Wij waren aan het waken bij mevrouw Jansen. Wij zijn er vele nachten en middagen geweest. Toen ik er de eerste keer kwam, was mevrouw nog helder en praatte nog wat. Mevrouw Jansen was een hele lieve, vriendelijk en hartelijke vrouw. Er was veel aanloop maar dat hoorde erbij, verzekerde haar dochter tegen ons. “Dat heb je in een dorp. De mensen willen allemaal nog even langskomen”. Langzaam ging de gezondheid van mevrouw achteruit. De tweede nacht dat ik er was, kwam de poes vanaf de bovenverdieping naar beneden. Zij keek me vragend aan. Wij maakten even kennis en toen sprong zij bij mevrouw op het bed. Voorzichtig liep zij langs het hoofd van mevrouw en liep verder over het bed tot zij haar plekje had gevonden. De hele nacht lag zij daar. Het was heel speciaal dat wij daar samen waren; de poes en ik. Samen aan het waken. Nog vele nachten hebben wij samen gewaakt. Ik vond het eigenlijk heel begrijpelijk, gezien vanuit het standpunt van de poes. Als ik zo’n lief baasje zou hebben, zou ik er ook bij blijven. Ik waakte die nacht bij een mevrouw in een verzorgingshuis in een van de kerkdorpen van de gemeente Wijchen. Het was zomer en ik was er om 23.00 uur op de fiets naar toe gegaan.

Mijn man had me weggebracht, want bij het mooie weer had hij voor het slapen gaan wel zin in een fietstochtje. Rond 03.00 uur die nacht overleed mevrouw. Vrij plotseling. Ik belde de dochter die met haar man kwam. En nadat wij nog even wat hadden zitten praten over hoe het allemaal gegaan was, wilden wij alle drie naar huis. Omdat mijn route een vrij eenzame weg is met veel bosjes langs de kant, fietste ik niet graag in het donker alleen naar huis. De schoonzoon bood echter aan om met zijn auto zachtjes achter mij aan te rijden. Ik fietste zo hard mogelijk om hen niet langer op te houden dan nodig was. Toen wij halverwege waren, schoot er plotseling uit een zijweggetje een politieauto, die dwars op de weg voor mijn fiets stilstond. Twee agenten sprongen eruit. De ene rende naar mij, de andere naar de auto van de schoonzoon. Ik moest lachen omdat ik me bedacht wat zij gedacht hadden. En inderdaad: “Mevrouw, wordt u achtervolgd?” Toen ik hun vertelde dat ik van een wake naar huis fietste en dat de chauffeur en zijn vrouw zo aardig waren om mij midden in de nacht te begeleiden, moesten de agenten ook lachen: “Mevrouw, wij dachten echt dat u werd achtervolgd; u fietste als een bezetene!” Ik bedankte hen voor hun oplettendheid en voor het feit dat zij over mij gewaakt hadden!”