brief gehad en dat leverde bijna 100 extra adressen op. Vier Jaargetijden wordt nu aan 512 adressen verstuurd.

En ook de vrijwilligersgroep groeide. Na de opleiding in november zijn er 14 enthousiaste nieuwe leden bijgekomen waardoor er nu 84 vrijwilligers klaar staan. Welkom bij de groep!

In de lente-uitgave vertelde Marja over de rol van huisdieren in het hospice. Aan dat lijstje kan weer een opmerkelijk dier worden toegevoegd. In september bracht een van onze gasten een kip mee! Een mooi dier dat in een hokje in de tuin stond. Truus, zo heette ze, voelde zich volledig op haar gemak. Behalve ’s nachts en daarom ging ze voor haar eigen veiligheid en gezonde nachtrust naar de auto. En dat mevrouw ook nog “op stok” kon is een prestatie van onze klusgroep. Voorheen sliep ze op de kranten… Ook nog een vers eitje iedere dag? 

Het hospice is gezegend met een sfeergroep. Nu is de sfeer (en de werksfeer) er meestal erg goed maar deze mensen doen er bij gelegenheid nog een schepje bovenop. Zo hingen er enkele juichende herfststukken in de gang. Herfst is niet mijn favoriete jaargetijde maar zo lukte het wel. En na de herfst komt de Kerst en dus werd de dag na het vertrek van Sinterklaas alles weer aangepast… Zie foto!

Cor Timmermans is een collega vrijwilliger en een fervent wandelaar. Meestal vindt hij een goede balans tussen deze twee maar afgelopen zomer sloeg die door naar het wandelen. Hij trok er drie maanden voor uit om naar Santiago de Compostella te lopen! Onze eerste beelden bij zo’n tocht zijn de eindeloze afstanden en de inspanning maar als je het Cor vraagt dan vertelt hij over de ontmoetingen onderweg en vooral de aankomst op het plein van Santiago waar hij werd opgewacht door twee Spaanse vrienden.

De afgelopen maanden waren vaak alle vier de kamers bezet. In totaal hadden we in het derde kwartaal 12 gasten. Begin december was er een unieke situatie: vier kamers bezet door vier heren. Waarom zo uniek? Wel, in het algemeen zijn de vrouwelijke gasten in de meerderheid. 

Deze herfst kwamen vier stoere mannen van de Stichting Maasheggen Balgoy naar Hospice Wijchen om daar de wilgen op het grasveld vóór het gebouw te knotten. “Eigenlijk was het”, aldus deze vakkundige vrijwilligers van de Stichting, “nog geen knotten, maar het creëren van de knot door lage takken compleet en de bovenste takken op 10 cm af te zagen”. Over een aantal jaren staat hier een rij prachtige grillige knotwilgen. Uiteraard hebben wij goed toegekeken en met de mond open opgelet hoe dat knippen en zagen eraan toegaat. Immers, voortaan moeten wij het zelf doen en dan moet het even vakkundig gebeuren.

De klusgroep komt iedere woensdag bijeen. Ze beginnen altijd met een uitgebreid werkoverleg maar toch, tegen een uur of elf zijn ze, met een aan de leeftijd aangepast tempo, flink aan het werk. Echter, er zijn sommige terugkerende klussen die ergernis opwekken. Zoals het gras dat opschiet onder het hekwerk. De heren (dáár zitten dus geen dames bij…) vonden een oplossing. Er werden enorme stoeptegels op de kop getikt (60 x60) en een kuub geel zand aangevoerd. Velen van ons (dames vooral) hebben met bezorgde blik gekeken naar die kromme en zwoegende ruggen die pasgeslepen tegels onder het hekwerk schoven. Maar de klus is geklaard! Nog spierpijn gehad, heren?

De palliatieve zorg komt landelijk steeds meer in beeld. Het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport wil dat iedere burger vanaf 2020 verzekerd moet zijn van goede palliatieve zorg. Ook in het nieuwe regeerakkoord is dat voornemen meegenomen. En wat goede zorg inhoudt is vastgelegd in het Kwaliteitskader Palliatieve Zorg dat 3 oktober j.l. werd gepresenteerd. Nieuwsgierig geworden? Kijk eens op www.pallialine.nl.

Harrie

Kerstviering d.d. 15 december 2017

De Kerstviering is in de eerste plaats bedoeld om elkaar weer te zien en te spreken. Dat is ook dit jaar weer goed gelukt. In de (oude vertrouwde) Meander kwamen we ook dit jaar weer bij elkaar en wel op vrijdagavond 15 december jl. Bijna alle vrijwilligers (tuingroep, mensen aan het bed, bestuur etc. om maar een paar te noemen) en betaalde krachten druppelden na 18.00 u binnen om met elkaar te praten en wat te drinken. De avond werd (voor het laatst) georganiseerd door Marjan van Gelder-Maas en Ricy Loeffen. Hulde daarvoor. Het openingswoord werd verricht door bestuursvoorzitter Rob Jeurissen. Het jaar 2017 werd nog eens bekeken. Over de afgelopen drie jaar is nog geen enkele klacht binnengekomen. Dat is toch wel iets wat genoemd mag worden. Aansluitend deed het Hospicekoor haar/zijn best om drie Christmas carols ten gehore te brengen. Dat ze er lol in hadden was van hun gezichten af te lezen. Dit alles onder de bezielende leiding van de (nieuwe) dirigent Hans Elbers. Zonder bezoldiging, maar met vakmanschap.

Coördinatoren Jessica en Tine noemden vertrekkende en komende vrijwilligers bij naam. Er is weer een `verse` ploeg aangetreden en dat zie je gelijk aan het rooster! Dat is nu aanmerkelijk groener dan voorheen. Toen was het vooral rood gekleurd. Welkom, allemaal! De afwezigheid van Ineke werd ook nog verklaard. Zij heeft een bruiloft in het gezin. Wie wil daar nou niet bij zijn? Onderwijl werden we verrast door Sienie Kolvoort. Zoals vaak maakte zij foto’s. Die krijgen wij vast nog te zien!

De maag werd niet overgeslagen (zie foto). Tom Hormes (sponsor) wist ons te verwennen.

Nu ik toch sponsoren aan het noemen ben mag Danny Toonen van ’t Kompas/de Meander met zijn vrijwilligers van ’t Kompas niet ontbreken. Onvermoeibaar voorzagen zij het personeel van het Hospice van drinken. Vóór 22.00 u waren zij niet thuis, want zie die lui van het Hospice maar eens uit je huis te krijgen! Maar de deelnemers kwamen wel thuis met een mooie kerststol van Bakkerij
Veltmaat. Zonder alle hierboven genoemde sponsoren zou de avond nooit zo geslaagd en ongedwongen kunnen zijn geweest.

Ik ben benieuwd naar die foto’s van Sienie …

Marja

Attent

December is de tijd van geven en ontvangen. En oh wat zijn wij dankbaar, dat er aan het Hospice Wijchen is gedacht door: het Keukencentrum De Haar uit Niftrik. Zij vierde het vijftigjarig bestaan en i.p.v. cadeaus werd er € 1300,00 geschonken. Een bijzonder gebaar van de Diaconie in Wijchen van € 750,00. Ook bij het gezellige evenement Jazz & Wine werd er niet alleen gedanst en gedronken. Er werd ook een geldbedrag geschonken van € 213,60.

Een mantelzorgster van een gast heeft ons verrast met een mooi bedrag. Als dank voor de goede zorg gaf een familie een mooie gift in de vorm van een geldbedrag. En heel bijzonder en de eerste keer dat dit voorkwam: het Hospice werd vermeld als goed doel in een testament. Misschien besteden we hier in 2018 nog aandacht aan. Wij bedanken iedereen hartelijk die in 2017 heeft gedoneerd. We kunnen niet iedereen noemen, maar we zijn er ontzettend blij mee. 

Lichtpuntjes

soms zijn ze groot,
soms zijn ze klein.
je hoeft ze niet te zoeken,
je kunt ze ook zijn.
 

Voorwoord 

Marion opende de vorige zomeruitgave met een aanstekelijke lofzang op de zomer. Ik zou nu, drie maanden later, verder kunnen gaan met Gerard Cox: “’t is weer voorbij die mooie zomer, etc etc” maar we willen in deze uitgave aandacht geven aan meer hartverwarmende zaken: inzet, betrokkenheid en motivatie. Ik noem hier drie voorbeelden:

Aan het eind van de zomer zijn er ieder jaar twee evaluatiebijeenkomsten met de vrijwilligers. En waar gaan die over? Kort door de bocht: “wat is er het afgelopen jaar gebeurd en wat kunnen we daar uit leren”. Heeft U wel eens in zo’n saaie vergadering gezeten waarbij U om de tien minuten op de klok keek of het eind nog niet in zicht was? Daar was hier dus geen sprake van! Iedereen wil dat we het nog beter gaan doen. Goed is niet goed genoeg en aan middelmatigheid hebben ze allemaal een broertje dood. Conclusie: wat zijn de vrijwilligers betrokken bij ons hospice.

Op een volgende bladzijde praten Marja en Marion met Linda, één van de verpleegkundigen van de ZZG zorggroep. De verpleegkundigen zijn samen met de eigen huisarts verantwoordelijk voor de medische verzorging in ons hospice. Meerdere keren per dag komen deze engelen, ik weet er geen beter woord voor, onze gasten verzorgen en behandelen. Daarnaast bespreken ze telkens met de vrijwilligers de zorg die iedere gast nu nodig heeft. En altijd staan ze klaar. Één belletje en ze zijn er. Lees wat hen bezielt en waarom ze altijd opgewekt klaar staan voor onze gasten.

Kunt U zich voorstellen dat U gepensioneerd bent en dan vrijwillig tot wel zestig uur per week bezig bent om een hospice te bouwen? Die mensen waren er echt in 2014! Lees in het vervolgverhaal “Ons Gebouw” het relaas van twee van die mannen. Waarom deden ze dat? Ze gebruiken geen grote woorden. “Je wordt gevraagd en je zegt ja”. En dan de schouders er onder.

Dus in dit herfstnummer zetten we enkelen van de velen die zich inzetten voor ons hospice, in het laatste zomerzonnetje.
Veel leesplezier.

Harrie.

Er werd weer veel gezwierd, gedraaid en gezwaaid op de Wijchense Kermis.

ZZG IN HET HOSPICE

Wie hebben we geïnterviewd om te horen wat de connectie is van het ZZG met ons hospice? Dat was Linda (Verhoeven-Janssen, om compleet te zijn, ML) verpleegkundige van de ZZG (Zorggroep Zuid-Gelderland). Voor de meesten van ons is zij welbekend. Samen met Annemarie en Karina is zij het aanspreekpunt tussen het hospice en de verpleegkundige. In de ochtend is de verpleegkundige uitsluitend werkzaam in het hospice. Ook komt zij in de wijk, maar dat is pas ’s middags en ’s avonds. Natuurlijk zien wij, als vrijwilligsters, ook in de middag en avond verpleegkundigen, maar dan gebeuren er geen “grote” zaken, zoals wassen, steunkousen aantrekken enz.

Linda is geboren voor de palliatieve/terminale zorg die in ons hospice aan de orde komt.  Het gericht zijn op de gast, het samenwerken met de vrijwilligers, de huisarts enz., dat is wat zij zoekt  in de zorg. 
Als kind verkleedde zij zich al als “zuster”, met carnaval liep zij ook als “zuster” verkleed en nu zij echt gediplomeerd is, is dit precies wat haar aantrekt. Inhoudelijk komt bij de volwassen Linda uiteraard de echte zorg om de hoek kijken, zoals het creatief zijn (het hospice benadert de thuissituatie), het contact met de gasten/patiënten, de verpleegtechnische vaardigheden en het verstrekken van medicijnen. In het hospice is het de gewoonte om de medicijnen over te laten aan de verpleegkundige. De vrijwilligers bemoeien zich niet met de medicijnen, hooguit pakken zij ze aan van de bezorger van de apotheek. Het verstrekken van de medicijnen is een echt “verpleegkundig ding”. Wel signaleren de vrijwilligers zaken die zij niet vertrouwen. Dan is het goed dat er een sluitende communicatie is met de verpleegkundige ZZG-er. Voor alle geledingen, zoals verpleegkundige ZZG-ers onderling, huisartsen, apothekers, vrijwilligers enz. is het belangrijk dat er een goede communicatie is.

Het speciale aandachtsgebied dat Linda heeft is Longziekten. Zij geeft dan b.v. uitleg over wat longziekten precies inhouden, het inhaleren van medicijnen enz. Dat doet zij bij de mensen thuis. Dat is heel anders werken dan in het hospice. Je bent dan gast in het huis van de mensen/patiënten. Je hebt dan meteen een indruk van hoe het dagelijks leven daar eruit ziet. In het hospice hebben mensen/gasten al een beslissing genomen om niet meer thuis te blijven en de laatste tijd in een hospice door te brengen.                     
De nachtverpleging is een verhaal apart. De  ZZG huurt de organisatie Zorgzuster in. Deze organisatie, bestaande uit ZZP-ers (Zelfstandige Zonder Personeel), bedruipt zichzelf , maar draagt via de computer en in bijzondere situaties via de telefoon of soms zelfs persoonlijk, wel over aan de bij ons werkzame ZZG-verpleegkundigen. Die computer heeft zijn voor- en nadelen. Je bereikt in korte tijd veel mensen, maar je brengt als verpleegkundige ook wel veel tijd door achter dat apparaat. Veel meer tijd dan je daadwerkelijk aan de gast besteedt. In de computer staat het hele dossier van een gast. Dat is wel weer handig, maar zoals Linda het terecht zegt: de gast komt op de eerste plaats.

Marja en Marion.

Werving 

Wil jij ‘er zijn’ voor een ander?

Wij hebben weer plaats voor evenwichtige en gemotiveerde vrijwilligers (m/v).

Onze groep ‘thuiswakers’ zoekt nieuwe collega’s. Zij waken bij mensen in een thuissituatie (meestal ’s nachts) en zorgen ervoor dat de naasten even op adem kunnen komen.
 
Ook in het hospice kunnen er weer een aantal vrijwilligers aan de slag. Zij zijn overdag aanwezig, samen met een collega. Zij dragen zorg voor de gasten en hun naasten.

Beide functies kunnen, indien gewenst, gecombineerd worden.
Wil jij er zijn voor een ander en heb je tijd beschikbaar voor dit bijzondere werk, dan nodigen wij je graag uit voor een kennismakingsgesprek. Tijdens dit gesprek gaan we bekijken of we iets voor elkaar kunnen betekenen.
Een verzorgende achtergrond is niet nodig, voor een opleiding wordt gezorgd! Ook hoef je geen vrouw te zijn om dit te kunnen doen. We zijn blij dat we mannelijke collega’s hebben en dat mogen er best meer zijn…

Vragen? Interesse? 
Neem gerust, geheel vrijblijvend, contact op met de coördinator. 
Tel. 024-6414905

Ons gebouw (3)

In de vorige uitgave vertelde de architect, Wim Ariëns, hoe het ontwerp tot stand kwam. En deze keer wil ik weten hoe daaropvolgend de bouw verliep. Eigenlijk zou je al die vaklieden die op de bouwplaats bezig waren wel aan het woord willen laten. Maar het kan simpeler: het kloppende hart van iedere bouwplaats is de uitvoerder. En wij hadden er zelfs twee!  Dat waren Anton van Swam en Rien Pijnappels en hen ontmoet ik op een mooie zomerse middag op het kantoor van Paul Kokke. Paul was, zoals hij dat zelf beschrijft, de “bouwpastoor”.

Anton en Rien zijn twee fitte begin zeventigers. Vriendelijk gezicht en de rustige zelfverzekerdheid die mensen krijgen als ze taaie problemen en uitdagingen op hun bordje hebben gehad en ook prima opgelost hebben. De drie mannen hebben elkaar tijdens de bouw van het hospice driekwart jaar lang dagelijks gezien en dus worden er eerst mooie herinneringen opgehaald aan die boeiende tijd. En daarna komen we terzake met de vraag: wat is een uitvoerder? Anton weet het kort samen te vatten: “Die zorgt dat alle neuzen in één richting staan en dat de mensen gemotiveerd zijn”. De uitvoerder heeft dus de dagelijkse leiding op de bouwplaats maar hoe gaat dat in de praktijk? We nemen een doorsnee dag van deze bouw…..

’s Morgens om half zeven maakte de uitvoerder het hek en de bouwkeet open. Zorgde dat de koffie beschikbaar was en dan kwamen de eerste vrijwilligers binnen. Besprak met de nieuwe vrijwilligers wat er gedaan moet worden en even later waren er dan een man of zes aan het werk. Daarna werd de planning bijgewerkt. Die ging meestal niet verder dan een week en moest flexibel zijn omdat er met vrijwilligers werd gewerkt en bedrijven veel klussen deden in hun resttijden. Materialen werden afgeroepen, zodat die klaar zouden liggen voor de klussen van de volgende week. De appelflappen die iedere dag werden gebracht door bakkerij van Kraaij werden in ontvangst genomen Tussendoor regelmatig de bouw op omdat de uitvoerder ook verantwoordelijk is voor de kwaliteit. En zo nog vééél meer… En alles wat gebeurde werd vastgelegd in een logboek. Op die manier konden Anton en Rien elkaars werk op ieder moment overnemen. Er werd meestal gewerkt in een tweeploegendienst: rond een uur of drie zat de taak van de dagploeg er op en daarna kwamen de vrijwilligers die, ná hun volledige werkdag, nog eens de nodige uren kwamen buffelen op onze bouw. Vóórdat zij kwamen moest wel alles klaar staan zodat ze meteen konden beginnen. Dit waren mannen die vaak  s’ morgens om half zes al in een busje ergens in Nederland naar hun werk waren gereden en nu tot ver in de avond doorgingen. Petje af! Die belden dan ergens in de loop van de middag: “We komen om half vier met zes man, staat alles klaar?”. Voor hen werd een maaltijd geregeld. De dagvrijwilligers kwamen klassiek met hun broodtrommeltje op de bouw.

En al die tijd was er een uitvoerder bij. De dagen dat er goed doorgewerkt kon worden was hij er dus van half zeven in de ochtend tot soms 10 uur ’s avonds…. Zo kwam het dat er weken van zestig uur werden gedraaid maar ook wel eens slechts twintig. Dat laatste was maar “niks” want dan werd er niet opgeschoten. En soms, als iets echt klaar moest zijn omdat er maandag een nieuwe ploeg kwam, dan werd er ook nog op zondag gewerkt. Anton denkt wel 2400 uur gewerkt te hebben in de driekwart jaar dat de bouw duurde. Hoezo met pensioen, vraag ik me dan af?

 

Van links naar rechts: Rien Pijnappels, Paul Kokke, Anton van Swam.    

Was dit nu een moeilijke bouw, wil ik weten? Technisch niet, vertelt Rien maar er waren wel twee problemen die vertraging en dus kopzorgen opleverden: In juli ging het regenen en wel twee weken lang. Het gasbetonnen dak lag er net op en dat zoog vol water. Gelukkig waren er reddende engelen die gratis voor blowers zorgden en die stonden nog eens twee weken lang, dag en nacht te draaien om het vocht weer uit het gebouw te stoken. En verder was het jammer dat de specificatie van de brandwerendheid van leidingdoorvoeren verwarring opleverde met als resultaat dat dit opnieuw gedaan moest worden. De irritatie daarover is nu nog bij de beide heren van het gezicht te lezen. Maar wat echt anders was bij deze bouw was, dat er alles aan gedaan moest worden om de mensen gemotiveerd te houden. De sfeer móést goed blijven. Het waren immers allen vrijwilligers en je wilde wel dat ze terug bleven komen tot de bouw klaar was! 

Eind 2014 was de bouw en de taak van de twee uitvoerders klaar en begon de inrichting.
De beide heren kijken met voldoening terug op deze bijzondere bouw. De foto spreekt boekdelen.

Harrie

Smakelijk eten met …

Tine uit de kookgroep van het Hospice. Deze groep bestaat uit vijf dames waaronder Corina, Franka, Gerry, Wouterina en dus ook de enthousiaste geinterviewde.

Tijdens het intakegesprek met Ineke en Jessica (coördinatoren) werd haar gevraagd of ze het leuk zou vinden om te koken voor de gasten in het Hospice naast haar vrijwilligerswerk bij de gasten. Door haar enthousiasme voor haar hobby ging ze met de andere kook-vrijwilligers aan de slag. Vlak voor het Hospice Wijchen opende werden ze uitgenodigd bij Donato’s in Ravenstein. Daar kregen ze uitleg en tips van een paar koks hoe en wat te koken en dit in kleine porties in te vriezen. Ineke en Jessica zijn van te voren bij verschillende hospices geweest om na te gaan wat handig was. Bijvoorbeeld elke dag vers koken of met een groep mensen die heerlijk kunnen koken continu een volle diepvries te realiseren. Vandaar de handige kleine plastic bakjes waarin de porties soep/vlees/groenten/aardappelen en nog meer zitten. Op de stickers staan de houdbaarheidsdatum zo ook op de gesealde zakjes en uiteraard wat de inhoud is. 
Er wordt meestal door de kookgroep thuis gekookt vanwege het afkoelen, zoals soep en bouillon. Regelmatig wordt de diepvries gecontroleerd en in het schriftje van de kookvrijwilligers genoteerd als er iets bijna op is. Er zijn ook  seizoensproducten zoals rabarber of gestoofde peertjes die of in de koelkast of in de voorraadkast staan. Tine geeft nog een voorbeeld: witlof met ham en kaas kan dus niet ingevroren worden, maar dat maakt ze dan tijdens haar dienst van 15.00 tot 19.00 uur. En soms zijn er hartige quiches die zowel koud als warm gegeten kunnen worden. Handig dat fingerfood. Is er iemand gek op mosselen dan gaat ze vragen of er meerdere gasten zijn die daar blij van worden. Ze kookt dit in de grote pan op de inductiekookplaat. En zo zijn er nog vele voorbeelden die natuurlijk ook door de hele groep worden gemaakt. Met een big smile verteld ze hoe fijn het is als de gasten (wanneer ze mobiel zijn) in de huiskamer eten in plaats van alleen in hun kamer. De gezelligheid, geur en het mooi dekken van de tafel doet ieder mens goed. En zien eten doet eten. Natuurlijk weten we als je ernstig ziek bent dan heb je weinig trek, maar door ’s middags vers fruit aan te bieden of dit met de staafmixer fijn te maken en als sapje aan te bieden of een lekkere smoothie geeft toch een goed gevoel. 

Speciale gelegenheden zoals Kerstmis en Pasen daar gaat de kookgroep zeker niet aan voorbij. De allereerste kerst in 2015 werd er zowel een brunch als diner geregeld voor de gasten met familieleden. Dit was geweldig, maar te veel drukte. Daar is van geleerd en de kerst erop werd er een super brunch geregeld. Met Pasen dit jaar was er een high tea. Het mooie servies en etagères werd door de dames van de groep meegenomen en overheerlijke hapjes werden kleurrijk opgediend. De huiskamer was drukbezet en er werd héél wat gelachen. 

Via de mail heeft de kookgroep het meeste contact en voor de grote gelegenheden als de feestdagen komen ze bij elkaar met één van de coördinatoren. Er is nog zoveel te vertellen en er zijn zoveel tips waarvan Tine ons een paar nog als laatste wil meegeven. De maaltijd ziet er zoveel leuker uit als het mooi wordt opgediend. Bijvoorbeeld met een bloemetje uit de tuin of in leuke schaaltjes. Want niemand wil toch uit een plastic bakje eten? En hoe fijn is het, als het mogelijk is, met elkaar te eten in de huiskamer, zowel gast als vrijwilliger en/of familielid.

Maak er een FEESTJE van met RUST en AANDACHT.

Marion & Marja 

Witte dâ

• de klus-tuingroep bij de oprit van het hospice onder het naambord loodkruid en Ierse heide hebben geplaatst. Het oog wil ook wat!
• er twee gasten verhuist zijn naar de Meander en één van deze mensen heeft ons na korte tijd een bezoekje gebracht. We waren vereerd.
• er dit jaar 19 gasten in het hospice zijn verzorgd tot half september en dit is hetzelfde aantal als afgelopen jaar.

Attent

Twee dames houden het Hospice schoon. Nu werd een van hen ziek. Dat is jammer, maar overkomt allemaal wel eens. Wel vervelend als dat tijdens de vakantie van de tweede dame gebeurt…. En toen was er een redder in nood: AMC hield tijdens haar vakantie het hospice schoon. Gratis!!

Op 30 juni jl bestond Bijmans Assurantiën 50 jaar. Dat werd zoals gebruikelijk gevierd met oa een receptie voor de relaties. Maar bijzonder was wel dat René Bijmans de gasten had gevraagd om, in plaats van cadeaus aan het bedrijf, een donatie te geven aan het Hospice. Een prachtig initiatief waarvan het resultaat opliep tot een totaalbedrag van €5135,55! Namens het dankbare bestuur mocht Richard Binnendijk dit bedrag uit de handen van René Bijmans in ontvangst nemen.

Tijdens de Tour de France organiseerde een groep mensen een poule. De inleg gaat dan naar de winnaar, zou je denken. Nee hoor, de opbrengst van €54 ging naar het Hospice. Tot zo ver de feiten, maar ik blijf wel met een vraag zitten….. Kon niemand, echt niemand, voorspellen dat Chris Froome de Tour zou winnen? Gratis tip van mij: hij wint ook in 2018 en ook in 2019.

En dan waren er twee heren die er de voorkeur aan gaven om een feest zonder cadeaus te vieren. Dat zal de feestvreugde niet hebben gedrukt want er kwam een gift van €570 naar het hospice. Ook deed iemand een gift van €1000 als “waardering voor het hospice”. Met deze giften ontvangt de Stichting niet alleen geld maar ook voldoening.

Bij het Reprocentrum stond voor ons een collectebus op de balie. Leuk voor wat klein wisselgeld denk je dan. Ooit gedacht dat er na verloop van tijd €91 uit de bus komt rollen?

En deze lijst is niet compleet. Velen zijn attent voor ons.

Harrie

In Memoriam Hans Klaaijsen

Op vrijdag 14 juli 2017 is Hans Klaaijsen overleden. Veel van onze donateurs en certificaathouders weten dat Hans nauw betrokken is geweest bij het tot stand brengen van Hospice Wijchen. Wat hij daar feitelijk voor gedaan heeft, weten vele mensen niet. Dat komt doordat Hans daarmee niet te koop liep, dat past niet bij hem. Namens de stichtingen die betrokken zijn bij Hospice Wijchen wil ik graag stil staan bij wat Hans voor ons heeft betekend. Ik ga daarvoor even terug in de tijd. 

In 2008 ontstond het initiatief om in Wijchen een Hospice te realiseren. Al snel werd er een groep van mensen gevormd die zich betrokken voelen bij de Wijchense gemeenschap. Hans was een van de mensen die bereid was aan dit initiatief bij te dragen. Hans werd lid van de financiële commissie die tot taak had na te gaan hoe het Hospice financieel zou moeten reilen en zeilen. Gezien de ervaring van Hans, onder meer als directeur van de Rabobank Wijchen/Beuningen, een kolfje naar zijn hand. In 2012, zo’n 4 jaar later lagen de belangrijkste conclusies op tafel. Een Hospice in Wijchen realiseren leek een haalbare zaak.
Een van de uitkomsten van deze commissie was dat het gebouw uit vooraf bij elkaar gebracht geld betaald zou moeten worden om tot een haalbaar huishoudboekje te komen.

Na afronding van de diverse studies werd besloten het project om een Hospice te bouwen daadwerkelijk ter hand te nemen. Hans nam het voorzitterschap van de PR en Fondswervingscommissie op zich. In die rol kwam de bestuurlijke ervaring van Hans en zijn uitgebreide netwerk goed van pas. Onder zijn enthousiaste leiding werd de fondsenwerving vormgegeven.
Daarbij vervulde Hans niet alleen de rol van voorzitter, maar sloeg hij zelf ook de hand aan de ploeg. Zo zorgde hij samen met Ton van Dillen dat de goede doelen fondsen in Nederland succesvol werden benaderd om een bijdrage te leveren.
Hans is vervolgens voorzitter geworden van de Stichting Vrienden van VPTZ Wijchen, de stichting die geld blijft inzamelen om de exploitatie van het Hospice en het thuiswaken sluitend te houden.
De grootste indruk maakte echter de wijze waarop Hans zijn taken invulling gaf. Met een grote mate ven betrokkenheid, afspraak is afspraak, charmant en gastvrij.

Namens de betrokken stichtingen bij Hospice Wijchen wil ik onze dank en waardering hier nogmaals uitspreken, we verliezen een betrokken, kundige bestuurder en ambassadeur.

Het verlies als man, vader en grootvader is natuurlijk nog veel groter. We wensen Marijke en de familie alle sterkte bij het verwerken van dit grote verlies.

Namens de Stichtingen VPTZ Wijchen,
Rob Jeurissen

Herfst

Beukennootjes, paddenstoelen, dwarrelblaadjes rood en geel. 
Lekkere noten en kastanjes vind je in de herfst heel veel. 
Maar ook mist en hagelbuien, regenvlagen en hondenweer. 
Doe je paraplu dan open en geen druppel raakt je meer.   
 

Voorwoord 

It’s summertime, summertime, sum sum summertime…….. Wat warmte al niet doet voor de mens. Alles staat in de bloei, wat is dat hard gegaan na de koude start van de lente, die toch halverwege temperatuur-records heeft gebroken. De tuin van het hospice is volop in gebruik en het Toosbankje helemaal. Dieren en natuur in welke maten en soorten horen bij elkaar. Een speciaal artikel over “dieren in het hospice”.  

Nestjes bouwen gebeurd met regelmaat, dat leest u in “witte dâ”. En hebben we het over bouwen dan raakt Harrie niet uitgeschreven over de bouw van het hospice. Deze keer met de architect rond de tafel. Zomer is ook genieten van de natuur op welke wijze dan ook. Vandaar een bloemrijk interview met Nancy.  Wij wensen u veel leesplezier waar u ook bent. Het liefst in de zomerzon zoals vroeger de Makkers zongen “la la la la het is de zomerzon……”.

De redactie: Harrie Krebbers, Marion Meij, Marja Lansbergen en Silvester Eltink

BLOEMEN HOUDEN VAN MENSEN
MENSEN HOUDEN VAN BLOEMEN        

Vele mensen zijn gulle gevers beseffen wij in het hospice. Zowel in geld als in materiaal als in daadkracht en doen. Zie bij de giften. Daarom deze keer in gesprek met Nancy van bloembinderij “De Valendries”. Sinds anderhalf jaar staat er om de week een mooi boeket in de huiskamer van het hospice.

Omdat dit de zomeruitgave is en de zesde maand van het jaar branden er zes vragen op mijn lippen:

Hoe ben je in het bloemenvak/bloembinderij terecht gekomen?
Ik koos op mijn zestiende voor de lagere tuinbouwschool, omdat ik dolgraag iets met dieren wilde gaan doen. Helaas door eczeem ben ik toen het bloemistenvak ingegaan en heb hier geen seconde spijt van gehad. Op tweeëntwintig-jarige leeftijd begon ik met mijn eigen zaak. Het is zo’n bijzonder vak: het ene moment ben je met iets verdrietigs bezig en het andere moment sta je corsages en een bruidsboeket te maken. We werken echt met héél veel liefde en gevoel. Mooi om te horen, want dit is een goede vergelijking met wat wij ook doen in het hospice. Werken met LIEFDE en GEVOEL.

Wat maakt jullie bloembinderij anders?
Mijn team, echt waar “wij hebben de leukste meisjes”, zegt mijn zusje. We zijn met zijn zessen. We doen er alles aan om ons in te leven in de klant die bij ons komt. En we zijn ook bezig op marketinggebied en facebook; dat moet wel in deze tijd. Zo ook cursussen zoals “mijn tent wordt top”. Je moet niet vergeten, dat het een zwaar vak is met veel gesjouw en altijd staan. Kilo’s bloemen worden drie keer per week vers geleverd. Op Moederdag zijn er honderd boeketten bezorgd. Dan helpt mijn familie mee anders gaat het echt niet. HELPEN en SAMENWERKEN weer twee woorden die in het hospice terugkomen.

Hoe heb je het hospice leren kennen?
De wegwijs wordt nooit door mij gelezen, omdat ik in een ander dorp woon. Dus van de bouw heb ik niets meegekregen. Doordat een gastvrouw met de vraag kwam om regelmatig een boeket of arrangement te maken en ik graag iets voor anderen wil betekenen heb ik direct ja gezegd. Ik vind het een soort wisselwerking. Je geeft en krijgt er zoveel moois voor terug.
Vooral GEVEN staat in de Buizerdstraat hoog in het vaandel.

Wat vind je van de sfeer in het gebouw?
Prachtig en mooi licht. De kleuren in de huiskamer zijn vrolijk en het straalt gezelligheid uit. Wat een toeval, zegt Marion, dat er vorige keer een blauwe vaas met zonnebloem in exact de kleuren van de huiskamer stond. Het leek of jullie het wisten. Terwijl niemand van “de Valendries” binnen is geweest. KLEUR brengen/geven.

Heb je tips om optimaal te genieten van de bloemen?
Begin met een schone vaas. Geen druppeltje seven-up of bleekmiddel erin doen. Maar pak een maatbeker en lees precies op het zakje voeding wat erbij zit hoeveel erin moet. Bij het hospice doen wij dit al uit voorzorg. En snij de bloemen schuin af. Ververs het water regelmatig. Dan geniet je er echt dubbel en dwars van. Zet het boeket vooral niet in de felle zon.

Wat zijn bij uitstek zomerbloemen?
De pioenroos, zonnebloem en de gladiool. Vooral de plukboeketten zijn nu helemaal in. Het hoeft echt niet overdadig te zijn. Let er vooral op bij de gasten geen sterk geurende bloemen zoals lelies neer te zetten. En calla’s zou ik zelf niet snel geven. Ze worden vaak met een bepaalde gebeurtenis geassocieerd. Geef vooral blije bloemen.  
BLIJdschap, vrolijkheid en humor doet de mens goed.

Tot slot aan de tafel in de tuin van het hospice in het zonnetje. Waar dit gesprek plaatsvond geeft Nancy aan, dat het INVOELEN in de mens en de GLIMLACH die niets kost haar zo GELUKKIG maakt.

Marion                                          

Ons gebouw (2) 

In onze vorige uitgave vertelde Paul Kokke, hoe het mogelijk was dat het idee van een Wijchens hospice, werkelijkheid werd. In deze uitgave ga ik met Paul op bezoek bij de architect: Wim Ariëns. Want om ideeën te realiseren heb je behalve plannen, geld, inzet en een gezonde brok idealisme ook iemand nodig die dat idee kan vertalen in een concreet technisch plan. Zonder dit plan geen vergunningen en zonder plan weten bouwers niet wat ze moeten doen. En daarvoor heb je dan een architect nodig.
    
Hij ontvangt ons op zijn kantoor op de Saltshof. Een echte architect: joviaal, open, baard, jasje, geen stropdas, enz. Voordat ik ook maar een vraag kan stellen beginnen mijn gesprekspartners herinneringen op te halen aan de cruciale dag: de gala-avond in Sterrebosch. Het enthousiasme van de Wijchense bouwers dat toen los kwam zorgde er voor dat er geen twijfel meer mogelijk was: dit hospice komt er! Hoe die avond verliep heb ik in het winternummer al beschreven.
    
Op dat moment, dat de potentiële bouwers er bij werden gehaald, had de architect het hele ontwerp al klaar liggen! Hoe kom je dan tot zo’n ontwerp? Het begint met de vormgeving en die wordt bepaald door wat passend is bij de plek, de eisen gesteld door de gebruiker en de regelgeving. Het begint met enkele schetsen om de basisvorm en de indeling te bepalen. Dat het geen zadeldak maar een platdak zou krijgen was al snel duidelijk. Niet alleen vanwege de vorm maar ook omdat er dan meer zonnepanelen op passen. Het moest niet op een “platte koek” lijken vertelt Wim Ariëns en daarom kwamen er accenten, zoals de schuine lijn aan de oostzijde. Logistiek en verkeer worden gescheiden van de verblijfsruimten. De ingang niet dominant aan de voorzijde maar als een soort uitbouw, minder opvallend, aan de achterzijde. De Gemeente Wijchen vond het meteen mooi. En de buurt reageerde ook enthousiast, met als gevolg dat er geen bezwaarschrift werd ingediend. En zo bleef het tempo er in zitten.
    
Het definitieve ontwerp was bouwkundig niet complex, maar er moest wel aan vele bijzondere voorschriften worden voldaan die gelden voor de zorgfunctie van het gebouw. Denk bijvoorbeeld aan de breedte van de gangen, de brandveiligheid, vluchtroutes, toegankelijkheid en de eisen aan toiletten en badkamers. En dan nog véél meer…. Gelukkig was de Gemeente en de Brandweer van Wijchen daarbij erg behulpzaam. Het zou ook een degelijk gebouw worden dat er over vijftig jaar nog staat, zodat er niet kon worden bezuinigd op kwaliteit en de toegepaste techniek. Daarom werd bijvoorbeeld gekozen voor een hele goede isolatie en een gasbetonnen dak.
    
Wim heeft het resultaat van die voorbereiding voor zich op tafel liggen in de vorm van twee dossiers. Het dikste is zeker vijf centimeter en bevat de technische uitwerking. In het tweede dossier, ik schat vier centimeter dik, zit alles over de bouwvergunningen. Komen er nog vragen over deze onderwerpen dan kun je daarin de antwoorden vinden.

    
Beide mannen kijken tevreden terug op dit project. Wim Ariëns heeft vele projecten meegemaakt, maar dit was uniek: het tempo waarmee alles verliep, instanties die volop meewerkten. Ook ondernemers, die vaak elkaars concurrenten zijn maar hier samenwerkten en waar nodig elkaars personeel aanvulden. Hier kon het! En zo kon alles ook nog binnen de begroting gerealiseerd worden. Paul Kokke herinnert ons eraan, dat het succes in 2015 werd bewezen door de bekroning tot beste hospice van Nederland. Het bijbehorende beeld staat in de hal en de penningmeester heeft zich ontfermd over de geldsom van €2500.
   
Benieuwd hoe de bouw verliep? Lees dan het herfstnummer over drie maanden.

Harrie

Twee nieuwe bestuursleden

In de vorige uitgave al vermeld en nu stellen zij zich voor: Marieke Laurant en Martijn Derks. Zij brengen veel ervaring mee en daarnaast is het mooi om te zien dat de doelstellingen van onze organisatie ook bij jonge mensen aanslaat. Ons Hospice lééft, in Wijchen.

Martijn Derks, 34 jaar en geboren en getogen in ons mooie Wijchen. Ik ben vader van 2 dochters, Inke van 10 en Diede van 8 jaar oud. Na 13 jaar bij de Koninklijke Landmacht te hebben gewerkt als Logistiek en Geneeskundig officier ben ik 3 jaar geleden terecht gekomen bij Vincent van Gogh. Binnen deze GGZ instelling in Limburg werk ik als manager in de specialistische zorg en mag ik mij bezig houden met oa verslavingszorg, ouderenzorg en de zorg voor mensen die lijden aan ernstig psychisch lijden.
Een geruime tijd geleden sprak ik met Ton van Dillen nadat ik nieuwsgierig was geworden naar ons Hospice. Veelvuldig kwam ik het Hospice tegen in de media, van mond tot mond en binnen mijn netwerk. Ton wist mij nog enthousiaster te maken en daarna heb ik aangegeven mijn inzet te willen geven voor het Hospice. Begin dit jaar kwam er ruimte in het bestuur en werd mij de vraag gesteld of ik mijzelf beschikbaar wilde stellen. Zonder twijfel heb ik direct ja gezegd.

Na enkele maanden ben ik nog steeds enthousiast en krijg een warm gevoel van al die lieve en hardwerkende vrijwilligers. Elke keer als ik het Hospice binnenkom word ik hartelijk ontvangen en krijg heel veel warme signalen van familieleden en cliënten die binnen het Hospice verblijven. Heel graag draag ik mijn steentje bij aan deze mooie plek. Ik weet als geen anders vanuit mijn werk binnen de GGZ dat er momenten zijn in het leven waarin je het niet alleen kan en waar het zo waardevol is als er mensen om je heen staan die je kunnen helpen, in welke vorm dan ook. Samen iets bijdragen aan onze mooie Wijchense gemeenschap is voor mij van grote waarde!

Binnen het bestuur bekleed ik de functie van bestuurslid Organisatie en Vrijwilligers. Meerdere malen in de maand zullen jullie mij tegen kunnen komen op vrijdag ochtend en middag. Ook zal ik aanwezig zijn bij de gezamenlijke vrijwilligers momenten. Graag ga ik met iedereen in gesprek en wie weet komen we elkaar snel tegen. Alvast bedankt voor de fijne samenwerking.

Mijn naam is Marieke Laurant, 33 jaar en getrouwd met Sander. Ik ben geboren en getogen in Haaften en via Amersfoort en Haps in Oeffelt terecht gekomen. In mijn vrije tijd bezoek ik regelmatig een concert, ben ik druk in de tuin en loop ik regelmatig in de bossen met onze hond.
Ik ben werkzaam bij Philipsen Accountants | Adviseurs in Wijchen als manager op de controlepraktijk. Ik kan en wil mijn kennis en ervaring vanuit mijn werk in de accountancy graag inzetten als penningmeester voor de stichting.
Sinds 23 januari 2017 ben ik penningmeester bij het hospice. Voor mij was de keuze om mij als penningmeester te willen inzetten een logische. Vorig jaar is mijn oma overleden, daar bij is zij super begeleid door vrijwilligers van het thuiswaken. Voor de liefde, zorg en aandacht waarmee deze vrijwilligers mijn oma hebben begeleid kun je alleen maar heel veel respect en bewondering hebben.
Het is prettig om met de vrijwilligers, medewerkers en het bestuur samen te werken. Ieder brengt zijn of haar specifieke kennis en kunde in om het hospice van dienst te zijn. Op de momenten dat ik de afgelopen tijd in het hospice was heb ik de gedrevenheid en betrokkenheid vanuit de vrijwilligers bij onze gasten gezien en ben je trots op zo’n mooie organisatie.

Witte dâ

Op 15 april heeft Ger Fisscher zijn functie als directeur neergelegd. In de voorafgaande periode heeft hij in beeld gebracht op welke beleidsterreinen actie moet worden genomen om de continuïteit van ons hospice te waarborgen. Omdat dit een lange tijd zal vergen meent Ger dat er behoefte is aan een directeur die zich voor langere termijn aan de organisatie kan verbinden.
Het bestuur heeft de procedure voor het werven van een nieuwe directeur in gang gezet.

Lente in het hospice en speciaal daarom jong bezoek. Geen lammetjesdag op de boerderij, maar onze vrijwilligster Ineke, kwam met het jong spul veel mensen verblijden. We hebben sterretjes in de ogen gezien van blijdschap.

1 Mei werd er al vroeg een grote bos bloemen binnengedragen met op het kaartje de tekst: Welkom! Ze waren bestemd voor de coördinator Jessica, die na vier maanden haar werk weer hervatte. Zij loopt weer met de bekende blijmakende glimlach door ons gebouw.

En weer een hoogtepunt: de paasbrunch waarbij de kookgroep en de vrijwilligers van die dag uitgepakt hebben. Wat was het lekker hoorde we daags erna. Zowel de gasten als familie waren allemaal in de huiskamer om te eten, drinken en te praten.

En nu we het toch over eten hebben. Er is getrakteerd op beschuit met muisjes, want er is gekraamd in het kasteel/vogelhuis. Onze gast heeft dagen genoten van het heen en weer gevlieg van vadervogel.

Ook willen we zoveel mogelijk mensen bereiken met de nieuwsbrief  “De Vier Jaargetijden”. Vandaar veel hand en spandiensten door Silvester en Harrie. Die zich als volleerde postbodes hebben gedragen. Het resultaat is rond de vijftig extra mail-adressen. En willen mensen zich nog aanmelden, dat kan nog steeds via de hospice-site.

En zoals altijd de getallen. Vanaf 1 april zijn er vijf opnames geweest. En de thuiswakers zijn werkzaam geweest bij twee cliënten. Ook nog niet voorgekomen in de afgelopen twee jaar.

Marion en Harrie

Attent

Wat word er veel aan ons gedacht. Zowel in bedragen alswel benodigdheden in het hospice. Ik noem er enkele, maar er zijn er zovelen. Zoals een mevrouw, zij stond op de wachtlijst zowel voor het hospice als thuiswaken. Helaas was er geen plaats voor haar. Toch hebben we een prachtig bedrag van haar ontvangen en ook nog apart van haar familie.

Agnes Schaap nam afscheid als wethouder en is burgermoeder (dit woord komt binnenkort in de Dikke van Dale) geworden van Renkum. Zij heeft de “speciale” collectebussen van het Hospice bij de cadeautafel gezet. 

En die “speciale” collectebussen zijn als blikken door Berko geschonken, de stickers zijn gratis geleverd door Charo. En ons super klusteam heeft er iets prachtigs van gemaakt. Dus dit zijn vele mooie giften.

Niet iedereen kan benoemd worden. Er zijn nog veel meer donateurs, “Vrienden Van”, bedrijven, enz. enz. die wij bijzonder waarderen.

Marion

Dieren in het hospice

De gasten in het hospice nemen graag vertrouwde spullen van thuis mee: dierbare foto’s, met zorg uitgekozen souvenirs van reizen van ver weg of juist dichtbij. Dan hebben we het over materiële zaken. Maar wat als het om levende have gaat, zoals je hond of kanariepiet? Het diertje waar je lang mee hebt samengewoond en verzorgd? Juist in de laatste periode van je leven kun je zoveel steun hebben aan je trouwe maatje. Maar ja, een hond moet uitgelaten worden en de kooi van Pietje moet van tijd tot tijd verschoond worden. Wat is er allemaal mogelijk in het hospice? 

Veel! Voor de opname in het hospice komt het huisdier al ter sprake. Als de kandidaat-gast het huisdier mee wil nemen kan dat. Natuurlijk worden er vooraf afspraken gemaakt, zoals het uitlaten van de hond, het verschonen van de kooi etc. Als de gast nog in staat is om het eigen dier zijn voer te geven is het mooi als die routine gewoon doorgaat in het hospice. Het uitlaten van een hond is al een heel ander gegeven. Dan komt de inzet van de familie, vrienden of buren om de hoek kijken. De afspraak is ook dat een hond op de kamer van de gast blijft en niet over de gang en in de huiskamer rond gaat lopen. Je zou zeggen dat spreekt vanzelf. Toch is het goed dat zoiets duidelijk is voor alle partijen.

We hebben al meegemaakt dat een gast een hulphond had. Die hond is samen met de gast opgenomen in het hospice. Niet alleen bij deze hond maar ook bij een kanariepietje is opgevallen dat tijdens de allerlaatste uren van het “baasje of het vrouwtje” het bewuste dier heel stil wordt, zich niet meer beweegt, alsof het dierlijke kameraadje een sterker voorgevoel had dan wij mensen. Pietje stopte met zingen, hij hield zijn snavel dicht. Heel sereen. De dieren kwamen niet angstig over, maar “ingetogen”, voor zover een dier dat kan zijn. In ieder geval vertoonden ze met hun aandachtige aanwezigheid voorbeeldig gedrag. Ze “waren” er voor hun baasje, zoals wij dat ook proberen te doen als vrijwilligers.

Wat nu als bezoekers hun hond mee willen nemen naar een gast? Dan luidt de regel: heeft het bezoekende dier toegevoegde waarde voor de gast in ons hospice? Had de gast voordien een speciale band met het bewuste dier? Was onze gast bv. de vaste oppas voor de bezoekende viervoeter? Het wordt iets heel anders als de bezoekers geen opvang hebben kunnen vinden voor hun huisdier. Ieder weet dat wanneer je op bezoek gaat bij vrienden of kennissen je van tevoren informeert of jouw huisdier welkom is. In het hospice is het niet anders. Daar wordt er naar gestreefd om zo dicht mogelijk de thuissituatie te benaderen. Met dit verschil dat er meerdere gasten zijn en de “speelruimte” wat betreft huisdieren beperkter is. Ieder weldenkend mens begrijpt dat.

De term “toegevoegde waarde” is al gevallen. Dat is wat wij in ons tweejarig bestaan als hospice al hebben meegemaakt: gasten die zich bij ons thuis voelden door de aanwezigheid van hun trouwe huisdier. 

De al eerder genoemde hulphond was aanwezig bij de uitgeleide van zijn overleden bazin. Dat was een heel emotioneel moment. Het dier heeft de hele neergaande weg samen met zijn bazin afgelegd. Zo trouw als een hond!

Marja

Uitje van de vrijwilligers

Op 20 juni was het weer tijd voor ons jaarlijkse uitstapje.
Wij begonnen bij  “de sfeer van Willems”…

Na een zéér warm welkom, in de schaduw van een prachtig prieel, kregen de aanwezigen uitleg over de invulling van het actieve vrijwilligersuitje van 2017. Allereerst vertelde Wilma Willems van “de Sfeer van Willems” over hun groente-en fruittuin. Vervolgens poogde Marcel Weber alle  ‘jongens en meisjes’  te instrueren over de groente en kruiden die zij gingen plukken en de gerechten die zij daarmee zelf zouden gaan bereiden.

Met kratjes gevuld met lekkers uit de tuin vertrokken we naar het Kookcollege. Daar werd, onder bezielende leiding van Marcel en zijn collega’s Joost en Liesbeth een krokante bruscetta belegd met haring en rode biet, een salade vervolmaakt met kruiden, spekjes en heerlijke croutons, zalm gestoomd met een overheerlijke mangochutney, ‘homemade’ tagliatelle afgemaakt met verse pesto, malse kalfslapjes omwikkeld met rauwe ham en salie. En tot slot een tarte tatin met heerlijk rijpe ananas. Het water liep ons voortdurend in de mond!

Ondanks de warmte en het werk, tenslotte moest elke groep een gerecht voor 60 personen bereiden, werd het een bijzonder geslaagd, buik-vullend en zéér gezellig uitje!

Moe en voldaan vertrok iedereen huiswaarts met een gevulde goodiebag, geschonken door Quint Kelders van Airopack.
Met de toegezonden recepten kunnen we allemaal thuis nog eens goed kokkerellen. En met de foto’s, gemaakt door Sienie, denken we met plezier terug aan deze leuke dag.

Dan rest ons enkel nog enige dankzeggingen: aan Ricy en Marjan die dit fantastisch georganiseerd hebben. En natuurlijk aan “de sfeer van Willems” en het Kookcollege!

Tine Boes

Tot slot

Luisteren is meer dan horen.
Luisteren is tijd durven verliezen.
De ander uit laten praten.
Geen oplossingen geven,
maar stapvoets met de ander op weg gaan.
Niet jouw tempo opdringen,
maar het zijne volgen.
Niet jouw antwoord geven,
maar ’t zijne laten vinden.
In het luisteren ervaart de ander,
dat je om hem of haar geeft.
Wie durft te luisteren voelt niet meer de dwang
om de ander te verlichten,
maar begint te geloven,
dat het luisteren zelf al licht is.

Marion (gelezen in een bundel)    
 

Voorwoord 

Ruikt u het voorjaar ook al als u buiten komt? En hoort u de merels die ’s ochtends om zes uur beginnen te fluiten? Heerlijk toch, nog even en een paar honderd tulpen, die voor het hospice geplant zijn, staan in bloei. Dan worden de kraamkamers in de twee vogelhuizen geopend en kan af en toe de deur op een kiertje staan. Maar de winter is toch ook mooi, hoor ik hier en daar mompelen. Inderdaad, schaatsen en sleetje rijden met opa als trekdier is leuk, maar op het moment dat ik dit schrijf, striemt de regen met windkracht zeven over de straat en zie ik “hard werkende Nederlanders” en schoolkinderen bijna van hun fiets vallen. Dag winter. Tot volgend jaar…

De eerste uitgave van de nieuwe redactie, winter 2016, is ons goed bevallen en volgens de reacties, ook vele lezers. Gelukkig maar. En ik beloof u, we zullen niet naast onze schoenen gaan lopen. Bij de vorige uitgave is de adressenlijst flink uitgebreid. Ook bij deze uitgave begroeten we weer nieuwe lezers. We hopen dat u met belangstelling en genoegen zult lezen.

In deze uitgave weer een bonte waaier van onderwerpen. Zo gaan onze reporters weer op pad om twee vrijwilligers te interviewen: Corry en Ria komen we niet in het hospice tegen want zij waken thuis. Heel boeiend om te lezen wat hun werk zo bijzonder maakt. En zeer recent, op zaterdag 18 maart was de jaarlijkse herdenkingsdienst. Ook daarvan nu al een verslag. We beginnen met een nieuwe serie en die gaat over Ons Gebouw. Nu al weer twee jaar in gebruik en nog steeds uniek. Wat maakt het zo uniek en hoe kwam het tot stand? In deze en de komende uitgaven leest u er “alles” van.

Dit en nog veel meer valt er deze keer te lezen. Laat u verrassen door alles wat er in onze palliatieve wereld gebeurt. Zo belangrijk en waardevol om te mogen doen.
Geniet van een sprankelend voorjaar en kijk uit naar onze volgende uitgave op 21 juni.

De redactie: Harrie Krebbers, Marion Meij, Marja Lansbergen en Silvester Eltink.

Waken aan huis. Hoe gaat dat in zijn werk?

In deze Vier Jaargetijden laten we graag twee leden van de thuiswakegroep aan het woord om de inhoud van hun werk toe te lichten. Het gesprek met de thuiswakeleden vond plaats in de spreekkamer van het hospice. Corry Moors en Ria Wesseling waren bereid om hun vrijwilligerswerk toe te lichten. De afgelopen tijd zijn zij weinig ingezet, omdat er gewoonweg nauwelijks aanvragen binnen kwamen. En wat wil het geval? Tijdens ons gesprek van anderhalf uur was coördinator Ineke een paar meter verderop in haar kamer druk bezig met twee aanvragen voor thuiswaken, die net binnen waren gekomen! Zo kan het lopen in het leven…

Wat was de aanleiding om je op te geven als vrijwilligster bij de thuiswakegroep?                                               
Ria: “Ik werd gevraagd en het sprak me erg aan. Maar het was in een periode dat mijn vader veel zorg nodig had. Ik wilde er zijn voor mijn vader en familie. Pas nadat mijn vader was overleden heb ik mij aangemeld. Ik vind het fijn als iemand graag thuis wil sterven en dat ik daar aan mag bijdragen.”
Corry: “Ik zag een advertentie en heb na een tijdje gebeld naar coördinator Ineke. Ik wilde wel eerst een cursus hebben. Daar heb ik veel aan gehad.”

Zien jullie verschillen of juist overeenkomsten met het werk van de vrijwilligers in het hospice? 
Dat is moeilijk te zeggen als je alleen wakes doet. Wel benadrukken beiden de rust die je ervaart in de thuissituatie. Zij vermoeden dat je in het hospice (waar de vrijwilligers alleen tussen 07.00 u en 23.00 u worden ingezet) meer zaken tegen zult komen die zullen afleiden. Corry: “Ik begin met aandachtig luisteren, o.a. naar de ademhaling van de persoon bij wie ik waak. Ik laat de omgeving op mij inwerken.”

Krijgen jullie opmerkingen uit jullie omgeving over het vrijwilligerswerk dat jullie doen?
Die krijgen zij beiden. Vaak komt de opmerking: “Dat jullie dat kunnen! Ik zou dat niet opbrengen.” Maar over het algemeen spreken de mensen uit hun omgeving respect uit voor wat Ria en Corry doen.

Wat willen jullie per se in dit interview hebben? Wat moeten de andere vrijwilligers weten?
Onze voorbereiding. Dat willen zowel Ria als Corry naar voren brengen. Ria gaat de middag voor de wake ongeveer twee uur naar bed. Als het slapen niet lukt dan is ze toch uitgerust. Corry zou dat niet kunnen. Zij gaat niet naar bed, maar gaat op de bank liggen. Om ’s avonds in het donker niet naar het adres te moeten zoeken gaat zij overdag al kijken waar het huis, waar zij die nacht zal gaan waken, zich bevindt. Ria doet dat niet, maar dat geeft wel eens moeilijke situaties, omdat de omgeving haar dan niet bekend is. Heel praktisch is het om een zaklantaarn bij je te hebben voor b.v. het openen van een sleutelkastje. Die lichtbron zit al automatisch in de “waaktas” (zie foto), die Corry standaard bij zich heeft als zij een wake doet. Zij verklapt wat zij daar zoal in heeft zitten: dikke sokken, desinfecterende handgel, een hand- of breiwerkje, lectuur, een fleecevest, een dekentje, natuurlijk haar mobiele telefoon (die uit staat), haar eigen drinkbeker,  iets te eten, cup-a-soup enz. Maar de belangrijkste voorbereiding voor beiden is de schriftelijke informatie die zij krijgen van de coördinator met betrekking tot de stervende, de mantelzorgers en de locatie. Als er huisdieren aanwezig zijn wordt dat gemeld (zie elders: Dieren in het hospice). Die verblijven meestal in een andere ruimte dan waar er gewaakt wordt.

Voor verpleegkundige handelingen kunnen zij altijd de hulp inroepen van de ZZG. In het zorgdossier of in een schriftje worden de bijzonderheden van de nacht geschreven. ’s Ochtends vindt de overdracht plaats met de coördinator. Zij kunnen daar terecht met hun vragen en bevindingen. Die overdracht vindt tegenwoordig plaats per e-mail. Vroeger was dat telefonisch. Een geruststellend idee is dat in geval van nood de coördinator ’s nachts ook bereikbaar is.

Een moeilijk moment is tegen de ochtend, zo rond een uur of vijf. Dan dreigen de oogleden wel eens te zakken, want de biologische klok wordt verstoord door het omgooien van je dag/nachtritme. In de lente- en zomermaanden is het heerlijk om het licht te zien worden. De vogels fluiten om het hardst in het ochtendgloren. Je weet dat er een einde komt aan je wake van acht uur lang.  Dat is natuurlijk ook een groot verschil met de diensten in het hospice. Die beginnen om 07.00 u en duren vier uur. Bovendien ben je altijd met zijn tweeën. Plus dat er overdag altijd een coördinator aanwezig is. In de nacht wordt er een behoorlijke mate van zelfstandigheid verwacht van de vrijwilliger. Corry zegt daarop: “Je hebt de tijd om over beslissingen na te denken. Je neemt de tijd en de rust.” Ria haakt hierop in met een voorstel: “Wij willen best wakes doen in het hospice. Als het daar druk is kunnen wij aan het bed gaan zitten om bij de stervende te blijven. Dat betekent een verlichting voor de familie en/of mantelzorger(s) en de nachtdienst.” Dit voorstel is bekend bij de coördinatoren.

Hoe lang doen jullie dit werk al? Hoe groot is jullie groep? Zien jullie elkaar geregeld?
Ria is al 18 jaar in dienst en Corry inmiddels 8 jaar. De groep thuiswakers is momenteel 15  personen groot. Het aantal is wel eens twintig personen geweest. Ria en Corry waken (bij voldoende aanvragen) gemiddeld drie keer per maand. Een keer in de maand zien de thuiswakers elkaar tijdens hun vergadering. Daar voeren zij de nabespreking van de wakes, die er die afgelopen maand geweest zijn, zij geven elkaar tips en ook de emotionele kant van het werk krijgt aandacht. Je treft niet altijd dankbare familieleden. Je komt bij alle soorten mensen. Maar overeind blijft dat de vrijwilliger er is voor de stervende, die persoon staat centraal. Beiden vinden dat je, door de opgedane ervaring in de loop der tijd, bent voorbereid op wat je aan kunt treffen. Heel leerzaam waren de jaarlijkse, landelijke bijeenkomsten. Niet alleen leerzaam, maar ook heel gezellig. Corry: “Twee dagen heel luxe in een hotel. Je maakte elkaar heel intensief mee.” Een dergelijke landelijke bijeenkomst, uitsluitend voor thuiswakende vrijwilligers, zal binnenkort weer plaatsvinden. 

Hoe zou het komen dat het aantal aanvragen voor thuiswaken afneemt denken jullie?
Mensen hebben tegenwoordig de keus. Toen er nog geen hospice in Wijchen was moest men uitwijken naar Druten of Nijmegen. Dat wilden de meeste mensen niet. Dan bleef men liever thuis. Ria vindt het goed dat de keus om thuis te blijven nog steeds bestaat. Zij vindt het een voorrecht om zo dichtbij te mogen komen. Uiteindelijk ben je een vreemde die men tijdens een zeer intiem moment in zijn huis laat. Beiden hebben geen woorden voor de bijzondere sfeer die er dan in huis hangt en voor het mysterie dat zich voltrekt als iemand uiteindelijk sterft.

Corry ziet dat door de bezuinigingen in de zorg de thuisverpleging moeilijker en moeilijker wordt. Zij maakte het een keer mee dat zij een mevrouw, waar zij de hele nacht druk mee was geweest, alleen moest achterlaten. Dat is een schrijnende situatie voor zowel de persoon die alleen achterblijft als voor de vrijwilliger die ’s ochtends de voordeur achter zich dicht moet trekken. 
Voor zowel Ria als Corry geldt dat zij het werk goed van zich af kunnen zetten. Zij nemen hun ervaringen niet “mee naar huis.”  Wat duidelijk naar voren is gekomen dat beiden en mét hen de andere collega’s van het thuiswaken een zeer bijzondere, belangeloze bijdrage leveren aan deze heel specifieke vorm van hulpverlening.                                            

Marja en Marion

Ons gebouw 

Voor de vrijwilliger, verzorgende en andere betrokkenen, is na twee jaar, de plek waar we werken al bijna een vanzelfsprekendheid geworden. Het zijn vooral de bewoners en hun dierbaren die verbaasd zijn en ook wel eens gelukkiger worden, als ze bij ons binnenkomen. Zij herinneren ons er telkens weer aan dat ons gebouw iets heel bijzonders is. En daarom willen we in deze en de volgende uitgaven dieper ingaan op Ons Gebouw. Wat maakt het zo bijzonder en hoe kwam het tot stand.

Ik begin bij iemand die daar ALLES van weet: Paul Kokke. Ooit beschreven als de bouwmeester van het hospice. Maar Paul zag dat anders: “Nee, geen bouwmeester, maar bouwpastoor! Dan weten ze dat ik geen geld heb….” Dit maakt meteen duidelijk hoe zijn aanpak was en wie de touwtjes in handen had. Toen de VPTZ besloten had tot de oprichting van een hospice in Wijchen, werden er twee commissies opgericht, een voor de organisatie en een financiële commissie die financiering en bouw ging voorbereiden. Hans Klaaijsen, Ronnie Reijnen, Ton van Dillen, Cor de Louw, Bart Weling  en Paul Kokke. Wijchense zwaargewichten die weten hoe je zo’n klus moet aanpakken. Om te begrijpen aan welke eisen voldaan moest worden gingen wisselend leden uit de twee commissies op bezoek bij verschillende hospices. En wat opviel: altijd fijne mensen, vaak bijna alleen zorggedreven en weinig aandacht voor de financiële aspecten. Maar in Oss vonden beide commissies het goede voorbeeld, een modern tijdelijk gebouw en aandacht voor zowel zorg en continuïteit op basis van een professionele organisatie.

En met dat beeld in het achterhoofd zijn de commissies begonnen met het ontwerp. Gebruik maken van een bestaand gebouw op een karakteristieke plek in Wijchen zou dan wel zijn aantrekkelijke kanten hebben, maar er was geen pand beschikbaar dat aan de eisen kon voldoen, en de aanpassingen zouden de exploitatie duurder maken dan bij nieuwbouw. Nieuwbouw dus! De financiële commissie wist al snel enkele belangrijke personen in “bouwend Wijchen” aan zich te binden. En met deze Bouwgroep werd er een begroting opgesteld en een ontwerp gemaakt. Paul Kokke weet het nog te herinneren als de dag van gisteren: “Vier ton had Ik, maar zes zou ik nodig hebben. Wie heeft er een goed idee?” En dat idee kwam er! In zaal Sterrebosch werd op 27 maart 2014 een soort gala-avond georganiseerd waarvoor heel “bouwend Wijchen” was uitgenodigd. De namen onder de uitnodiging, verzameld door de Bouwgroep onder leiding van Piet Janssen, maakten wel duidelijk dat het om een serieuze zaak ging…. Na een inleiding over de noodzaak van het Hospice zorgde de architect er voor dat op die avond alle bestekken op tafels lagen en de ondernemers konden intekenen op een deel van de bouw. Het zou geen eenvoudige doorsnee klus worden want we wilden een duurzaam gebouw dat zijn tijd vooruit was. Ronnie Reijnen liep als een showpresentator met een microfoon tussen de tafels en de tussenstanden verschenen op een scherm. Na die avond was het duidelijk: Wijchen steunt ons.

Inmiddels had de Gemeente Wijchen de grond voor een erfpacht van €1 per jaar aan ons geschonken en dienden van alle kanten vrijwilligers zich aan om “de steiger op te gaan”. Er kwam een enthousiasme dat aanstekelijk werkte, vertelt Paul. Wat ook hielp was het tempo waarin alles verliep, want dat vindt men prettig. Geen getreuzel, aan de slag! Ook de vergunningverlening door de Gemeente verliep zonder vertraging want ook daar was men enthousiast. En zo kwam het dat op 1 mei 2014 de sloop begon van het bestaande pand, twee weken later de graafwerkzaamheden en begin juni het peil bereikt was. Eerst toen kwam er wat tegenslag…. We wilden vóór de bouwvakantie het dak er op hebben liggen maar we kregen een langdurige regenperiode en die mijlpaal werd op 1 september bereikt. En na nog eens drie maanden stevig doorwerken werd op 8 december 2014 het gebouw opgeleverd. Daar stond een juweel. Klaar om ingericht te worden. 31 januari 2015 was de feestelijke opening en nam een nieuwe groep het stokje over. De bouwers waren klaar, de staf en vrijwilligers begonnen en zouden twee dagen later de eerste bewoners ontvangen.

Ik wil graag weten wat nu cruciaal was voor dit enorme succes. Paul hoeft niet na te denken: het enthousiasme van de vrijwilligers: denk aan die gepensioneerde metselaars, timmerlieden en andere bouwlieden op de steiger. De bedrijven die hun hulp hadden toegezegd en dit punctueel nakwamen. Én dan waren er de twee uitvoerders: Anton van Swam en Rien Pijnappels die alles onder controle hadden. In het archief ligt het logboek dat ze van uur tot uur bijhielden. Daarbij nog Wim Ariëns, de architect. Zonder deze drie was ik nergens…..

 
Paul Kokke is nog steeds actief als voorzitter van de Stichting Vastgoed die het gebouw beheert.  Zoals hij zegt: “gebouwd door Wijchen, gebouwd voor Wijchen en zo zorgen we dat het zo blijft”.

En onze aanpak heeft de aandacht getrokken. Al snel waren de rollen omgekeerd en kwam men van heinde en verre om hier te leren hoe een hospice er uit moet zien. Hoe je de gemeenschap zo enthousiast maakt dat ze mee doet, hoe je vrijwilligers aantrekt, hoe je financiën regelt, enz. enz. Het kan verkeren.
 
Harrie

Witte dâ

Op Woensdag 25 januari werd Christine van Uden door burgermeester Verheijen benoemd tot lid in de Orde van Oranje Nassau. Dat verdiende Christine omdat zij zich al 40 jaar actief inzet voor de Zonnebloem in Wijchen. En dat niet alleen, dat doet ze ook al 30 jaar voor de parochie De Twaalf Apostelen. Maar wij weten nòg méér van haar…. Zij is vanaf de opening ook vrijwilligster in Ons Hospice! Mogen wij een beetje trots zijn op jou, Christine? Proficiat.

 
Gaat alles in het hospice van een “leien dakje”. Nee, soms niet. Hospicemedewerkers kunnen tegen een stootje. Ieder verdrietig moment wordt verwerkt . We pinken een traan weg, praten erover, staan er bij stil en even later zijn we weer beschikbaar voor de bewoner van de kamer ernaast. Maar soms kost verwerken meer moeite. Eind december kwam het plotselinge bericht dat het bestuur de arbeidsovereenkomst met Jessica wil beëindigen. Zij was één van de twee vaste coördinatoren en zeer gewaardeerd door vele vrijwilligers. De coördinatoren geven de vrijwilligers o.a. de begeleiding die ze nodig hebben en zijn voor hen onmisbare personen. Omdat er verwarring en onbegrip was kwam er een bijeenkomst met de vrijwilligers en het voltallige bestuur. Het werd een soms emotionele bijeenkomst, informatief en er werden lessen geleerd. Mijn conclusie: de vrijwilligers en bestuur van ons hospice zijn zéér betrokken bij hun werk. Maar wel jammer dat het zo liep.

Sedert 15 februari is Stephanie Vermeulen aangesteld als vertrouwenspersoon voor de beroeps- en vrijwillige medewerkers. Daar bleek soms behoefte aan te zijn en bij een organisatie met veel gevoelige onderwerpen kan een vertrouwenspersoon een waarvolle bijdrage geven. En gelukkig is Stephanie daartoe bereid.

De trouwe lezers weten dat de privacy van onze bewoners zo belangrijk is dat hun wel en wee geen onderwerp is van dit blad. Toch willen we, met toestemming van de familie, daar één uitzondering op maken. In de laatste uren was deze verzameld rond het bed van de bewoner die in diepe slaap was. De lieve woorden die dan vaak worden gezegd hebben zij ook opgeschreven op het memobord naast het bed. Ontroerend toch… 

Tine Boes is een actieve vrijwilligster in het hospice. Naast het reguliere vrijwilligerswerk zien we haar ook vaak achter de pc waar ze de financiële administratie voor haar rekening neemt. En nu zien we haar nog vaker omdat Tine tijdelijk de opengevallen coördinatorfunctie waarneemt. Toen ik haar begin maart vroeg hoe het beviel, straalde ze: “Af en toe spannend maar zo mooi om te doen”.

En nog even wat getallen: In de afgelopen drie maanden zijn er tien opnames geweest in het hospice. Het is opmerkelijk dat daarvan zeven mannelijke gasten waren. De dames zijn tot nu altijd in de meerderheid geweest. Vorig jaar hadden we zeven mannelijke gasten verspreid over het héle jaar. De thuiswakers zijn bij drie cliënten actief geweest. Er waren in totaal vijf aanvragen echter twee cliënten overleden voordat we begonnen met waken.

Harrie

Attent

Het is telkens weer verrassend om te merken hoeveel mensen aan ons denken wanneer men wil schenken. Zo gebeurt het nogal eens dat de collecte bij een begrafenis ten goede komt aan ons hospice. Soms zelfs terwijl de overledene geen bewoner is geweest. Maar het gebeurt ook bij een feestelijke gelegenheid zoals een 50-jarige bruiloft waarna er spontaan €100 wordt overgemaakt. Het maakt ons tekens weer duidelijk dat ons Hospice werkelijk deel uitmaakt van “Wijchen”. Ook in deze uitgave weer een selectie van grote en kleine gestes.

De Schakel, het kerkgebouw van de Protestantse kerk, is naast gebedscentrum, ook een centrum voor vele activiteiten. Menigeen heeft er wel eens een muziekuitvoering bijgewoond en recent was er onze herdenkingsdienst. Hierover meer in een apart artikel. Zo is er ook een handwerkgroep actief die wekelijks bij elkaar komt. En het resultaat mag er wezen want de producten van deze dames zijn zo gewild dat ze van de verkoop €200 schonken.

Dit jaar strooide de Kringloopwinkel, Vraag en Aanbod, €60.000 uit over vele goede doelen. Een geweldig resultaat dat vrijwilligers bereiken door te zorgen voor een tweede leven van onze overbodige spullen. Een prachtig voorbeeld van een activiteit waarbij het mes ”aan twee kanten snijdt”. En ook wij mochten aanschuiven bij dit cadeaufestijn. €1500 was ons deel! Op de foto de glunderende bestuursleden Rob Jeurissen en Richard Binnendijk.
 
Zestig jaar lang was de Gemengde Zangvereniging Alziësto uit Alverna een begrip in Wijchen. Maar jammer genoeg zingt Alziësto niet meer…..Het koor is na het laatste jubileum opgeheven. En nadat alle rekeningen waren voldaan bleef er nog wat in kas. Ik heb zelf zoiets ook wel eens meegemaakt toen ergens, begin zeventiger jaren, onze sportclub werd opgeheven. We zijn toen met de laatste guldens het café ingedoken. We hadden toen wel een goede smoes: er bestonden nog geen hospices. Maar nu wel. En zo kwam het dat de €296,27 die nog in kas was, naar het hospice werd overgemaakt Op de foto zien we het koor zoals het in 2015 nog optrad. 

 
De AMC groep houdt zich bezig met schoonmaken. Ik heb even gekeken, er is weinig dat ze niet schoon krijgen. En nu hebben ze aangeboden om twee keer per jaar onze ramen gratis te wassen. Graag!

Zoals gezegd, een kleine greep van initiatieven waar men zo attent is om ons te ondersteunen. En daarnaast zijn er nog de vele donateurs, “Vrienden Van” die ons blijven ondersteunen. Geweldig!

Harrie

Berichten van en door het Bestuur

Eind vorig jaar hebben Karen van Eldonk en Ton van Dillen hun bestuursfuncties neergelegd. Karen is een nieuwe onderneming aan het opstarten en dat vraagt alle tijd en aandacht van haar. In 2013 trad Karen toe tot het bestuur om mee te werken aan de ambitie om een hospice in Wijchen te realiseren. Met haar achtergrond van accountant leverde Karen grote bijdragen in het opzetten en realiseren van een goede juridische structuur voor onze activiteiten. Dit zijn zaken die niet zo bekend zijn in de buitenwereld, maar van groot belang voor de continuïteit van onze stichtingen. Karen hebben we ook leren kennen als een zeer betrokken bestuurder die enerzijds graag rekening hield met de bijzonderheden van onze vrijwilligersorganisatie, maar anderzijds aandrong op een professionele organisatie met een geborgde kwaliteit. We bedanken Karen voor haar bijdragen en inzet voor onze stichting.

Na een lange periode van bestuurswerk en een ongekende gedrevenheid om het Hospice Wijchen te realiseren heeft Ton besloten zich niet meer herkiesbaar te stellen als bestuurslid voor nog een termijn. Iedereen vindt dat natuurlijk jammer, maar heeft er ook begrip voor. Ton heeft een geweldige staat van dienst en stond zoals we weten aan de wieg van het hospice. Niet voor niets werd Ton tijdens de opening van ons gebouw Koninklijk onderscheiden en prijkt er trots het naambord met daarop Ton van Dillenplein bij onze voordeur. We zullen zijn inbreng en enthousiasme missen maar zeker ook zijn onnavolgbare manier van het schrijven van zijn e-mails. Altijd vol verrassingen, relativerend vermogen en met veel humor. Onze dank is groot en we vinden het fijn dat Ton hand en span diensten blijft verrichten voor het hospice.

De vacatures die daardoor in het bestuur waren ontstaan zijn inmiddels als volgt opgevuld.
In de bestuursvergadering van januari jl. hebben we Marieke Laurant-Leschot benoemd tot penningmeester van onze stichting. Marieke is registeraccountant (RA) en werkt bij Philipsen Accountants in Wijchen.
En tijdens de daarop volgende bestuursvergadering van februari is Martijn Derks benoemd  als bestuurslid met als aandachtsgebied vrijwilligers en organisatie. Martijn werkt bij Vincent van Gogh, een zorgorganisatie voor geestelijke gezondheidszorg en is geboren en getogen in Wijchen.
Wij wensen Marieke en Martijn veel succes bij het invullen van hun bestuursfunctie.

De samenstelling van het bestuur is nu als volgt:

•    Rob Jeurissen (voorzitter)
•    Katja Jamin (secretaris)
•    Marieke Laurant-Leschot (penningmeester)
•    Jolette Slagter (PR en communicatie)
•    Martijn Derks (vrijwilligers en organisatie)
•    Richard Binnendijk (algemeen)

Bestuur Stichting VPTZ Wijchen

Herdenkingsbijeenkomst d.d. 18 maart 2017 in de Schakel

De jaarlijkse herdenking vond plaats op een dag dat het weer de toon leek te zetten van de bijeenkomst: bewolkt en regen. Toch was dat geen juiste weergave van wat er tussen nabestaanden en vrijwilligers plaats vond. Er was verbondenheid tussen en onder de aanwezigen. De ingrediënten daarvoor waren de bijdragen in de vorm van een gedicht of eigen tekst van de betreffende familieleden, de zang van het eigen hospicekoor, de muziek van cd’s, de gedichten en toespraken enz. Een blikvanger in het geheel was de kaarsenboom: een gestileerd ontwerp van de klusgroep van het hospice. De flakkerende waxinelichtjes brachten een intieme sfeer. De aanwezige familieleden hadden een spontaan ingegeven tekst op een kaartje aangebracht en bij een lantaarntje gestoken. Deze zeer persoonlijke geste vormde het draagvlak van de viering naast het noemen van de namen van de overledenen van 2016 in zowel het hospice als bij de thuiswakes. Na afloop nam men het lantaarntje met de zelf geschreven tekst als aandenken mee naar huis als een tastbare herinnering aan deze bijeenkomst. Maar niet nadat de nabestaanden na de afsluiting hadden deelgenomen aan het informele samenzijn met koffie of thee. De eerste reacties waren lovend. Een reden dus om deze samenkomst jaarlijks te blijven organiseren.  

Marja
 

Tot slot

Zondag, mensen, let goed op
Wordt je dag een uur te kort.
Daarna is het even wachten… 
Hou doe tot de zomernachten.

De redactie
 

Voorwoord 

De trouwe lezer zal het meteen opgevallen zijn dat er iets aan de Nieuwsbrief veranderd is. Niet alleen de opmaak maar als u verder leest, ook de inhoud. Waarom dan? Moest het weer zonodig anders? Is er nou niets meer dat langer dan drie jaar hetzelfde kan blijven?

Nou, nee.. Ik kan u gerust stellen. We zijn blij dat, bijna twee jaar na de opening van ons hospice, alles goed loopt, iedereen op elkaar is ingespeeld en we de beste zorg aan onze gasten kunnen geven. En ook deze nieuwsbrief had voor ons nog jaren op de bekende manier door kunnen gaan.

Maar de reden is simpel: Ton van Dillen die, vanaf 30 april 2013 alle uitgaven heeft volgeschreven “vond het welletjes”. En als Ton iets wil, een man waar zelfs een plein naar is vernoemd, dan neemt iedereen in deze organisatie dat serieus. Niet dat Ton nu werkeloos wordt. De Wegwijs toonde recent een foto waarop te zien is hoe hij treinen tegenhoudt die een bedreiging zijn voor de passanten op de spoorwegovergang naast zijn huis. En daarnaast hebben wij vernomen dat hij een boek gaat schrijven over de totstandkoming van ons hospice. Nee, Ton gaat zich niet vervelen. Het gevolg is wel, dat er een complete redactie is opgetuigd om zijn nieuwsbrief over te nemen!

En het zal duidelijk zijn dat deze redactie zijn karakteristieke schrijfstijl niet beheerst. Die combinatie van lichtvoetigheid, menselijk inlevingsvermogen, oog voor details, empathie en humor is voor ons wel een leerschool maar onmogelijk te kopiëren. We moeten het op onze eigen manier gaan doen. Vooral ook omdat de redactie bestaat uit vrijwilligers die werken in het hospice. Onze invalshoek is dus anders. Ook waren we het al vlot eens dat we wat breder willen schrijven en ons niet willen beperken tot het nieuws. Zoals aandacht geven aan een werkgroep. Een interview. Het aandeel van de ZZG. Dat prachtige gebouw met al zijn aspecten. Enz. Enz. 

Het is ons doel, om vier keer per jaar te verschijnen. En dan wordt het ook wat duidelijker waarom er deze naam boven staat. Deze naam houdt bij ons de druk op de ketel om dit streven waar te maken. En we vonden de symbolische betekenissen ook interessant: de fasen in ons leven en met wat fantasie is het begrip “tijding”, synoniem voor bericht, er in te vinden. Maar het is toch DE vier jaargetijden, zult u zeggen… Nee, die is van Vivaldi. Daar kunnen wij niet aan tippen. (En zeker niet in de uitvoering van Janine Jansen).

Wie als eerste geïnterviewd gaat worden mag wel duidelijk zijn. Zie verder in dit blad.

En wie vormen dan wel de redactie? Dat zijn Marja Lansbergen, Silvester Eltink, Marion Meij en Harrie Krebbers. Allen als vrijwilliger actief in het hospice. En anders dan in het hospice is de man/vrouw verdeling hier wel zo als het hoort!

2016 loopt op zijn einde. Voor velen weer drukke tijden. Al was het maar omdat Sint het ook dit jaar weer niet alleen af kon en hij zonder jouw hulp de surprises en cadeaus niet op tijd bij elkaar had. Op het werk moet projekt 123 vóór de Kerstvakantie worden opgeleverd. De schaatsen moeten geslepen zijn voordat Wijchen Schaatst begint. Het Kerstdiner moet nu toch echt eens origineel zijn. Enz.  En na die hectische periode valt Nederland meer dan een week plat… Misschien ook wat tijd om deze uitgave eens te spellen.

In die dagen staan we vaker stil bij de essentie van het leven. Hopelijk hoort U tot de groep die, ondanks de onvermijdelijke tegenvallers, het goede kan waarderen, reden heeft tot dankbaarheid en geniet van deze periode. Dat is niet allen gegeven en dan kunnen deze dagen extra moeilijk zijn. Dan is het fijn dat er een luisterend oor is. Een hand op de schouder en…ach, vult U zelf maar in. In het hospice en voor onze nachtwakers thuis, is dat niet anders. Dat luisterende oor is de essentie van ons werk. Onze gasten tonen vaak een grote levenskunst waar we dan met bewondering bij stil staan. Zoals die keer toen iemand berustend zei: “Ik hoop dat ik de Kerst wel haal”. Kerst is dus een begrip. Het heeft een inhoud. Of men religieus is of niet. Een ijkpunt in ons leven.

Goed dat onze wereld deze rustpunten nog kent.
 
Harrie

Een wandeling met…

Daar stond ik als een zenuwachtig meisje op mijn eerste afspraakje te wachten bij het Wijchens Meer. Twee uur ik had het toch goed afgesproken? Ik was gewoon vijf minuten te vroeg. En hij zou het toch wel snappen hoekje Aalsburg?
 
Pffff mijn eerste interview bijna zestig jaar en dan nog zenuwachtig. Doe normaal. Daar komt hij aangelopen met zijn pet op en een lichte lach om zijn mond. 

Sta je allang te wachten? Laten we maar een kort stukje lopen en daarna koffie, want ik heb me verstapt in de tuin. Dus in een rustig tempo vraag ik hem meteen op de man af waarom hij het stokje wil overdragen, want hij vindt schrijven toch zo leuk. Tal van redenen, zoals na twee jaar is het goed om een jonger team de Nieuwsbrief te laten schrijven. En het zou leuk zijn als jullie het op een andere manier gaan doen. Ook al eerder vernoemd door Harrie, het schrijven van een boek. Wat zeg je één boek, wat ik begrijp worden het er twee of drie. Televisiekijken is er bijna niet meer bij en vakantie is er de laatste jaren vanwege het Hospice niet meer van gekomen. Hooguit een midweekje of een weekendje. En dan denk je dat je met pensioen bent haha.

Ton vertelt, dat hij met zijn zestigste is gestopt na een prachtig werkzaam leven waarin natuurlijk het sociale de boventoon vierde. Na zijn Sociale Academie kwam hij erachter, dat maatschappelijk werker niet echt iets voor hem was. Maar de keuze was te werken voor mensen met een lichamelijke beperking. En een aantal jaren later specifiek voor migranten met een beperking. Dat was in de tijd dat Els Borst in de regering zat. Toentertijd heeft hij zich met een mooie groep mensen ingezet voor de interculturalisatie van de gezondheidszorg en het welzijnswerk. Helaas kwam hij erachter na anderhalf jaar, dat het Ministerie totaal niet meewerkte. En aan een dood paard trekken, daar heeft Ton een hekel aan. Maar het zich inzetten voor de gehandicaptenzorg met colleges door het hele land zo ook in België en Duitsland daar heeft hij ontzettend veel voldoening van. Hij heeft met een groep mensen veel voor elkaar kunnen krijgen. En dat zie je nog steeds terug.

Op zijn negenenvijftigste kreeg hij het verzoek om bij het VPTZ te helpen, maar hij zei: “kom maar over een maand terug”. Na een maand kreeg hij weer de vraag om als voorzitter te komen helpen. Hij had er totaal niet meer aan gedacht, maar vond het ook zo stom om weer een maand na te denken en ging de uitdaging aan. Over de bouw van het Hospice en het bestuur van het VPTZ hebben we veel kunnen lezen in de Wegwijs, de Gelderlander en zelfs landelijke dagbladen. Daar heb ik het nu niet over. Over de mens Ton van Dillen daar wil ik het over hebben.

Hij slaat  regelmatig een balletje op tennisvereniging Grootven en is daar ook vrijwilliger schenkt een drankje voor de andere sportieve mens, maar hij heeft nog meer hobby’s. Vroeger was het fotografie en dan loop je vaak alleen. Nu is het samen met zijn vrouw fietsen. Zij is toch echt wel zijn grote PASSIE en zijn pretoogjes glinsteren. We stoppen even voor haar ouderlijk huis aan het Meer. Ze vullen elkaar goed aan, want jawel het virus steekt aan. Ook zij is een boek aan het schrijven en wel over de geschiedenis van haar familie uit de Ooij.  Ook als er in het verleden iets uitgezocht moest worden bijv. over het ontstaan van drukkerij de Kleijn was zijn vrouw van de partij. En dat gebeurt nog steeds. Teamwork heet dat volgens mij. Dat vindt Ton nog het allerleukste diep graven en de puzzelstukjes aanleggen zo ontstaat een prachtboek. Denk maar aan de Wijchense jongens in Indonesië nog een boek uit Tons hand. Tip voor de kerstvakantie of de rustige maand januari: ga naar het Kasteel er is nu tot en met 5 maart 2017 een expositie over dit onderwerp.

Tijd voor een bakkie koffie de voet heeft rust nodig en we vliegen van het ene naar het andere onderwerp. We groeten hier en daar, ja wat wil je wie kent hem niet, maar andersom is dat moeilijk voor hem. Want als hij bij de Emté loopt krijgt hij hele verhalen te horen en weet echt niet waarvan hij degene kent. Wel worden deze verhalen minder, dus hoopt hij dat er andere en bijzondere verhalen in de nieuwsbrief komen. We doen vreselijk ons best, maar jouw schrijfstijl kunnen we niet evenaren. Maar zoals jij zegt: iedereen kan schrijven, dat geeft ons moed en we durven de uitdaging en commentaar aan. Zowel positief als negatief.

Even nog terug naar het Hospice en VPTZ het mooie dat we met elkaar zoveel voor de gasten kunnen betekenen maakt hem trots. Dit mag zeker meer naar buiten gebracht worden en daar is het bestuur ook druk mee bezig. Natuurlijk is Ton veel bij anderen hospices op bezoek geweest. En heeft daar veel van opgestoken Zijn idee is, als de mogelijkheid bestaat, er geen stille boel van te maken. Bijvoorbeeld een bloemstukje maken of iets anders creatiefs doen met de gast. Wat is er mis met koekjes bakken, het bespelen van een muziekinstrument. Ook een bezoek van schoolkinderen of een kapster zelfs een nagelstyliste zou een optie kunnen zijn. Het Hospice meer openstellen voor bijvoorbeeld buurtbewoners.

Het tweede kopje koffie is ook al op en ik sta in de schuld bij Ton, want als een gentleman wil hij betalen. Als laatste wil ik nog van hem weten hoe hij zichzelf in één zin of woord kan beschrijven. Oei altijd moeilijk iets over jezelf te zeggen. Ik help hem een handje en vertel dat mijn zin: alles is liefde is. Ja heb ik ook zegt hij, maar meer nog: STEL JE NIET AAN, hij bedoelt hier mee je doet
het niet alleen. Schep niet zo op, als je iets voor elkaar wil krijgen moet je het samen doen. Schouders eronder.

Dankjewel Ton.

Wij gaan hier de schouders onder zetten en we weten als we met iets zitten dat we je altijd om advies mogen vragen. Hartelijk dank voor je mooie nieuwsbrieven en natuurlijk nog veeeeeel meer, maar dat is teveel om op te noemen. 

Marion M

Studiedag voor de vrijwilligers

Alle vrijwilligers hebben, voordat ze aan hun taak beginnen een cursus gevolgd. En als ze dan  begonnen zijn, valt er in de eerste maanden nog héél veel te leren. Regelmatig blijkt in de praktijk dat de bediening van de magnetron nog het moeilijkste is. 

Maar daarna houdt het niet op. Zo zijn er in het najaar opfrisavonden om de praktische handelingen aan het bed nog eens te oefenen en gaan de thuiswakers van de VPTZ bijna ieder jaar voor verdere verdieping op externe cursus. Met de komst van het hospice is de groep vervijfvoudigd en is er een extra vorm bedacht: alle vrijwilligers waren op 11 oktober uitgenodigd voor een studiedag in het Mozaïek. De dag was voorbereid door onze coördinatoren, Liesbeth Vogels, die als huisarts vaak betrokken is bij ons werk en enkele verpleegkundigen van de ZZG die gespecialiseerd zijn in de palliatieve zorg en vaak actief in ons hospice.

Het was ‘s morgens een drukte van belang bij de koffie, maar eenmaal in de grote zaal waren we, nadat Ger Fisscher de dag had geopend, allemaal muisstil. Liesbeth Vogels en Karina van de ZZG behandelden twee ziektebeelden die vaak voorkomen in de terminale fase. De kenmerken, het verloop, behandeling en wat we kunnen doen om het zo comfortabel mogelijk te houden voor de betreffende gast. Het was herkenbaar en zeer verhelderend en de meest voorkomende reactie was dan ook: “Nu snap ik waarom….”.
En toen kwam de lunch! Ik wil niet zeggen dat dit het hoogtepunt van de dag was maar het enthousiasme waarmee men zich op alle lekkernijen stortte, deed mij toch wel even twijfelen.

De deelnemers hadden die middag de keuze uit drie workshops: De eerste werd gegeven door Jo van den Tillaard en betrof de rouwverwerking van de vrijwilligers, die in dit werk zo vaak te maken krijgen met de dood. Jo is in deze regio geen onbekende als het gaat om deskundige en betrokken begeleiding en verdieping over menselijk gedrag. Verder kon men kiezen voor nog twee workshops, die geleid werden door verpleegkundigen van de ZZG. Dames die wij goed kennen, omdat we hen vaak ontmoeten aan het bed in ons hospice. Annemarie en Linda confronteerden ons met de ethische dilemma’s in de laatste levensfase. Een thema waar we allemaal wel eens mee te maken krijgen, maar de betrokkenen in het hospice wel heel vaak. En in het volgende lokaal besprak Karina, zeer verhelderend, de stervensfase en de laatste zorg. Bij alle drie de workshops werd flink ruimte gegeven om vragen te stellen en aspecten in discussies verder uit te diepen. Het waren onderwerpen waarbij we werden uitgedaagd en veel hebben geleerd. 

Tijdens de “borrel na” werd er nog veel nagepraat en de lof was algemeen. Dat bleek ook uit de evaluatie die enkele dagen later werd gehouden. De scores van de verschillende onderdelen was hoog maar een betere indruk geven de genoteerde opmerkingen. Een kleine selectie: Veel kennis opgedaan. Ik hoop nog eens op zo’n dag. Mijn hoofd zat vol. Hulde aan de organisatoren. Goede afwisseling, actief en ontspannen. Ik had graag nog een workshop willen volgen. Geweldig resultaat zonder externen. Fijn om thuiswakers te ontmoeten.

Samenvattend: ál leren we veel in de praktijk, zo’n studiedag geeft een enorme boost aan onze kennis.

De deelnemers van die dag bij het Mozaïek. Foto, eerder verschenen in en beschikbaar gesteld door, de Wegwijs

Vrijwilligers staan er gekleurd op

De afgelopen weken was Herman Coumans, fotograaf, regelmatig aanwezig in het hospice. Hij maakte opnames van alle vrijwilligers zoals: aan het bed, de tuinploeg, het bestuur, de dames van de huishoudelijke dienst enz. De gedachte achter deze “presentatie in beeld” is dat een foto meteen duidelijk maakt met wie men te maken heeft. De afbeeldingen gaan om te beginnen gebruikt worden voor het bord met het dagrooster. Dat bord wordt nu nog dagelijks met een stift ingevuld. Aangezien de foto’s op briefkaartformaat afgedrukt zullen worden zal een groter bord nodig zijn.

Herman Coumans vertelde verder dat hij ongedwongen foto’s wilde, dus geen pasfoto’s. De opnames worden afgedrukt in “landscape”formaat, het liggend formaat. Daar komt de voornaam bij te staan. Er is ook aandacht geweest voor de achtergrond: een kunstwerk of plant. Dit om afwisseling te brengen in de totale presentatie.

Herman is pas onlangs met pensioen gegaan. Fotografie is zijn hobby, met speciale aandacht voor portretfotografie. Hij wilde zich belangeloos voor dit project inzetten. Qua timing had zijn aanbod dus niet beter uit kunnen komen. Op de vraag hoe de vrijwilligers zich voor zijn camera gedroegen antwoordde hij dat er bij velen sprake was van onwennigheid. Desondanks staat eenieder er gekleurd op! Vanuit een welingelichte bron (niet Herman) kwam de mededeling dat een vrijwilligster van tevoren zelfs had gedroomd over de fotosessie!

In onze wereld van beelden in deze 21e eeuw (denk aan alle foto’s die met smartphones worden gemaakt) kan natuurlijk een portret van Herman zelf niet ontbreken. Geen selfie, maar een professioneel product. Oordeelt u zelf.

Marja

Attent

Het hospice zou nooit tot stand zijn gekomen zonder de inzet en financiële ondersteuning van honderden, misschien wel meer dan duizend betrokken Wijchenaren. Die betrokkenheid werkte toen als een grote golf waarop onze “surfplank” naar de finish gleed. Ook al varen we nu in rustiger water, de betrokkenheid in en rond Wijchen is gebleven. Ook op financieel terrein vergeet men ons niet: de “Vrienden van” is een trouwe groep en ook bij “Lief en Leed” wordt het hospice niet vergeten. We doen een kleine greep uit de giften die ons de afgelopen maanden bereikten.

Als je jarig bent krijg je cadeaus. Een mevrouw werd 75 jaar en vond het niet alleen leuk om te ontvangen maar ook om te geven. En zo werden wij met €250 bedeeld. Maar er was nog iemand op hetzelfde idee gekomen toen hij een eerdere mijlpaal bereikte: hij werd 65, 10 jaar jonger dus, en liet ons delen in de feestvreugde. €1000 was ons deel.
Kringloopcentrum De Cirkel zorgt er niet alleen voor dat onze overbodige spullen een nieuwe bestemming krijgen, maar liet ons ook delen in de winst. Op zondag 28 augustus mocht een afvaardiging van ons bestuur €750 ophalen. Mogen we de foto geloven dan is het een gezellige en ontspannen dag geweest. 

25 september waren we met een stand aanwezig op de gezondheidsdag, die op de Markt werd gehouden. Behalve praatjes hadden we er niets te verkopen en de informatie die we gaven was gratis. Maar ja, als er zo veel mensen langs komen dan kun je er toch wel een collectebus bij zetten… En ja hoor, op zijn tijd rammelde de bus en kon de penningmeester ’s avonds €9.32  bijschrijven in het kasboek. Onder het motto van “wie het kleine niet eert is het grote niet weerd” deed hij dat met een glimlach. Dat grote kwam even later toen, tijdens een bijeenkomst van de Tafelronde, Rob Jeurissen het grootste toetje kreeg. Niet van chocola en slagroom, maar gemaakt van klinkende euro’s. €10500 hadden de heren al kokend bij elkaar gelegd. Dat is pas smakelijk eten!
In het Meinummer van deze nieuwsbrief waren de doelstellingen van deze herenclub beschreven en wie er deel van uit maken. Één van de doelstellingen heeft voor ons zeker gunstig uitgepakt. 
 

En recent kreeg u het meest fleurige blad van deze regio weer in de bus. In de decemberuitgave van Maas & Waal XL kon u lezen dat dit blad vier goede doelen met een cheque van €1000 wist te verrassen. En we vermelden dit omdat een van die vier goede doelen het Hospice Wijchen was. Onze voorzitter,Rob Jeurissen, nam de cheque in ontvangst en kreeg tevens de ruimte om er de betekenis van het hospice toe te lichten maar zeker zo belangrijk, zijn visie op de toekomst. Nog maar eens goed lezen, dat artikel….  

Dit was een kleine bloemlezing uit de vele donaties. Onze dank gaat uit naar álle gulle gevers.

Harrie

Welkom nieuwe collega’s

De versterking is gearriveerd! Zeventien nieuwe collega’s. Kersvers opgeleid in november. In december staan de Praktische Handelingen gepland. Uitbreiding van de vrijwilligersgroep was dringend gewenst. Op het digitale rooster waren er de laatste tijd te vaak en te veel “rode” vakken te zien. Ondanks dat iedereen haar/zijn best deed om de vakken groen te laten kleuren. De rek dreigde er uit te gaan. Maar als de nood het hoogst is dan …

De nieuwe lichting bestaat uit louter vrouwen. Ze komen uit Wijchen, Nijmegen, Molenhoek, Overasselt, Herveld, Beuningen en Winssen. Een mooie diversiteit. Een paar van deze nieuwe collega’s hebben zelfs een extra binding buiten hun inzet van maatschappelijke betrokkenheid en wel: dat ze familie van elkaar zijn. Een moeder en een dochter. De moeder was al vrijwilligster, maar nu komt ook de dochter in het hospice de armen uit de mouwen steken. Welkom! Een andere familieband binnen onze gelederen is die van twee zussen. 

Wat betreft die eerder genoemde Praktische Handelingen… Voor die oefensituaties hadden de coördinatoren per e-mail gevraagd of er in de linnenkasten van de vrijwilligersgroep nog bruikbaar oefenmateriaal aanwezig was. Maar zie: Sandy Coolen heeft haar baas lief aangekeken en kreeg mee: 6 slopen, hoeslaken, 2 washandjes, 4 lakens en 2 handdoeken. Hulde en dank aan Sandy, maar ook aan het Radboudziekenhuis.  
                                          
Dus oefenen maar. Let wel op de juiste “werkhoogte”, dames en heren. Aan het materiaal kan het niet liggen als er iets in je rug schiet!

Hopelijk voelt de “aanwinst” zich snel thuis. Met jullie komst zal het “sein weer vaker op groen ”staan!

Marja

Hartverwarmend

Op een koude woensdagmiddag mochten Marja en Marion aanschuiven met een warm kopje thee bij Annie. En waarom dan wel? We willen proberen een willekeurig iemand uit een groep van de vrijwilligers, zoals de klus groep, de creatieve groep of de thuiswake-groep (VPTZ), iets over zichzelf te laten vertellen. 

Aan Annie de eer om de spits af te bijten, vanwege de koor-groep, maar ze is  ook nog vrijwilligster in de thuiswake-groep en hospice groep. Eigenlijk is ze best wel een allround type of moeten we haar een groepsmens noemen?

Lees alsjeblieft en oordeel zelf.

Waarom heb je je opgegeven voor het koor?
Er was een oproep voor het koor eigenlijk vlak voor de herdenkingsbijeenkomst in 2015. Annie gaf zich op, uiteraard om te zingen, maar vooral, omdat haar passie bij muziek ligt en dat geeft haar een warm hart. En het hospice en het koor brengt mensen samen en daar komt het: het is warmhartig voor iedereen. Het is een cirkel: voor Annie zelf is het heerlijk om te doen, maar ook voor mensen en familie in het hospice en voor je collega’s.

Van wat voor soort muziek houd je?
Alles roept Annie meteen. Jaaaa maar bedoel je modern, klassiek, of…. vooral accordeon. Vooral André Rieu met het orkest, Rowwen Heze met het lied: en weej goan allemaol met de neus umhoeg. En daar komt het verhaal los hoe Annie na haar pensioen nooit eerder een muziekinstrument had aangeraakt. En dat ze eigenlijk nooit, maar dan ook nooit had durven dromen ooit zelf muziek te kunnen maken. In de eerste instantie zou het zwemmen worden en later dacht ze aan schilderen, maar uit eerbetoon aan haar vader die vroeger “trekzak” speelde viel haar keuze op de accordeon. Niet een van de makkelijkste instrumenten. Oefenen, oefenen, oefenen, maar met de jaren gaat het steeds beter. Het duurt zeker vijf jaar voordat je redelijk kunt spelen. Door één van de bevlogen accordeonleraren kreeg ze de kans om muziektheorie te leren. Niet alleen bij zwemmen krijg je een A en B-diploma, maar bij accordeon spelen kun je dat ook behalen en dat is echt niet simpel.

Als ze het moeilijk heeft pakt ze haar accordeon en dan is haar hoofd binnen 10 minuten al leeg. Soms heel fijn als je een moeilijke dienst in het hospice hebt gehad. Het is ook een melancholisch instrument wat je ook erg kan aangrijpen. Haar favoriete nummer is Ave Verum Corpus van Mozart als ze hierover vertelt glanzen haar ogen. Ze speelt in het Accordeonorkest Con Amore met nog 20 accordeonisten en voor de Kerst geven ze 3 concerten en dat vijfstemmig, geweldig.

Terug naar het koor, uit hoeveel mensen bestaat het koor?
Tien dames, maar gelukkig komt er binnenkort een man bij. Iedereen kan zingen als je maar oefent vindt Annie. Tijdens de kerstbijeenkomst en er een gitarist en fluitiste met de dirigente uit Alverna die de maat aangeeft op het keyboard. Er zijn een paar zeer goede koorleden die de kar trekken. Zij lezen vanaf bladmuziek, maar de andere helft doet het op gehoor ook hartstikke goed. Mede dankzij de geweldige dirigente uit Alverna, die goed aanwijzingen geeft. Er zijn zes repetities zowel voor de kerst als voor de herdenkingsbijeenkomst.

Het hartverwarmende tijdens de herdenkingsdienst was geweldig. Ze hadden nooit verwacht in de korte tijd zo’n goed resultaat met zeer moeilijke liedjes te kunnen bewerkstelligen. Ook het samenzijn is Annie zeer dierbaar, je leert je collega’s zo op een andere manier kennen. 

Is het een idee om live muziek in het hospice te brengen?
Dat is moeilijk te zeggen vindt Annie. Accordeon zou geen optie zijn. Dat is te luid. Maar misschien dwarsfluit, harp of een ander licht instrument. En staat iedereen daar voor open? Wie weet is het iets voor  een zaterdag of zondag, maar nogmaals het gaat om de wens van de gasten.

Ben je bij nog een groep?
Ja, bij de groep van thuiswake van de VPTZ. Door Ineke ben ik daarbij gekomen. Ik was net vijfenzestig en ging naar Wijchen Present. Ineke riep daar: Annie dit is echt iets voor jou. Het woord VPTZ zei Annie niets, maar het er zijn voor welk soort mens dan ook zit in haar. Dus dit doet ze ook al jaren. En het mooie wat Annie verteld is, dat ze in elk mens iets goeds ziet. Zelfs in een
grote boef of moordenaar. Ze vindt dat het laatste stukje van het leven een waardig afscheid moet zijn voor iedereen. Het enige doel is het er zijn. 

Als laatste en mooie afsluiting van Annie: de zorg door de ZZG/verpleegkundigen en het welzijn door ons.

Annie hartelijk bedankt voor je openheid. Het was hartverwarmend.

Marja en Marion

Wetenswaardigheden

• Ineke, onze coördinator, is sinds tien oktober jl. weer terug van ziekteverlof. Het wachten is momenteel op de uitslag van het meest recente onderzoek.
• Jubilea: Claar van Hulsbeek is al twintig jaar vrijwilligster bij de Thuiswakegroep en sinds de in gebruikname tevens verbonden aan het hospice. En Ricy Loeffen is in voornoemde functies al tien jaar vrijwilligster. Met de aanvulling dat Ricy tevens waarnemend coördinator is.
• Het bestuur heeft ervoor gekozen om als logo voor zowel het hospice als voor het Thuiswaken te kiezen voor het welbekende logo (zie bovenaan bij Vier Jaargetijden). Dit om verwarring te voorkomen. Deze verandering zal al direct op de nieuwe folder te zien zijn.
• Vogelhuisje (zie foto). Dit fraaie exemplaar werd vervaardigd door Ger Pekel. Deze “nieuwbouw” bevindt zich tussen de kamers 3 en 4 van het hospice. Met zijn allen hopen we in het voorjaar van 2017 een gevederd verliefd koppel te mogen begroeten. 
   

• De Sfeergroep van het hospice heeft weer haar best gedaan. Het interieur werd met een fraaie kerstaankleding omgetoverd tot een sfeervol geheel. Let ook eens op als je aan komt rijden bij ons gebouw. Al die lichtjes, een ware lust voor het oog. Vraag: hoe kregen de dames die energieweelde voor elkaar? Antwoord: natuurlijk met behulp van de klus/tuingroep. Dat mag ook wel eens gezegd worden.
• In het vierde kwartaal van 2016 hebben wij tot op heden acht gasten mogen verwelkomen in het hospice en bij drie cliënten een thuiswake verzorgd.

Marja

Kerstviering in de Meander op 16 december jl.

Voor alle medewerkers van het Hospice en Thuiswake werd op 16 december jl. de Kerstviering gehouden op de ons vertrouwde plek in de Meander. De ontvangst bracht je gelijk al in de stemming. Fieke Bijmans op blokfluit en Gerard Meijs op gitaar vormden een duo dat voor de juiste kerstsfeer zorgde. Dat gold zeker ook voor de organisatoren Marjan van Gelder en Ricy Loeffen, die iedere gast een champagneglas met bubbels aanboden. Eenmaal binnen presenteerde het Hospicekoor zich voor het eerst bij een Kerstviering. Dit koor staat onder leiding van dirigente Jolanda Reuvers. Wat deze dames in korte tijd voor elkaar speelden is bewonderenswaardig. Voor de begeleiding zorgden Sabine Fekkes op de panfluit en vrijwilliger Gerard Meijs op de gitaar. De medley van kerstliederen die zij tezamen lieten horen klonk aangenaam in de oren.

Terwijl het buffet werd voorbereid hield bestuursvoorzitter Rob Jeurissen zijn openingsspeech. Die bevatte memorabele zaken van het afgelopen jaar, maar wat nieuw was voor iedereen was dat Rob aankondigde dat Ton van Dillen opstapt als bestuurslid. En niet alleen Ton gaat het bestuur verlaten, maar ook Karen van Eldonk.

Het aanwezige publiek was zeer divers: van hoeden en petten tot bontkraag en tijgerprint

Het buffet was niet te versmaden. Er was keus volop. Bij de bar hielpen vrijwilligers van de Meander iedereen vriendelijk en royaal aan een bijbehorend drankje.

Later op de avond groepeerde het koor zich weer en brachten kerstliederen ten gehore die uitnodigden tot meezingen. Vooral het “Joy to the world” sloeg aan. Het applaus was er naar. Gelukkig kwam er een toegift en zie, het “Joy to the World” werd herhaald. Koor en zaal werden één. 

Opeens stond er een bankje in de zaal. Coördinator Ineke de Jong riep oud-bestuurslid Toos van Peursem naar voren. Toos was verwonderd, maar nam plaats. Ineke en vrijwilligster Annie Konings bedankten Toos voor al haar inspanningen met betrekking tot het hospice in de afgelopen jaren. Toos bleek op haar eigen geschenk te zitten. Het zal een mooie plaats in het hospice krijgen, zodat gasten en vrijwilligers kunnen uitrusten op het “Toos van Peursembankje”. En Toos is natuurlijk ook altijd van harte welkom.

Toos van Peursem in de schijnwerpers

Er was nog een verrassing. Vrijwilligster Els Graat nam de microfoon ter hand en bedankte spontaan voor de sfeervolle en goedverzorgde avond. Zij eindigde met de opmerking dat zij het fijn vindt om met de andere vrijwilligers samen te werken. Wat is daar nog aan toe te voegen? Alleen het feit dat ieder bij vertrek een kerststol kreeg uitgereikt. De Kerst kan beginnen, we zijn in de stemming.

Marja

We wensen alle lezers een gelukkig Kerstfeest en een voorspoedig 2017!
 

Marja Lansbergen, Silvester Eltink, Marion Meij en Harrie Krebbers.
De Redactie